2023. Terwijl we nog steeds volop aan het bekomen zijn van de overload aan kerstliedjes, we de komende elf maanden alle recepten met kalkoen steevast vermijden of hiervoor graag een allergie veinzen en titels van bekende kerstfilms onvermijdelijk voor een conditionering zorgen waarbij de afstandsbediening van de televisie plots in een zwaai door de woonkamer richting de kijkbuis wordt gegooid, blik ik graag met jullie terug op een bijzonder muzikaal jaar. Ik prijs me gelukkig om één van de hevigste liveoptredens in jaren te mogen hebben meemaken. Tijdens de River Runs Red show van Life of Agony aanschouwde ik vanop veilige hoogte hoe liters bier samen met evenveel toeschouwers de lucht invlogen om daarna in de meest zotte moshpit van dit jaar te belanden. Metal still rules. Als ik echter mijn top tien voor dit jaar bekijk, dan moet ik wel toegeven dat hier en daar al eens een rustmoment ingelast wordt. Een mens wordt al eens een dagje ouder, nietwaar, waardoor loeiende gitaarriffs mogen plaatsmaken voor rustgevende geluiden waarbij ik me volledig in zen toestand kan gaan begeven. Alvorens ik helemaal verdwaal in de ruïnes van mijn eigen gedachten, geef ik u graag het overzicht mee van de, volgens mij, beste albums van dit jaar.
Tip: klik op de naam van de artiest en je komt meteen terecht op de recensie die hierover op onze website verscheen.
De titel van dit album had evengoed een verwijzing naar een feniks in zich kunnen dragen, want dat is wat deze heren deden na het overlijden van hun manager en basgitarist Andrew Fletcher: herrijzen als een feniks uit zijn eigen as. Na 43 jaar staan de overgebleven bandleden nog steeds aan de synthpop en -wave top en lijken ze alleen maar sterker te worden. De release werd gecombineerd met een wereldtournee, waarbij ook wij van een optreden werden voorzien. Wie deze avond nog eens wil herbeleven, kan dit hier.
Op het elfde studioalbum van deze Iers-Britse band laat frontman Ronan Harris zich samen met de luisteraars volledig onderdompelen in een dystopische wereld van duistere, gloomy beats waarin een perfect evenwicht gevonden wordt met de tragere, meeslepende nummers. De band prijkt reeds meer dan twintig jaar in mijn top vijf van favoriete artiesten. Live staan ze steevast voor een rollercoaster aan emoties en danspartijen.
Wat kan er nog meer gezegd worden over deze stamvaders van de Neue Deutsche Todeskunst? Een decennium geleden zag het ernaar uit dat het einde van deze band nabij was (financiële problemen waren hier de grote boosdoener), maar Oswald Henke gaf niet op en bracht vijf jaar na ‘Am Abgrund’ de volwaardige opvolger ‘X’ uit. Zoals steeds geven de teksten onze maatschappij lik op stuk. De meningen over de stijl van de band blijven verdeeld, het is pro of contra, zonder middenweg. Geef mij dan maar zonder enige twijfel ‘pro’.
Carrion - Morbid Nailgun Necropsy
Deze Gentse metalband zag in 2007 het levenslicht en speelde vervolgens enige tijd klassieke death metal covers. In 2012 brachten ze hun debuutalbum ‘Revelations’ uit. Hun derde album ‘Carrion’ is niet gewoon sterk, maar ijzersterk waardoor zij hun plaats in de death metal scene anno 2023 met waardigheid veroverd hebben. Het hele plaatje past gewoon: alle muzikanten zijn sterk op elkaar ingespeeld waardoor dit één vloeiend geheel wordt van snijdende riffs, beukende drumpartijen en brutaal geschreeuw. Ik heb nog steeds spijt dat ik het release optreden van dit album gemist heb.
Eigenlijk verscheen dit album eind 2022, maar het kwam pas in 2023 onder onze aandacht en is té mooi om links te laten liggen. De Antwerpenaar Peter Verwimp, alias Ashtoreth en de Italiaan Maurizio Landini, alias Onasander, slaan hier de handen in elkaar. Wat mij betreft mag dit in de toekomst nog vaker gebeuren, want het resultaat is gewoonweg verbluffend. Dark ambient op z’n best waarbij je tijdens het beluisteren best de ogen sluit en je laat meeglijden op de golven van deze atmosferische geluiden. Let the darkness take control.
Toegegeven, het was niet meteen een schot in de roos toen ik dit album voor het eerst hoorde. Dit is een plaat die je als luisteraar de kans moet geven om door te dringen en onder jouw vel te laten kruipen. Eens je zover bent, is er geen weg meer terug: je zal jouw lot onder ogen zien, gestuurd door synth wave geluiden van eigen bodem. Het nummer ‘You’re Looking Good In An Elevator’ mag gerust zijn plaats opeisen naast de culthit ‘The Doll’.
