2024 is voorbij, laat 2025 maar komen. Ik moet toegeven dat ik iets minder intensief met muziek bezig geweest ben in het afgelopen jaar, maar als ik erop terugkijk, zijn er best wat mooie platen verschenen. Ik heb mijn best moeten doen om er tien van te selecteren, die ik hierbij in een willekeurige volgorde aan jullie voorschotel.
De glorieuze terugkeer van de groep die zoveel voor me betekende als puber. Ik ben best kritisch geweest over de platen van The Cure in het nieuwe millennium, en ik trek daar geen woord van terug. ‘Bloodflowers’, ‘The Cure’ en ‘3:14 Dream’ voldeden gewoon niet aan mijn verwachtingen, en als ik Robert Smith vandaag denigrerend hoor spreken over die platen, dan denk ik dat hij dat ook ergens beseft. Ik had eigenlijk de hoop laten varen op een grandioze Cureplaat, maar veranderde reeds van mening toen ik The Cure in 2023 een aantal van hun nieuwe nummers live hoorde spelen, en was bij het aanhoren van deze cd meteen overtuigd: dit is hoe The Cure hoort te klinken, met enerzijds de vertrouwde zwaarmoedigheid, maar ook een aantal frisse en vernieuwende elementen, waarbij Smith het beste uit al zijn muzikanten haalt.
Toegegeven, de plaat kwam al veel eerder digitaal uit, maar ik ben geen held in het online beluisteren van muziek en wacht liever tot het plastiek schijfje uitkomt. Nu dat er is, kan ik zeggen dat Ground Nero een buitengewoon sterke plaat heeft uitgebracht. Van zanger veranderen was ongetwijfeld een gewaagde gok van de Limburgers, maar doet niets af aan het feit dat we hier met meesters van de Belgische – of moet ik internationale zeggen, nu er een Brit in hun gelederen zit? – gothic rock te maken hebben.
Deze plaat verwerk ik in mijn lijstje nadat ik een fenomenaal concert mocht meepikken. Yves Duteil in Anderlecht was gewoon de bevestiging van een levenslange liefde. Want ja, Yves Duteil was ongetwijfeld mijn eerste muzikale liefde. Mijn moeder vertelt nog graag hoe ik als peuter kwam vragen om te luisteren naar ‘di-di-dam-dam’. Ze wist aanvankelijk niet waar ik naar verwees, maar het was naar Duteil, die in verschillende liedjes woordeloos ‘di-di-dam-dam’ zong. Het was een prachtig optreden met hemelse harmonieën en ontroerende poëzie, en ik was blij dat er een plaat was met de registratie van zowat hetzelfde optreden.
Terugkeer van de jaren 80-diva, ooit zangeres van Xmal Deutschland. Mevrouw Huwe is niet te beroerd om af te komen met een conceptplaat gebaseerd op de dagboekaantekeningen van een joodse partizaan in de Wit-Russische bossen tijdens de Tweede Wereldoorlog, ‘Codes of the Forest’ van Moshe Shnitzki. Anja Huwe trekt alle registers open, met eigenzinnige zang in het Duits en in het Engels, en met muziek die varieert van etherische elektronica over dreunende industrial tot poppy aanstekelijkheid. (Ter info: dit jaar maakte Mona Mur, de partner van Huwe op deze plaat, ook een eigen interpretatie van de dagboekaantekeningen – ‘Clouds of War’ – met gereciteerde teksten door de kleinzoon van Moshe Shnitzki, de darkambientartiest Yishai Sweartz.)
Pieter Coussement werkt al jaren aan het electroproject Llumen. Misschien had ik het uitstekende optreden in de Kinky Star nodig, zowaar op uitnodiging van Dark Entries, om te beseffen hoe uitzonderlijk dit project is. ‘The Breaking Waves’ is een uitzonderlijk geslaagde futurepopplaat, met niet alleen vernuftig opgebouwde liederen, maar ook met inhoudelijke diepgang, ingegeven door mijmeringen over Coussements eigen gezondheidsperikelen en over de zelfmoord van zijn broer.
Hemelse muziek door Alexandre Alquier, een man die ik eerst kende als drummer van Georgio Valentino voor ik zijn eigen muziek leerde kennen. Op zijn tweede plaat stelt Alquier ons vijf uitgestrekte composities voor die het midden houden tussen etherische rock en symfonische veelzijdigheid. Een daad van hoogmoed, zoals de mythologische verwijzing naar ‘Hybris’ doet vermoeden? Misschien, maar het is die tomeloze ambitie die tot dergelijke prachtmuziek leidt.
Bart Piette is bij kenners bekend als de man achter het veelzijdige darkambientproject Dead Man’s Hill. Als u hem kent, dan weet u ook dat hij talloze zijprojecten heeft opgezet, al dan niet in samenwerking met anderen, en gaande van industrial tot black metal, over folk en neoklassieke muziek. Brotherhood of Sleep is het zoveelste project, en biedt u rituele dark ambient aan die intussen doordrenkt is van de gevarieerde invloeden die Bart gedurende zijn carrière verkend heeft.
Het was een uiterst productief jaar voor Hybryds, het rituele project van Magthea oftewel Sandy Nys uit Aarschot. Dit jaar kwamen zowaar vier platen van Hybryds uit: ‘Mythopia, the sequel’, ‘In the wake of the Witch’, ‘Mythopia. The radioplay remix album’ en aan het eind van het jaar een conceptplaat over het Egyptische dodenboek: ‘I am the eye of Horus’. Eigenlijk zijn ze allemaal de moeite om naar te luisteren, maar aangezien ik er eentje van moet kiezen voor mijn lijstje, kies ik voor de plaat die ik zelf besproken heb.
Inderdaad: waarom niet? N.E.L & J.P stonden vorig jaar al in mijn eindejaarslijstje met hun ep ‘Honger’, en ze zorgden ervoor dat ze nog voor het eind van dit jaar met een volwaardige plaat voor de dag kwamen: het zowaar op vinyl verschenen ‘Waarom niet?’ Er komen een aantal nummers van de ep op terug, maar algemeen zijn N.E.L. & J.P nog altijd een bries frisse lucht, een project dat met geen enkel ander te vergelijken valt, met gedeclameerde Nederlandstalige poëzie door Nel Mertens, en ingenieus opgebouwde electropunk door Jean Paul De Brabander.
U weet het misschien al, ik heb een zwak voor Nederlandstalige muziek, en zeker als deze muziek eigenzinnig is. Daarom mogen de Nederlanders van Donderdag mijn lijstje afsluiten. Zelf noemen ze hun muziek weird folk en industrial light, en ik denk dat dat de lading wel vat. Eigenlijk is het gewoon lekker experimenteel en geslaagd. (Collega Henk wees me erop dat deze laatste plaat in feite al van 2023 dateert. Nu goed, ik heb de plaat dit jaar pas ontdekt, en vond dat hij een plaats verdiende in mijn lijst.)
Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
