Mea culpa, mea maxima culpa. Er is een jaar verstreken, en ik heb mijn verstand er niet goed bij gehouden. Nu moet ik een lijstje maken van de beste platen van 2022, en ik weet niet hoe eraan te beginnen. Ik heb heel wat platen niet gehoord, zelfs niet van sommige groepen die ik al jaren volg. Ik pruts dan maar iets bijeen, goed wetende dat er wellicht nog veel uitstekende dingen uitgekomen zijn waar ik geen weet van heb.
Er wordt soms van Laibach gezegd dat ze vandaag maar een schim zijn van wat ze in het verleden waren, maar ik blijf erbij dat ze nog steeds heel interessante werken uitbrengen. ‘Wir Sind Das Volk’ is muziek die Laibach gemaakt heeft voor een theatervoorstelling rond het werk van de Duitse schrijver Heiner Müller, een man wiens leven en werk verbonden is met de Duitse geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog tot de eenmaking. Dit sluit goed aan bij de zoektocht van Laibach naar de wortels van het totalitarisme, en de muziek is groots.
IC3PEAK heeft het aan de stok met de veiligheidsdiensten in Rusland, maar dat strekt hen in de huidige omstandigheden enkel tot eer. Daarnaast maken ze ook bewonderenswaardige experimentele muziek met uiterst donkere teksten, terwijl ook hun clips steeds weer grote kunst zijn. ‘Kiss of Death’ is alweer een decadent meesterwerkje.
Sommige mensen hebben er moeite mee om Oekraïne ondubbelzinnig te steunen, of trachten zelfs de zaken om te draaien en Rusland af te schilderen als het slachtoffer in deze oorlog. Niet zo bij Jérôme Reuter van Rome. Hij maakt zelfs een ep om Oekraïne te steunen, en toont daarbij aan dat hij nog steeds prachtnummers kan schrijven.
Alweer een klasseplaat van deze intussen erg oude newwavegroep met herkenbaar geluid. Je hebt het gevoel dat zij, net als goede wijn, beter worden met de jaren. We herinneren ons ook een memorabel optreden in de Botanique in september van dit jaar.
Toegegeven, deze plaat dateert eigenlijk al van eind 2021. Maar omdat het een kwalijke vergetelheid is dat deze dark ambient van de bovenste plank verleden jaar niet in mijn eindejaarslijstje stond, maak ik dat nu op deze wijze goed.
Het derde en laatste luik van een trilogie die handelt rond de depressie- en burnoutepidemie die onze maatschappij teistert. Yves Schelpe van Psy’Aviah legt de vinger op de wonde, en doet dat met een erg aangename plaat.
Sabaton: The War To End All Wars
Als geschiedenisfreak kan ik niet anders dan houden van Sabaton, de Zweedse powermetalgroep die van militaire geschiedenis zijn thema gemaakt heeft. In 2019 waagden ze zich al aan de Eerste Wereldoorlog met ‘The Great War’. Ze waren nog niet uitverteld over het thema, getuige deze uitstekende opvolger ‘The War To End All Wars’.
Technisch gezien is dit geen volwaardige plaat, maar een ep die met alle remixen wel 11 nummers telt, en gelukkig van begin tot eind bestaat uit een dodelijke mix van EBM en dark electro.
Evenmin een volwaardige plaat in de zin van nieuw materiaal, maar de uitgave van een lockdownconcert uit de zomer van 2020. Een herinnering aan een donkere periode, en een aanrader voor wie houdt van duistere electro.
Ook dit is geen volwaardige plaat, want het duurt amper een kwartier. Sopor Aeternus maakt tegenwoordig dark ambient, en doet dat goed. Hun vorige plaat in het genre – ‘Averno/Inferno’ uit 2021 – was beter, maar het blijft een Sopor-uitgave, en dus neem ik het in mijn lijstje op.