Ik volg deze band reeds meer dan tien jaar. Toen stonden zij op festivals nog steevast in de vroege namiddag gepland, waarbij er nu een verschuiving is naar de avond. En terecht. Met dit nieuwe album bewijzen ze dat ze niet hoeven onder te doen voor de oude rotten in het gothic rock genre en dat ze zichzelf met trots tot één van de dragers van de nieuwe lichting binnen het genre mogen rekenen.
Het twintigste studioalbum van deze Goldener Reiter straalt één en al positiviteit uit en klinkt als één langgerekte hymne. Na de geslaagde Rübezahl trilogie pakt de charismatische zanger opnieuw uit met een album om u tegen te zeggen. Witt staat er, ondanks de gezegende leeftijd van 74, nog steeds en doet daarmee de titel van deze plaat alle eer aan. Hij blijft overeind als één van de rotsen in de branding van de Duitse alternatieve muziekscene. Hoedje af hiervoor.
Xandria - The Wonders Still Awaiting
Deze Duitse symphonic powermetal band liet begin dit jaar zijn eerste plaat met nieuwe frontvrouw Ambre Vourvahis op ons los. Dit betekende meteen de zesde wissel sinds 1994 wat de zangpartijen betreft. Ook de drummer, basgitarist en gitarist werden in 2022 ingewisseld voor vers bloed, een proces dat zes jaar duurde vooraleer de band opnieuw vorm en een geluid kreeg. Van echte epische powermetal is er heden ten dage minder sprake dan in hun, wat mij betreft, gloriedagen toen zij geregeld deel uitmaakten van de line up van het ter ziele gegane Metal Female Voices Fest. Toch zijn de wonderen de wereld nog niet uit en staat dit album gelijk aan een geslaagde wedergeboorte.
Cannibal Corpse - Chaos Horrific
Hoe je het ook draait of keert, Cannibal Corpse is en blijft één van de betere death metal bands die ons aards bestaan opfleurt en dit al sinds 1988. Thema’s zoals geweld (waaronder moord, verminking en marteling) en horror worden nooit geschuwd, wat een aantal albums meteen op de ‘verboden te spelen’ lijst in onder andere Duitsland plaatste. Deze thematiek zorgt evenwel, in combinatie met de steeds shockerende albumhoezen, voor een hele horde aan fans. De diepe grunts zorgen ervoor dat niet alle lyrics even verstaanbaar zijn, wat dan weer in hun voordeel speelt om een iets ruimer publiek te bereiken. De sound op deze plaat klinkt vertrouwd en safe, maar toch overweldigend.
Net buiten deze top tien gevallen, maar toch wel de moeite waard om te vermelden zijn twee platen van Belgische bodem. Enzo Kreft wist met het conceptalbum Shelter vriend en vijand te verrassen en verstevigt hiermee terecht zijn plaats in de electro scene.
Vorig weekend nog te bewonderen op de eerste editie van de herboren Dark Entries Nights en voor mij meteen één van de meest verrassende optredens van het afgelopen jaar, N.E.L. & J.P. met hun ep Honger. Punk poëzie zoals ze het zelf noemen, voortgestuwd door dansbare elektronische beats. Dit smaakt naar meer!
Zag het levenslicht in het jaar waarin Depeche Mode werd opgericht. Sinds het veertiende levensjaar metalhead in hart en nieren, maar daar kwam in 1997 verandering in door het album Angst van Lacrimosa. Geïntrigeerd door de kille wave sound, werd het krakende internet uitgevlooid naar muziek en films met dezelfde sfeer, waardoor al snel een Eureka moment bereikt werd. In datzelfde jaar kwam de eerste cd uit het genre in huis: Leben in Niemandsland van Goethes Erben en een jaar later sneed het stemgeluid van Anna-Varney Cantodea door merg en been. En bleef daar tot op heden ook plakken. Op de vraag naar de favoriete song aller tijden, luidt het antwoord sinds 1998 steevast ‘Das Schweigen’ van Lacrimosa. Voelt zich als een vis in het water wanneer volgende muziekgenres door de geluidsbox knallen: darkwave, dark ambient, black metal, dark metal, doom metal, symphonic metal, gothic metal, gothic rock, Neue Deutsche Härte, Neue Deutsche Todeskunst, Aggrotech. In 2016 ingelijfd als Torma, één van de leden van het muziekproject Hedera helix alwaar een deel van de visuele performance wordt opgenomen. Sinds 2020 aan de slag bij Dark Entries om de eindredactie op zich te nemen en als bij wonder in 2022 eveneens in de pen gekropen, twintig jaar nadat de eerste editie van dit - toen nog papieren tijdschrift - tot verplichte literatuur werd uitgeroepen.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
