The Ultimate Dreamers maken op volle vaart nieuwe muziek. Verleden week kwam hun nieuwe single ‘Digging’ uit, en die is de voorbode van de plaat ‘Paradoxical Sleep’, die in januari 2025 moet uitkomen. Dat is dan de tweede plaat van de groep sinds de reünie uit 2021, toen een compilatie uitkwam van hun werk uit hun eerste levensjaren van 1986 tot 1991. Op zaterdag 12 oktober 2024 speelt de groep op een Dark Entries Night in de Gentse Kinky Star, en dat was voor ons de aanleiding om Ultimate Dreamer Frédéric Cotton nog eens aan de tand te voelen.
Dag Frédéric. The Ultimate Dreamers zitten niet stil. Sinds de reünie van de groep in 2021, hebben jullie een single, een album, een EP en een tweede single uitgebracht die het tweede album aankondigt, dat in januari 2025 uitkomt. Hoe lukt het jullie om zo productief te zijn?
Dag Xavier, bedankt voor dit interview.
In 2021 werden The Ultimate Dreamers wakker uit een zeer lange slaap. Aanvankelijk was het idee alleen maar om ‘Live Happily While Waiting For Death’ voor te stellen, de compilatie van oude demo’s uitgegeven door Wool-E Discs. Al snel kwam de wens om dat uit te breiden en ik besefte dat we een nieuwe groep waren: de drie oorspronkelijke leden hadden een nieuwe rol – behalve ik die de zang behield, maar zonder gitaar – en een nieuwe ervaren toetsenist was erbij gekomen. De context was heel anders. Dit verklaart, denk ik, onze productiviteit: er was een dorst en een verlangen dat specifiek was voor jonge groepen, ook al zijn we allemaal meer dan vijftig jaar oud.
Ik ga niet terug naar jullie werk uit de jaren 80, waarvan een compilatie te vinden is op het in 2021 uitgebrachte album ‘Live Happily While Waiting For Death’. We hebben er in eerdere interviews over gesproken. In plaats daarvan stel ik voor om te praten over je nieuwe werk sinds de reünie van de groep in 2021. We beginnen daarom met de single 'Polarized', die in september 2022 uitkwam. Wat was je ambitie op dat moment?
Na de archeologische opgravingen in ons repertoire uit het verleden, de herontdekking en de restauratie ervan, is ‘Polarized’ het eerste volledig nieuwe stuk dat we hebben geschreven. In die zin is het moderner qua klank en energie. Onze ambitie op dat moment was om te laten zien wie The Ultimate Dreamers waren, anno 2022: een groep die had besloten niet in nostalgie te blijven hangen maar een nieuw avontuur te beginnen. Ik had een sterk verlangen om een 45-toeren/7”-single uit te brengen, en dat is wat we deden door ons eigen label op te richten, Komakino Records.
Een paar maanden later, in januari 2023, verscheen 'Polarized' in digitaal ep-formaat met verschillende aanvullende remixen. Dit is een van de eerste releases van het Spleen+ label, een nieuwe sectie van het electrolabel Alfa Matrix dat zich richt op cold wave en postpunk. Hoe is het je gelukt om dit te doen?
Eind 2022 was ‘Echoing Reverie’ klaar. Ik heb een aantal labels benaderd, waarvan er meerdere interesse toonden. Uiteindelijk tekenden we bij Wave Tension Records voor een vinylrelease. Ik had ook contact met Alfa Matrix, maar we vielen een beetje buiten hun electrocatalogus. Na een aantal lange discussies greep Séba Dolimont de kans om een idee dat hij al heel lang had te verwezenlijken: het creëren van een post-punk/cold wave/minimal wave sublabel. Hij stelde voor dat we ‘Polarized’ als digitale ep zouden uitbrengen als voorproefje van de publicatie van ‘Echoing Reverie’ in cd-formaat, de eerste productie van het label. Hij vroeg mij ook om mee te werken aan de creatie van de magnifieke compilatie ‘Resurgence’ die in december dit jaar zal verschijnen. We zijn nu verbonden voor een langdurige samenwerking met Spleen+, een label dat ons dierbaar is.
In maart 2023 volgt dan het album ‘Echoing Reverie’. De plaat, uitgebracht op cd en vinyl, bevat zes nummers, aangevuld met nog twee extra remixen in digitaal formaat. We merken complexe en gevarieerde composities op, die in de loop van een nummer behoorlijk evolueren. In die zin is het album heel anders dan wat je in de jaren 80 opnam. Hoe schat je het verschil in tussen 'Echoing Reverie' en de oudere nummers?
In feite bevatte de ‘Live Happily…’-compilatie vooral onze allereerste nummers, die we thuis met de beschikbare middelen konden opnemen tijdens de eerste fase van de groep, toen we vooral op synthesizers vertrouwden. We hebben daarna nog andere nummers geschreven, met gitaren en drums, maar we hebben ze niet in fatsoenlijke omstandigheden kunnen opnemen. Vier van de zes nummers op ‘Echoing Reverie’ – ‘A Day in the Life’, ‘Big Violent’, ‘Midnight’ en ‘Piano Ghost’) maakten er deel van uit. We hebben ze in 2022 herwerkt en opnieuw opgenomen, maar ze blijven representatief voor de oude Ultimate Dreamers. Zoals ik al eerder zei: ‘Polarized’ is compleet nieuw en behoort tot de Ultimate Dreamers van vandaag.
De daarop volgende ep ‘Violent Ghost’ bevatte drie nummers van ‘Echoing Reverie’, met diverse remixen en zeer creatieve covers. Wat was de betrokkenheid van de groep bij de samenstelling van deze ep?
