Een eindejaarslijst? Serieus? Alweer?? Ik heb het gevoel nog maar net door de editie van 2023 geworsteld te zijn en wordt bij deze vriendelijk verzocht om mijn muzikale mening van 2024 kenbaar te maken. Tempus fugit, al weet ik niet meteen waarheen.
Bij het samenstellen van deze lijst was ik er vrij zeker van dat er een groot aandeel zou zijn weggelegd voor ambient, ritual, atmospheric drone soundscapes en het zachtere gitaarwerk en dat in tegenstelling tot eerdere jaren. Vorig jaar reeds werd hier en daar een pauzeknop ingedrukt om te bekomen van al het metalgeweld en sinds dit jaar behoort deze pauzeknop zelfs niet meer tot de opties, maar staat deze standaard ingebouwd in mijn interne harde schijf. Een knopje dat wonderen doet en dat ik alleen maar kan aanbevelen!
Ook op het vlak van concerten bleef het opvallend stil dit jaar. Ik pikte slechts sporadisch een optreden mee, maar genoot er telkens des te meer van. Onder het motto less is more zag ik wel onlangs een aantal leden van het Belgische electrocombo Hedera helix aan het werk. De herwerking van een aantal van hun nummers in een semi-akoestische setting zorgde voor een uiterst geslaagde avond.
Dit jaar laat ik ook het standaard aftellijstje van 10 naar 1 aan mij voorbijgaan, met dank aan mijn brein- en andere vormen van luiheid die steeds meer de kop opsteken. Hieronder geef ik dus in willekeurige volgorde 10 albums mee die in 2024 verschenen zijn en zeker de moeite waard zijn om even te beluisteren.
Tip: klik op de naam van de artiest en je komt meteen terecht op de recensie die hierover op onze website verscheen.
Wellicht een buitenbeentje op deze website gezien de popfeeling die je krijgt bij het beluisteren van dit album. Ik ben reeds fan sinds hun debuutalbum dat dateert uit 2021 en merk daardoor dat deze twee heren een veilige, gepolijste sound als handelsmerk hanteren, maar tegelijk ook openstaan voor een mix van electro, vervormde gitaren, stevige zangpartijen en epische en klassieke fragmenten. Zeker de moeite waard om te beluisteren!
Nieuw werk van onze landgenoten Sandy Nys (alias Magthea) en collega-redacteur Peter De Koning (alias Traumasutra) die zich voor het project Hybryds laten bijstaan door de betoverende gezangen van Madeline Arndt. Ik heb dit project altijd al kunnen smaken en wist dit conceptalbum dat het Egyptische dodenboek centraal stelt, met veel enthousiasme te onthalen.
Dit Nederlands darkwave gezelschap werd opgericht toen ik bij wijze van spreken nog in de pampers rondliep. Hun geluid heeft me vaak niet kunnen bekoren, evenals een aantal optredens die ik meemaakte. Deze nieuwe schijf zorgt echter voor een kentering in mijn relatie met Clan Of Xymox. Alle nummers zijn qua niveau aan elkaar gewaagd en zorgen voor een vlotte luisterbeurt die zich keer op keer herhaalt.
Begintonen die mij wat doen denken aan Seven Nation Army van The White Stripes, en mij meteen meesleuren in een wervelende reis van bonkende electro en semi-techno beats. Een reis die gedurende zes nummers aanhoudt en nooit gaat vervelen, met als hoogtepunt track nummer 3 ‘Shadows’. Makelij van eigen bodem; stoelen, tafels en rollators aan de kant!
Nog eentje van eigen bodem. Eigenaardig genoeg heb ik hier geen recensie over gevonden op onze website, maar collega-redacteur Xavier nam een tijdje geleden een mooi interview af met frontman en mastermind Pieter Coussement nav de release van de derde plaat van LLumen. Ik heb jammer genoeg het optreden van deze band op de jongste Dark Entries Night gemist, vandaar dat ik deze meer dan geslaagde futurepop plaat nog eens door de geluidsboxen laat knallen. Het werd een zeer persoonlijk werk van Coussement, gebaseerd op een aantal dieptepunten in zijn leven, maar dit boet niets in aan de dansbaarheid van de hele schijf. Mijn favoriete nummer: ‘Die Stille Totgeschwiegen’.
