Tot spijt van wie het benijdt het is inderdaad weer die tijd. Tijd om terug te kijken. Lijstjes op te maken, het eigen doen en laten van het afgelopen jaar te evalueren. Niet dat ik mijn zwarte ziel hier op de straatkoppen gooi, uiteraard niet, want bij Dark Entries moeten we het vooral over goeie muziek hebben. Mocht u het afgelopen jaar één en ander hebben gemist dan biedt Dark Entries u met dit (en andere) lijstje(s) een herkansing aan zodat u toch nog iets kunt goed maken. Want, geloof me, in de donkere regionen van de muziek was 2024 weerom een interessant jaar en ik hoop alvast voor 2025 hetzelfde. Ik ontving geen dotaties, noch in natura noch materieel of geldelijk bij de opmaak van dit lijstje, spijtig, al blijft het natuurlijk wel een subjectieve beleving van alles wat ik het afgelopen jaar mocht en kon beluisteren en al bij al ook een weliswaar goed overwogen momentopname. Dit zijn mijn favorieten van het afgelopen jaar 2024! Mag ik je aanraden te gaan voor fysieke dragers in plaats van vluchtige streaming want dat is voor alles wat je in mijn lijstje (en andere lijstjes op deze site) terugvindt meer dan verdiend!
Nog even puur praktisch, klik op de albumtitel en je wordt doorgestuurd naar de review van de desbetreffende release op de Dark Entries website! Zo zit u weer goed voor een paar uurtjes lees - en luistervoer. Naast mijn persoonlijke top 10 heb ik ook nog een aantal releases opgenomen die net de top 10 niet haalden maar u toch maar beter eens beluistert, daarnaast is er ook plaats voor interessante compilaties, de betere Belgische releases en een paar zeer interessant heruitgaven. Het maakt dat u aan dit artikel een beetje leeswerk zult hebben maar dat heeft u er als muziekliefhebber zeker voor over, toch?
Jammer dat dit allemaal zo snel voorbij is, mooie liedjes duren niet lang en helaas ontbeert een pick up tafel ook een repeat knop. Ik vind deze “Chimera” heerlijk, leuk en ‘to the point’ én een verademing tegen de toch wel vaak stereotype minimal / darkwave en postpunk van het / de afgelopen jaar / jaren. Deze vrolijke bende moet naar het Eurovisiesong festival, dat is pedagogisch niet alleen verantwoord maar ook een plicht!
De nieuwe Iamnoone toont ons nieuwe intenties, is veel elektronischer dan weleer maar weet op een haast akelig perfecte manier een modern poppy electro geluid te verzoenen met actuele darkwave. Het resultaat is dansbaar, melodieus, toegankelijk maar gaat nooit vervelen, net zoals “Purity” is het als het zachte, zuivere pelsje van een kat, maar een kat is dan ook weer eigenwijs en kiest zijn baasje. Hier dus de luisteraar. “The Joy Of Sorrow” is gewoon een sterk album zonder meer, zonder enig zwak moment.
Deze “Oneironauts” is (alweer) een huzarenstukje, een verhaal, een ontsnappen en een zoeken naar wat Artaud Seth de oorsprong van alle religie noemt, deze keer door in onszelf op zoek te gaan naar ons derde oog, ons eigen licht en onze eigen god. Veel meer dan zomaar een album dus maar een totaalpakket dat je ook als ‘grandmaster’ versie met onder andere een T-shirt naar keuze kunt aanschaffen. Zinvolle, andersoortige onthaasting die psychedelic rock, gothic rock en metal met elkaar verenigt, het geheel is evenwel meer dan de som der delen en dan weet je dat het goed is.
“Codes” is een modern, zeer gelaagd album geworden waaraan heel wat zorg is besteed, dat voel je, en niet schaamteloos teert op het verleden van Anja Huwe al stromen de jaren 80 en haar band Xmal Deutschland nog altijd door haar bloed. Met “Codes” maakt ze alvast een statement, het verleden valt aan het heden te rijmen zonder daarbij jezelf te verloochenen. Sterk werk. Uit op cd en vinyl, naast de traditionele zwarte is er ook een gelimiteerde ‘oxblood red” versie. Of er nog meer in de pijplijn zit van Anja Huwe weet ik niet maar ik zou durven stellen dat deze “Codes” nu al cult is.
U krijgt een cover van DAF’s ”Ich Und Die Wirklichkeit” en een gemuteerde “Alle Gegen Alle” hier als “CAL.9mm Alle Gegen Jurij”. Daarbovenop nog eens 8 eigen composities die allemaal het zweet uit je ledematen schudden, ergens tussen pittige synthwave, punky minimal en het gevoel van grote dagen waarin gelijkgestemden zich aan de kilte van elke dag verwarmden. Cold wave zo u wil, maar dan geheel in een elektronische versie. Rep u, o lezer, rep u want dit is nu al cult en op cd gelimiteerd tot 50 handgemaakte exemplaren. Correctie 49 want mijn exemplaar is reeds vanuit Turijn onderweg. Wat kan het leven mooi zijn.
