Toegegeven : het harde werk betreffende recensies en dergelijke kwam dit jaar vooral van andere medewerkers, maar dat wil niet zeggen dat ik geen hoop artiesten aan u wens voor te stellen, die elk apart hun plaats in dit Eindejaarslijstje dubbel en dik verdiend hebben.

Het was een bewuste keuze om heruitgaves apart te vermelden, zodat artiesten met recent materiaal eerst de volle aandacht mogen krijgen. Alsook 2 eervolle vermeldingen voor artiesten wiens nieuw materiaal ik nog niet ten volle kon proeven.

Gaan we dan. >>>

Absolute Body Control – Altes Stadtbad Leipzig

Dit album (om het 45^ste jubileum van ABC in de verf te zetten) kwam nog nét op tijd binnen om dit lijstje te halen. In tegenstelling tot de puike retro set die Absolute Body Control presenteerde tijdens het Waveteef Festival van dit jaar, krijgen we hier een meer gevarieerde set te horen. Wat ze ook brengen, het blijft telkens weer een feestje en ook hier zit de sfeer er goed in. Dit livealbum gaat ten huize Deno nog vaak zijn rondjes mogen draaien. Wie zichzelf écht een plezier wil doen bestelt er meteen ook de jubileum-single van Figures bij: de originele versie en de opgefriste versie op rood vinyl in 7inch formaat. Hebbedingetje, toch?

de brassers – Tomorrow Never Ends, Live at Ancienne Belgique

Wie op 19 januari aanwezig was op het allerlaatste concert van de brassers in de Brusselse AB had een afspraak met Belgische muziekgeschiedenis. Van de voorprogramma’s viel ons het Antwerpse Rehash op (daarover later meer) maar de heren van de brassers gaven er pas écht een lap op. Het glorieuze einde dat een band zich maar kan wensen … en toen was er niets meer … en wàt een geluk dat dit einde vereeuwigd werd op dit livealbum. Ge moest het al lang in huis hebben!!

CHVE – Kalvarie

Voor wie het nog niet wist: CHVE staat voor Colin Hector Van Eeckhout, de frontman van de Belgische Cathartic / Sludge Metal band Amenra, een band die ook binnen de internationale gothic gemeenschap omarmd wordt. Dit jaar bracht de man ons het minialbum Kalvarie : één track, Eternit, van een goed kwartier lang, dat is het. En dat is ook alles wat Colin HVE nodig heeft om ons een wijlen mee te voeren naar een andere wereld waar de tijd even niet lijkt te bestaan. Organisch in opbouw, experimenteel in uitvoering en louterend in zijn rust. Op 3 november stond CHVE in TRIX als voorprogramma van Chelsea Wolfe. Wanneer je met dergelijke muziek een volle zaal (waarvan meer dan de helft je niet eens kent) muisstil krijgt, dan zijt ge ne Grote …

The Cure – Songs of a Lost World

Indien er één album was waar we dit jaar niet aan ontsnapten, dan was het wel deze zwanenzang van The Cure en dat vinden we nu eens helemaal niet erg. The Cure heeft in zijn lange bestaan meer dan één magnum opus geschreven en ook deze keer is het er boenk op. Robert Smith & Co tonen zich de koningen der atmosfeertjes, laagjes en zoete melancholie en doen hun reputatie nog een laatste keer alle eer aan. Deze Songs of a Lost World is voor Belgische muziekliefhebbers van donkere muziekjes wat Tomorrow Never Ends van de brassers hierboven reeds was: een prachtige zwanenzang die u gewoon in huis moét hebben! Dit belooft een bijzonder emotionele afscheidstournee te worden volgend jaar. 

Gavin Friday – Ecce Homo

Tussen de laatste 3 soloalbums van ex-Virgin Prunes frontman Gavin Friday zat telkens meer dan 10 jaar, waardoor de sfeer tussen elk album beslist anders is. Was catholic uit 2011 nog ingetogen wegens het verwerken van de dood van zijn vader, daar neemt Ecce Homo van dit jaar ons niet bij de hand maar sleurt het ons aan de arm mee de dansvloer op. Gewenste intimiteiten inclusief. We dansen echter -bijna- op ons eigen graf, want naast een zelfbeschouwing door Gavin Friday (Ecce Homo) is het album ook een verwilderd en vertwijfeld houvast proberen vinden in de huidige wereld, waarbij het doemdenken net als tijdens de 80’s van de Virgin Prunes niet ver weg lijkt, indien we alle hoop op zouden geven. Meesterlijke plaat van onze favoriete excentrieke nonkel Gavin. Uitkijken geblazen naar concerten in 2025!!