Wellicht ga ik met de volgende uitspraak de toorn van menig The Cure fan over me heen halen, maar ik ben nooit echt een liefhebber geweest van deze band. Ik was dan ook één van de weinigen die niet reikhalzend uitkeek naar de release van hun nieuwe album en was deze uitgave zelfs bijna vergeten, maar dat was buiten collega-redacteur Kurt gerekend die meteen mijn aandacht wist vast te grijpen. Deze vinnige Britten wisten mij volledig te verrassen met deze prachtige plaat die je meteen van bij het begin bij het nekvel grijpt, onder je vel kruipt en niet meer aan de oppervlakte verschijnt.
Vorig jaar kreeg de samenwerking tussen het Italiaanse project Onasander en het Antwerpse Ashtoreth reeds een vermelding in mijn top 10 en dit jaar doen ze deze stunt moeiteloos nog eens over. Deze keer worden ze bijgestaan door de uit Nieuw-Zeeland afkomstige dark ambient artieste Gydja, wat resulteert in het gitzwarte ‘Animic Atmospheres’. Collega-redacteur Henk stelde dit project op gelijke hoogte met Lustmord en ik sluit me hier graag bij aan. Hypnotiserend, meditatief en bezwerend.
Ik ben reeds lange tijd liefhebber van het werk van Bart Piette, en vooral van zijn alter ego Dead Man’s Hill. Met zijn nieuwe project Brotherhood Of Sleep slaat de man een zeer duistere, occulte weg in die ons zo ver mogelijk van een vlammende zon heen voert. Het prachtige artwork waaraan dit schijfje gekoppeld wordt, blijft net als de muziek keer op keer voor verwondering zorgen en neemt je mee in een semi-hypnotiserende wereld. Zalig. Prachtig. Zalig prachtig.
‘I’m on fire’ joelt Jim Reid het aan het begin van dit achtste studioalbum uit. De elektronica die op deze plaat prominenter aanwezig is dan bij hun vorige releases, geeft deze uitroep zeker de nodige ondersteuning. The Velvet Underground lijkt nooit ver weg (zeker niet met een titel als ‘Hey Lou Reid’), maar door de veelzijdigheid in de nummers gaat dit album geen seconde vervelen.
Vorig jaar maakte ik een uitzondering door deze artiesten buiten mijn top 10 te vermelden, maar dit jaar veroveren ze gewoon een plaats in het overzicht van mijn favoriete albums van 2024. Na de in 2023 verschenen ep ‘Honger’, kwam eind vorige maand het eerste album uit van het duo N.E.L & J.P. ‘Waarom niet?’ bevat 14 electropunk-poëzie nummers die worden ondersteund door gitaren en diepe bassen. Talent van eigen bodem en zowel live als op plaat een stevige aanrader!
Zag het levenslicht in het jaar waarin Depeche Mode werd opgericht. Sinds het veertiende levensjaar metalhead in hart en nieren, maar daar kwam in 1997 verandering in door het album Angst van Lacrimosa. Geïntrigeerd door de kille wave sound, werd het krakende internet uitgevlooid naar muziek en films met dezelfde sfeer, waardoor al snel een Eureka moment bereikt werd. In datzelfde jaar kwam de eerste cd uit het genre in huis: Leben in Niemandsland van Goethes Erben en een jaar later sneed het stemgeluid van Anna-Varney Cantodea door merg en been. En bleef daar tot op heden ook plakken. Op de vraag naar de favoriete song aller tijden, luidt het antwoord sinds 1998 steevast ‘Das Schweigen’ van Lacrimosa. Voelt zich als een vis in het water wanneer volgende muziekgenres door de geluidsbox knallen: darkwave, dark ambient, black metal, dark metal, doom metal, symphonic metal, gothic metal, gothic rock, Neue Deutsche Härte, Neue Deutsche Todeskunst, Aggrotech. In 2016 ingelijfd als Torma, één van de leden van het muziekproject Hedera helix alwaar een deel van de visuele performance wordt opgenomen. Sinds 2020 aan de slag bij Dark Entries om de eindredactie op zich te nemen en als bij wonder in 2022 eveneens in de pen gekropen, twintig jaar nadat de eerste editie van dit - toen nog papieren tijdschrift - tot verplichte literatuur werd uitgeroepen.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