Een ander hoogtepunt, vrees niet dieptepunten zijn er al helemaal niet, is voor mij de quasi meezinger “Blood Shadow” die zich muzikaal ergens tussen Twin Tribes en She Past Away situeert maar dan met een vrouwelijk finesse. Knap. Beetje jammer dat dit album maar acht nummers kent, zonder de remix dan, want dit smaakt naar meer. Sfeervol genietbaar en toch donker. Zo ook de muzikaal ietwat aan oudere Cocteau Twins schatplichtige “Phantoma” of “Icy Veins” dat, nomen est omen, koeler is qua 'sound' en een alternatieve synthpop dramatiek toelaat met een knipoog naar die, ja daar hebben we ze weer, jaren 80. Kortom deze “Midnight Hearts” van nieuwkomer Feyleux is een Dark Entries tip, maar dat had u wellicht reeds begrepen! Heerlijk albumdebuut!
Ach in elk nummer valt veel moois te rapen, deze release is gewoon verslavend. Dit wordt cult in een wereld met smaak, kan bijna niet anders, Tristwch Y Fenywod, kijk ernaar uit. Nieuwe hoop in bange dagen en dat is nu net wat we nodig hebben. Met een ziel die is blijven rondwaren in de jaren 80. Ondertussen zo succesvol dat er begin volgend jaar ook een release op cd staat gepland! En ja, deze haalt moeiteloos mijn eindejaarlijst.
Enig minpunt van deze nieuwe The Rope, er zijn slechts 8 nummers en die zijn zo voorbij ... Maar “Nightbird” topt nu al mijn eindejaarslijstje voor 2024. Aankoopverplichting.
In “Once Upon A Time” legt Clan Of Xymox moeiteloos de link tussen hun rijke muzikale geschiedenis en het actuele postpunk geluid. Tja, wat valt er voor slechts te zeggen over deze ‘Exodus”, het lijkt me eerder na drie jaar sedert “Limbo” een succesrijke intocht in de harten van vele fans en luisteraars. ‘"Exodus” ademt uit alle groeven (ja ook verkrijgbaar in verschillende vinylversies) Clan of Xymox en kent geen enkel skip moment. Meer nog geen enkel teken van zwakte. En, ook al blijf ik ook nu nog “Medusa” (1986, 4AD) mijn absolute favoriete Clan Of Xymox album vinden, deze “Exodus” is absoluut geslaagd en heeft sowieso zijn opwachting gemaakt in mijn top 10 van 2024.
Gelukkig is er nog de repeat knop, of de pick-up arm die overuren maakt. Ik ben van de kaart. Met open mond op repeat. Dit is een monumentale plaat, een meesterwerk tussen de andere grootse albums van deze band waarbij de huidige hitparadedeuntjes niet eens tot aan de enkels reiken van deze acht nummers. En die dat in hun commerciële banaliteit ook nooit zullen doen. Groots. Tranen en kippenvel. Muziek die raakt, en mocht dat niet het geval zijn dan bent u of Donald Trump of gewoon een slecht mens. Hulde. En vooral bedankt The Cure voor zoveel onwerkelijk moois dat opgesloten zit in elk van ons en die deze The Cure muziek steevast naar boven haalt. Hart en ziel. Bedankt.
Haalden net mijn top 10 lijstje niet maar ook zeer goed en zeker uit te checken omat ze dus gewoon zeer goed zijn. Maakte ik dit lijstje op een ander moment dan had één van deze releases misschien wel een plaatsje gekregen in mijn top 10.
Begin jaren 80 had de punk de weg vrijgemaakt voor een nieuwe generatie jonge muzikanten die vanuit een 'do it yourself' mentaliteit aan hun grote avontuur begonnen. In Duitsland had deze microbe een aantal dames te pakken (Xmal Deutschland was aanvankelijk een ‘meidengroep’) en prompt richtten zij in 1980 Xmal Deutschland op. Deze Hamburgse band zou zeer snel uitgroeien tot de beste gothic (rock) groep die in dat decennium bij onze oosterburen werd gebaard. Vooral omdat ze al snel een zeer eigen, vol en ietwat bevreemdend claustrofobisch en donker geluid in hun sound wisten te verpakken en o ja, er was natuurlijk ook frontdame Anja Huwe die met haar herkenbare en ietwat ijzig dwepende stem de ban van duellerende gitaren en ritmes wist te doorbreken en van haar stem als het ware een instrument maakte.