Anja Huwe – Codes

Geen nonkel deze keer maar wel een van onze favoriete tantes : ook Anja Huwe, ex-frontdame van X-Mal Deutschland (waarvan Sacred Bones Records dit jaar hun Early Singles 1981-1982 uitgaf) verraste ons dit jaar met haar soloalbum Codes. Mona Mur was hierbij haar trouwe rechterhand en X-Mal gitariste Manuela Rickers levert hand- en spandiensten. Van dromerig naar dreigend (leest u de recensie van collega Kurt Ingels) en dit op een manier die ons vaak doet vergeten dat we naar de ex-frontvrouw van X-Mal Deutschland aan het luisteren zijn. Wie gezond verstand heeft bestelt nu al een kaartje voor zaterdag 17 mei, de 2^de dag van het Gentse (en gloednieuwe) Double Dare Festival, waar Anja Huwe de hoofdact zal zijn!!

De Mannen Broeders – Sober Maal

Het gerucht ging vorig jaar al de ronde dat Colin H. Van Eeckhout (de frontman van Amenra) en Broeder (Tonnie) Dieleman (Zeeuwse volkszanger) elkaar gevonden hadden in hun spirituele zoektocht. De heren (aangevuld met Pim Van De Werken) houden het bij onze eigenste Neerlanse taal, de welke zich goed laat uitdrukken, en begeleiden hun religieuze teksten (praktisch allen van originele oorsprong) met wat hen het beste ligt. Banjo, mandoline, draailier, trom, orgel, piano en zelfs een ingetogen koor zorgen voor een folksy religieuze atmosfeer die aanvankelijk enige tijd vraagt maar daarna aan de huid blijft kleven, als een zalf over een vlijmende wonde. Dat Colin H. Van Eeckhout niet vies is om samen te werken met artiesten uit het folk genre bewees hij reeds met het onvolprezen De Manen Opzij uit 2022. Dit Sober Maal van De Mannen Broeders laat zich nuttigen als een eenvoudige aansterkende schotel, waarvan de samenstelling precies dàt heeft om een mens een stil gevoel van tevredenheid te geven en de welke men dus nog graag tot zich zal nemen. Zien en horen kunt u bijvoorbeeld op 18 februari in de Sint-Joriskerk te Antwerpen; kaartjes via De Studio...

Motor!k – 5

We kennen intussen het concept van Motor!k (Joeri Dobbeleir, Dries D’Hollander en Dirk Ivens) wel: composities met gitaren, keyboards, effecten en drumritmes gestoeld op de uit de krautrock befaamde Motor!k-beat. Wat Motor!k er mee doet, is echter op elk album nét weer anders, waardoor het steeds weer uitkijken is naar wat ze er deze keer mee gedaan hebben. Motor!k 5 legt de nadruk op een meer elektronische en hardere sound, waardoor Motor!k-concerten dit jaar steevast een hoog dansbaar gehalte hadden (indien je dat soort benen hebt). Voor mijn part kunnen ze met de huidige sound probleemloos de dansvloer van de befaamde Berlijnse club Berghain inpakken, mochten ze daar de kans toe krijgen!!

Rehash – Aktion Reaktion!

Deze jonge wolven uit Antwerpen trokken reeds onze aandacht toen ze in januari in het voorprogramma van de brassers een overtuigende postpunk set gaven, waarna ze een dampende AB achter zich lieten. Wanneer dit trio om den hoek, in de Antwerpse Djingel Djangel, hun eerste minialbum voor komt stellen dan ga je uiteraard poolshoogte nemen. Weerom een stomende set en een zaal die met een lichtjes euforisch gevoel achterblijft. Wat de gentlemen op Aktion Reaktion! laten horen is Engels- en Duitstalige postpunk met een hoog geloofwaardigheidsgehalte en de belofte dat het met de Jeugd allemaal wel goed zal komen, zolang ze een instrument vastgrabbelen met de attitude dat het hún beurt is om iets te zeggen. Welcome in the City of Antwerp klinkt voor een keer meer sarcastisch dan het gebruikelijke chauvinisme dat de Antwerpenaar aangewreven wordt. Hou die mannen in het oog of beter nog: geef ze een podium!!