PLATEN MET EIGEN BIJDRAGEN
Het gaat in tegen elke journalistieke deontologie, maar ik heb bijgedragen aan twee platen die in 2022 uitgekomen zijn, en ik vind uiteraard dat ze bij de beste platen van het jaar horen:
Zonder twijfel de beste plaat ooit van de Leuvense kleinpunktroubadour. ‘Alles is nog niet verloren’ bevat 18 sociaal geëngageerde pareltjes van liedjes, muzikaal sprankelend en tekstueel vlijmscherp. Ik had de eer om gitaar te spelen op twee nummers.
Ik heb in het verleden samengewerkt met het Kampenhoutse blazersensemble Crooniek voor het project Winterstille. Op ‘Trail of Time’ brengt het ensemble een verzameling nummers die een overzicht moet geven van verschillende projecten die ze hebben gedaan, inclusief Winterstille.
Dit festival is altijd een hoogtepunt. Het was het eerste WGT-festival sinds 2019 en er waren dus wat minder groepen en toeschouwers. Maar ik heb toch weer met volle teugen genoten, vooral van het prachtige optreden van Lacrimosa.
Mijn jeugdhelden nog eens live zien is altijd leuk, maar als ze hun set helemaal afstemmen op het zwaarmoedig werk van begin jaren 80, ‘Disintegration’ en de al jaren beloofde nieuwe plaat, dan is dat zonder meer subliem.
De Russische undergroundsensatie van het moment, en een groep die op een kunstzinnige manier de schenen van de Russische machthebbers opzoekt, ook door te hameren op het onverwerkte totalitaire verleden van het land. Hun optreden in de Botanique op 1 oktober was er dan ook boenk op.
Goth Gary had met ‘Intruder’ alweer een sombere prachtplaat uitgebracht over de mens die als een virus de planeet kapotmaakt. Hij moest even wachten om de plaat live voor te stellen vanwege een ander virus, maar als Gary komt, is het nog steeds fenomenaal goed.
Dead Can Dance, Stadsschouwburg Antwerpen
Toegegeven, ik heb even getwijfeld of ik wel een ticket zou kopen voor dit optreden, omdat ik betreurde dat bij het vorige optreden dat ik van de neoklassieke pioniers kon bijwonen, amper oud werk of klassiekers aan bod kwamen. Dat was deze keer wel anders, en het was hemels.
Pussy Riot wist weer sensatie te creëren toen twee leden onder huisarrest uit Rusland wisten weg te vluchten en daarna een Europese tournee deden waarin ze de oorlog in Oekraïne scherp veroordeelden. Het optreden in Leuven was eerder een soort muziektheater – in een andere context zou men het agitprop noemen – waarbij het verhaal van Pussy Riot verteld werd. Aangrijpend.
Dakh Daughters, Saint Vith
Het optreden van de Oekraïense vrouwengroep Dakh Daughters in Saint Vith in april, was al gepland voor de inval van Rusland, maar kreeg een extra betekenis door deze schaamteloze agressie. De dames brengen stukken wereldliteratuur net als zelf geschreven gedichten op experimentele muziek, en voeren daarbij ook een visueel indrukwekkende show uit, die ook een statement was tegen de oorlog in hun thuisland.
Einstürzende Neubauten hebben lang moeten wachten om hun tournee voor hun veertigjarig bestaan te mogen doen. In 2020 kwam het jubileumalbum ‘Alles In Allem’ uit, maar gelukkig was de houdbaarheidsdatum nog niet verstreken toen ze die plaat twee jaar later in Brussel voorstelden, vooral ook omdat nogmaals bleek dat de Neubauten liever geen oud werk meer spelen.
Porta Nigra, Autums Passage
Om hun eerste decennium te vieren, haalde Porta Nigra een paar grote electronamen als Hocico, Suicide Commando, Blutengel en Covenant naar Aarschot. Het werd een herdenkwaardig feestje, waarop we ons ook bedachten dat zowel het laatste grote feest voor de lockdown als het eerste grote feest na de lockdown allebei door Porta Nigra georganiseerd werd.
Wat een charmant, kleinschalig festival in het hart van Frankrijk. Een festival dat je enkel voor de aankleding en de locatie al moet bezoeken, maar waarop we ook uitstekende optredens zagen van Rosa Crux, Dead Man's Hill en Malefixio. De gemoedelijke sfeer en de DIY-attitude maakten het onvergetelijk.
Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
