Wie een hart heeft voor oudere Post Punk en opmerkzaam genoeg is, die was vorig misschien aanwezig op hun Belgische concert in Haacht, als gast van het Can't Live In A Living Room concept. De Berlijnse backcatalogue (zeg maar de 'middenperiode' in de geschiedenis van Crime and the City Solution) zou immers heruitgegeven worden en ook werden er plannen gesmeed om in een nieuwe bezetting een nieuw album op te nemen.
Zanger Simon Bonney en zijn levensgezellin Bronwyn Adams maken nog steeds de kern uit van Crime, met Simon Bonney als enig stichtend lid van de oorspronkelijke bezetting uit 1977 (Sydney, Australië). Tijdens de Londonse jaren vistte Bonney enige oude strijdmakkers op uit de wrakstukken van Nick Cave's The Birthday Party (!) en tijdens hun Berlijnse jaren telden ze o.m. Alexander Hacke van Einstürzende Neubauten (!) en Chrislo Haas van D.A.F. (!) en Liaisons Dangereuses (!) in de gelederden... Het doet me plezier dat de huidige rangen aangevuld zijn met jonge helden Georgio Valentino (Georgio 'the Dove' Valentino, Blaine L Reininger) en Frederic Lyenn Jacques (Lyenn, Dans Dans, Mark Lanegan Band), beiden geen onbekenden voor Dark Entries...!
Op moment van publicatie is The Killernog niet komen aanbellen, maar luisterend naar het vooruitgeschoven nummer Piece In My Time verwacht ik dat het album me ergens midscheeps zal raken...
In tussentijd is die Berlijnse trilogie (waar hebben we dat nog gehoord) heruitgebracht door Mute. Shine is hiervan zowat het bekendste, maar ik kan u zeggen dat The Bride Ship een stevige evenknie is en ook dat het schaamtelijk ondergewaardeerde Paradise Discotheque (Simon Bonney's favoriet) een juweel van een album is...
Indien u Crime and the City Solution -deze keer- niet wil missen dan komt u op donderdag 23 november naar Haacht voor een nieuwe doortocht op Can't Live In A Livingroom. Plaatsen beperkt, dus wees snel...! Het volstaat om te informeren en reserveren via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Roepnaam Deno… omdat die al mee gaat sinds hij snotneus was…
Eerste New Wave gerelateerde herinnering is ergens in de jaren 80: als snotneus naar huis gebracht worden achterop de fiets van een Chiroleidster, met ravenzwarte haren en kool omrande ogen, op wie hij een fietstocht lang smoorverliefd was…
In de jaren 90 trouwe volger van het toen nog fysieke Dark Entries musiczine. Eerste wapenfeit was de bespreking van een Sygo Cries tape, in de handen gestopt toen hij op een festival een verkoopstand voor Dark Entries bemande. Carl McCoy’s band Nefilim gaf die dag verstek, maar later zou hij een retro artikel aan Fields of the Nephilim wijden, accidenteel gelijklopend met de comeback die Fields toen maakte…
De band met Dark Entries werd verstevigd door middel van een stortvloed aan recensies en concertbesprekingen die een ruim spectrum van de zwarte scène belichtten… met ook aandacht voor artiesten die zich lieten opmerken binnen de bredere avant-garde…
Motivatie was en is om nieuwe interessante muziek te ontdekken, persoonlijke helden een forum te kunnen geven en de mogelijkheid die Dark Entries geeft om recht naar de bron toe te gaan en artiesten zélf de pieren uit de neus te kunnen vragen… Wie zijn ze, wat doen ze en waaróm doen ze het…
Lid van de officieuze Weird Redactie…
Irrelevant fâit-divers : heeft al de 70’s platen van de Bretonse folk-rocker Alan Stivell, omdat hij die de max vindt…
…vraagt zich nu af hoe het nu met die Chiroleidster zou zijn…
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971