‘The future lasts a long time’. De toekomst duurt zo verdomd lang. En maar goed ook, want Alexandre Alquier vertelt ons dat hij zich herinnert hoe hij als puber op een oude Engelse piano speelde en dat zijn imposante klanken hem dertig jaar bleven achtervolgen.

Dertig jaar, tot nu. Nu brengt hij zijn eerste soloplaat onder de naam AA & les Oneiro (een verwijzing naar Oniris, of goden uit de Griekse mythologie die de dromen vertegenwoordigen). Ook de cd-titel – ‘Chants de l’Erèbe’ – verwijst naar de Griekse mythologie: de Erèbes zijn immers godheden die de duisternis vertegenwoordigen. Duister en dromerig, het zijn twee trefwoorden die we perfect op deze plaat kunnen toepassen.

Alexandre Alquier kenden we vooral als drummer van Georgio ‘The Dove’ Valentino & la Société des Mélancholiques, waar hij de drum bemande. Voormalig Dark Entries-medewerker Deno – die geen enkele moeite spaart om alles wat Georgio-gerelateerd is te promoten – liet ons dan ook weten dat we dringend ook naar zijn plaat moesten luisteren. En Deno staat niet bekend om zijn slechte smaak.

‘Chants de l’Erèbe’ opent met ‘Le Tombeau du Temps’ (het graf van de tijd, noteer meteen dat de titels steeds in het Frans zijn, maar de teksten in het Engels). Het is een uitgestrekt nummer van maar liefst 22 minuten met zang door Georgio Valentino dat, wel… duister en dromerig klinkt. De tekst is subliem: ‘They say the more you learn the less you know / They say that living life’s a lifetime goal…’

Alquier neemt zelf piano, drum, gitaar en bas voor zijn rekening. Maar hij laat zich op nummers als ‘Mer des Pluies’ (zee van regens, ook goed voor 12 minuten) en ‘Birds of Paradise’ (slechts drie minuten) begeleiden door Eric Becker, die ook gitaar speelt in Rome, en door Benoît Courribet a.k.a. Cylens. Op het slotnummer ‘L’Etreinte de Nyx’ laat hij de zang over aan de Australische noise-gitariste Penny Ikinger, vergezeld van de lapsteel van Barclau.

Alquier beschrijft zijn muziek terecht als muziek die zich buiten de conventionele kaders van de rock bevindt. Hier geen strofes en refreinen, maar songstructuren die uitgebouwd wordt aan de hand van bewegingen, net als in de klassieke muziek (maar toch nog herkenbaar zijn als rock). Muziek die, alweer volgens Alquier, je uit de duisternis verheft naar het hemelse. Prachtig.

AA & les Oneiroi: facebook / bandcamp