Zin in een cult release van een cult groep, die met deze nummers, hoewel ondertussen meer dan 40 jaar oud, hun relevantie toen en nu weer op scherp zetten. Absolute aanrader en een stuk Ierse geschiedenis. Schoonheid is subjectief, maar in de gedaante van “A New Form Of Beauty” evenzeer eeuwig.
2024 was wat mij betreft ook een Belgisch jaar, met heel wat interessante releases. Nu we 2024 afronden hier toch nog een keertje een beknopt overzicht van wat mij vooral kon bekoren uit ons eigen Belgenland!
... Een wat mij betreft verrassend en buitengewoon sterk album dat een eigen geluid schept waarbij goth, synthwave, darkwave en zelfs ambient aandoende industrial tot een intense luistertrip worden geboetseerd!
Je zou het niet zeggen maar deze “US” is eigenlijk het debuutalbum van het Brusselse duo, Sam Huge en Gaelle Souflet. Een album dat niet toevallig “US” (uiteraard ook te lezen als ‘wij’) werd gedoopt want de groep toert er momenteel mee in de US, wat meteen stipuleert dat de muziek van deze dappere Belgen internationale, ja zelfs overzeese, erkenning geniet. Om dat nog meer vet te onderlijnen werd voor het albumdebuut gekozen voor het Canadese Artoffact label waar ook artiesten als Front Line Assembly en Psyche of Spectres, om er een paar te noemen thuis zijn.
Tien gothic rock songs die er beslist mogen zijn op het internationale gothic rock toneel. Eindelijk is deze “Blood Never Sleeps” er nu in zijn fysieke vorm. Voor liefhebbers van potige darkwave en passionele gothic rock geldt aankoopverplichting! Gothic rock undead!
Deze dubbel vinyl is een herbeleving van een hoogtepunt, van de magie van de jaren 80, de punkschreeuw en de crisis van de jaren 80 die De Brassers mede door de impact van een groep als Joy Division als de meest stijlvolle aller stoorzenders (om eens de woorden van een andere recensent en generatiegenoot van De Brassers te gebruiken) perfect wisten te verpakken. Deze parel, een stuk cultureel Belgisch erfgoed valt heden te bestellen en gaat snel. Wees er dus op tijd bij om dit cult hebbeding, een getuige van de rebellerende ziel (en daar zijn er zeker vandaag veel te weinig van) tot het uwe te maken. Essentieel en vooral hulde!
Wil u jongelui, uw zoon of dochter, of misschien zelfs uw kleinkinderen laten kennismaken met een op en top Belgisch fenomeen gezonder dan bier, chocolade of frieten van de frituur met een kwak mayonaise, wel grijp dan uw kans en vooral tot op één van de komende afscheidsconcerten al vermoed ik dat er nadien nog veel studiomateriaal en misschien zelfs een heuse live plaat zal komen bovendrijven. Het zou niet meer dan verdiend zijn! "im rhythmus bleiben"!! In janauri 2025 vinden de laatste uitverkochte concerten plaats van dit ebm fenomeen!
Moderne, intelligente electro die perfect de apocalyps met melodie weet te verzoenen, dat is deze “Scratching The Surface - The Chaos Machines Part 2”. Implant verdient uw aandacht.
N.E.L & J.P zijn uniek in hun doen en laten, muzikaal valt dit niet meteen te labellen, laat dit net het euvel zijn die N.E.L & J.P nog eens fijntjes bij elke recensent in de wonde strooien. Net als de woorden van Nel, passioneel, soms rauw, soms verliefd, soms kritisch en enig meer maar altijd doordacht en bedachtzaam. Hetzelfde kan gezegd van de muzikale begeleiding, die soms de woorden streelt maar er dan weer keihard tegenin beukt. De combinatie doet dansen, dromen, verlangen, ... Kortom N.E.L & J.P zijn uniek en apart, net dat maakt ze zelfs in het Nederlands onverwoestbaar en maakt van deze “Waarom Niet?” een Nederlandstalig album om op te nemen in de Vlaamse canon.
Dit jaar heb ik even de interessante compilaties gefilterd zodat u diegene die volgens mij in 2024 de moeite waren hier nog een keertje apart krijgt.
Deze reeks is onmisbaar voor de Belgische muziekfan en al zeker voor hem en haar die zijn of haar wonderjaren ook in die jaren 80 beleefde. Waar ik de eerste al bejubelde vind ik deze tweede zo mogelijk nog een ietsje beter en geloof me er zijn weinig ‘sequels” die daarin slagen. Antler is terug en zet zijn naam nu ook in het vet. Ik kan samen met u maar hopen dat er nog veel exemplaren uit de wonderjaren van Antler mogen volgen of waarom geen heruitgaven? Ik denk spontaan aan “Hum And Haw” van Poésie Noire. Ik kan maar hopen dat ze mijn review ook bij Antler, deel van de Cluster-Park labelgroep, lezen. En ik durf zeggen dat ze dat ook doen.