The Revolutionary Army of the Infant Jesus – The Dream We Carry

Sinds de resurrectie van The Revolutionary Army of the Infant Jesus (met het etherisch mooie Beauty Will Save The World uit 2015) verkeren we in blijde verwachting telkens wanneer nieuw werk wordt aangekondigd. Deze band zingt hun semi-religieuze, spirituele, beschouwelijke en dichterlijke teksten in het Engels, Frans, Russisch, Zweeds of elke taal waarvan ze vinden dat een nummer het nodig heeft, dit gelardeerd met een wonderlijk klankenpalet dat sommigen benoemen als neofolk, maar ik spreek liever over neoklassiek en zelfs die vlag dekt de lading niet. Dit album The Dream We Carry  ligt in het verlengde van diens voorgangers, Songs of Yearning / Nocturnes, maar dan met een licht uitreiken naar het meesterwerk Mirror uit 1991. De band die zijn publiek hints gaf naar bijvoorbeeld de surrealistische cineast Luis Buñuel en de Russische meester Andrei Tarkovsky. De band die ik persoonlijk leerde kennen via Dark Entries en ik hoop bij deze voor u hetzelfde.

Mistten de boot van dit Eindejaarslijstje omdat ik hun album op dit moment nog niet -volledig- gehoord heb >

N.E.L. & J.P. – Waarom Niet?

Ik ben simpelweg niet naar de optredens van dit geweldige duo geraakt om een exemplaar van hun ongetwijfeld puike debuutalbum te bemachtigen, en heb het album op een andere manier niet goed kunnen doornemen. Maar, N.E.L. & J.P., dat ga ik in 2025 volledig in orde maken. 

Aaron Van Wonterghem – Apollo XI

Aaron, zoon van Eric Van Wonterghem en tegenwoordig de helft van Monolith, laat ook graag solo horen wat hij in z’n mars heeft. Op moment van dit schrijven heeft zijn darkrave / industrial album Apollo XI me nog niet bereikt, maar de fragmenten die ik ervan gehoord heb konden mijn muzikale grenzen weer met een flinke schop tegen de fluo kegeltjes verleggen.

Niet in het officiële Eindejaarslijstje wegens heruitgaves >

Nefilim – Zoon

Dit (solo)album uit 1996 van Fields of the Nephilim frontman Carl McCoy was op z’n minst grensverleggend en heeft in zijn bijna 30 jarige bestaan tal van artiesten beïnvloed met z’n mix van op Fields gestoelde gothic rock en pure death metal. Toen in 1996 was het een muilpeer van jewelste en het heeft nog niets aan kracht ingeboet!! McCoy zou zichzelf niet zijn indien hij in de teksten niet zou stoeien met het occulte en de Sumerische mythologie. Zo leest Zoon als een conceptalbum over de afdaling van de godin Inanna in de Onderwereld, een mythe van meer dan 4000 jaar oud. Dit album is dus een vette kluif! De geplande (maar gecancelde) doortocht van Nefilim in België schiep trouwens de juiste omstandigheden voor het eerste engagement van ondergetekende voor Dark Entries.

Virgin Prunes – A New Form Of Beauty

Dit lijstje zou niet volledig zijn zonder een eervolle vermelding voor de heruitgave van het magnum opus A New Form Of Beauty van Virgin Prunes, het welke dit jaar in een luxe-editie uitgegeven werd. Oorspronkelijk uitgegeven op 7inch, 10inch, 12inch en cassette - en dit gedurende 1981 en 1982 - was dit werk baanbrekend in het toch al experimenteel gezinde wereldje van de postpunk. Maar Virgin Prunes gingen verder dan iedereen voor hen had geweest én ze keken nooit achterom. Net als die andere Virgin Prunes heruitgave van vorig jaar, If I Die, I Die, is dit eigenlijk verplichte kost voor ieder van u. En intussen ben ik benieuwd naar wat de volgende heruitgave zal zijn uit de korte maar krachtige Virgin Prunes catalogus.