Deze plaat is essentieel en niet alleen uit nostalgische overwegingen voor oude zakken. Neen, ook anno 2024 is deze muziek nog altijd even relevant en voer voor alle generaties, ook voor zij die enkel nog het wegwerpproduct muziek kennen via 'streaming' diensten. Niets tegen streaming diensten zolang u ook maar de fysieke dragers koopt, dat bewijst deze “Antler Records Early Years vol 3” met verve. Zwarte dan. Met dank ook aan connaisseur Lieven De Ridder (Walhalla Records) voor de subtiele selectie, alsook vaste lay-outer / designer Toon Loenders die er ook een mooi kijkstuk van maakte. Mocht de Sint dit niet uit zijn zak toveren, of de kerstboom weer even melig blijven als alle voorgaande jaren dan schaft u zich deze vinylcompilatie gewoon aan. Met Dark Entries kwaliteitsgarantie.
Wil je het heden en al zeker de toekomst begrijpen is het af en toe verrijkend eens achterom te kijken. Dat is wat deze “No Songs Tomorrow - dark wave, ethereal rock and cold wave 1981 -1990” doet. Echter zonder te hervallen of vervallen in een verlammende zweem van nostalgie of een holle ‘vroeger was alles beter’ slogan. Neen, gewoon als een lesje muzikale geschiedenis omtrent de diversiteit aan zwart gevederde muziek uit de jaren 80 en de impact die deze muziekjes anno 2024 nog altijd hebben en nog lang zullen blijven hebben. Ook al zult u misschien, net als ik, het gros van de hier gepresenteerde nummers reeds in uw collectie hebben steken, toch loont deze bundeling meer dan de moeite en staat deze box galant en getuigend van goede smaak in de collectie van elke echte muziekliefhebber al zeker van hem of haar die net als ik in de fantastische alternatieve jaren 80 tot volle wasdom is gekomen.
Tja, hoe bespreek je in een overzichtelijke en leesbare tekst een kunstwerk? Want zo beschouw ik deze unieke uitgave toch wel een beetje, 7 cd’s verpakt in een luxe vinylbox formaat met bijhorend boekje (28 pagina’s) waar sleutelfiguren uit de 'scene' praten over verleden, heden en toekomst van onze ‘scene’. ‘Scene’ dien je hier te lezen als postpunk, darkwave, darksynth, cold wave en minimal ebm. Genres of labels zo u wil die ook op de box zelf worden vermeld. Een verzameling goed voor zo maar even 133 (7 maal 19) nummers, van overal (uit 23 verschillende landen) op deze vermaledijde aardkloot en, dat doet me plezier, ook heel wat Belgisch werk. Opgelet, deze box was aangekondigd voor 6/12, nadien 25/12 maar zou nu pas eind januari fysiek verschijnen. Gezien de digitale versie via het label Spleen+ reeds sedert 6/12 beschikbaar is nam ik deze uitgave toch al mee in mijn lijstje voor 2024!
Een tijdsdocument met andere woorden dat zeer zal gesmaakt worden door zij die mee de Britse goth scene vorm gaven en al zeker zij die erbij waren in het spannende en muzikaal rijke Bristol van de jaren 80. Anderzijds als liefhebber van het genre, een meer dan leuke aanvulling op de collectie, een release waar ik mijn grijpgrage handjes niet van af kon houden. Meteen weet je dus ook waar de zwaar onderschatte veel meer recente gothic rock formatie The Daughters Of Bristol (geen idee of ze nog actief zijn) hun inspiratie hebben gehaald. De reguliere rode vinyl is gelimiteerd op 250 exemplaren, als u het echt exclusief wil kunt u ook gaan voor de 50 exemplaren die naast de vinyl ook de 13 nummers op cd bevatten samen met 3 reproductieposters uit de tijd van de levendige Bastille Club. Goed, dit zijn dan wel de jaren 80 en die lijken ondertussen al ver weg, of net niet? Maar ik blijf het zeggen, gothic rock undead!
Kurt Ingels, alias dj Kurt Darkdweller, is geen ééndagsvlieg. Oudstrijder in de scene en bij Dark Entries. Stortte zich, lang geleden, tijdens hogere studies in een lagere, duistere orde. Als new wave tiener opgegroeid maakte hij als twen Gent onveilig en ging er aan de slag met eigen fuiven (Weltschmerz Nacht), startte een dj carrière, schreef op een blauwe maandag het boek ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen, wave in België’, werd eeuwen geleden ingelijfd bij het papieren Dark Entries, zette mee het Belgian Independent Music festival op poten en weigert steevast ouder te worden. Trouwe soldaat, gepassioneerd door muziek en dan vooral die van de donkere soort. Op passie staat geen leeftijd.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