‘Violent Ghost’ bevatte aanvankelijk alternatieve mixen van ‘Big Violent’ en ‘Piano Ghost’ die ik samen met Len Lemeire in zijn studio maakte. Ik wilde versies die gespierder waren dan op ‘Echoing Reverie’. Dit zijn ook de versies die we vandaag live spelen. Voor ‘Midnight’ wilde ik het klassieke muzikaal vakmanschap van Sandrine, onze nieuwe toetseniste, benutten. Ze werkte mee aan het schrijven van de piano- en cellolijnen voor een nieuwe akoestische versie.
Voor de remixen, die een beetje traditie zijn bij Alfa Matrix, heb ik een beroep gedaan op drie muzikanten die ik bewonder: Luca Bandini van Shad Shadows / Schonwald, Sébastien Carl van Hørd en Patrick Codenys van het legendarische Front 242. Ik gaf ze carte blanche en het resultaat is perfect. Het was de versie van Patrick die de meeste indruk op mij maakte. Hij reconstrueerde het stuk volledig en eigende het zich toe om iets anders te doen, maar met dezelfde geest. Veel mensen dachten dat het Jean-Luc De Meyer was die op deze remix zong, maar het is wel degelijk mijn stem die we horen!
En dan is er nog de nieuwe single ‘Digging’, die medio september uitkwam. Ik zie opnieuw dat de compositie intelligent is en uit verschillende secties bestaat. Hoe werkt het componeren van liedjes binnen de Ultimate Dreamers? Gebruiken jullie richtlijnen, bijvoorbeeld voor de complexiteit van het nummer of de variatie in verschillende secties?
Ontzettend bedankt. ‘Digging’ is een stuk dat ik in de zomer van 2023 schreef, terwijl ik op vakantie was in de omgeving van Lübeck, Duitsland. Compositorisch waren het twee zeer plezierige en productieve weken.
Er zijn geen precieze regels voor het componeren en nog minder richtlijnen. Meestal ben ik het die met voorstellen komt die al behoorlijk uitgewerkt zijn, en die vervolgens evolueren met de bijdrage van andere muzikanten. Soms laat ik het nummer een paar weken of maanden rijpen voordat ik er opnieuw aan begin. Andere keren komen Bertrand (gitaar) en Joël (bas) met ideeën waar ik vervolgens in mijn hoek aan werk voordat ik ze terugbreng naar de groep waar iedereen zijn of haar eigen accent toevoegt. De laatste fase vindt plaats in de studio van Len Lemeire, die een nieuw perspectief brengt vanuit zijn productie en mix, waardoor het stuk verder evolueert. De achtergrond van Len is anders dan de mijne, maar onze samenwerking geeft volgens mij een typisch Belgische verbinding. Dat is in ieder geval waar mensen mij op wezen tijdens onze minitour in Engeland. We kunnen deze mix bescheiden vergelijken met de muziek van The Neon Judgement, met een goede balans tussen postpunk en electro.
Met ‘Digging’ kondigen jullie het nieuwe album ‘Paradoxical Sleep’ aan, dat in januari 2025 uitkomt. Kun je ons al iets vertellen over deze nieuwe plaat?
De vinylversie zal tien nieuwe composities bevatten, en een nieuwe versie van ‘Envoler’. Het is een nummer dat al aanwezig was op ‘Live Happily …’ en dat het publiek erg leuk vindt. Wij vonden dat het een herwerking waard was. Het is ons enige stuk in het Frans, maar ik zing het soms in het Nederlands ...
De cd-versie zal twee bonustracks bevatten: een tweede opnieuw opgenomen oud nummer, en een instrumentaal nummer dat we al regelmatig op het podium spelen. Het album is behoorlijk gevarieerd, met hardere stukken en meer intieme stukken. Over het algemeen is het donker, zowel qua geluiden als qua behandelde thema’s. Kelly O’Hara, een Schotse vriendin, schreef mee aan de teksten. Twee nummers bevatten twee zangers die ik erg leuk vind. Het zijn heel prettige samenwerkingen.
Ik denk dat je in ‘Paradoxical Sleep’ een duidelijke evolutie zult zien ten opzichte van ‘Echoing Reverie’, maar de weinige mensen die het al gehoord hebben, beschouwen het nog steeds als The Ultimate Dreamers. Naast het werk van Len moet ik de belangrijke bijdrage benadrukken van Patrick Codenys, die mij waardevol advies gaf voor de mix en structuur van bepaalde stukken.
Voor ‘Digging’ heb je, net als voor een aantal andere nummers, zeer professionele video's gemaakt, waarvoor je een beroep deed op getalenteerde regisseurs. Wat is je doel als je besluit een videoclip uit te brengen voor een van je nummers?
Ik heb ergens gelezen dat er tegenwoordig minder video’s worden gedraaid dan vroeger. Toch ben ik van mening dat het beeld een belangrijk vehikel voor muziek blijft. Ik werk graag samen met regisseurs die hun eigen gevoeligheid voor de muziek inbrengen. Voor ‘Echoing Reverie’ werkten we vooral samen met Thomas De Moor (zoon van tekenaar Johan). Hij heeft vier originele video’s geproduceerd. Voor ‘Paradoxical Sleep’ werken we samen met de Gents-Brusselse Nele Vereecke alias Amanita Noir, die veel met metalbands heeft gewerkt. Haar creatie doet ‘Digging’ naar een ander niveau stijgen. Het is een echt succes omdat het beeld een andere dimensie aan het stuk geeft.
The Ultimate Dreamers deden ook verschillende covers, waaronder ‘Hell’s Bells’ van AC/DC en ‘Lovesong’ van The Cure. Wat is de zin van het hernemen van nummers voor jullie?
Dit is een lastig onderwerp, omdat ik weet dat sommige mensen niet van covers houden. Sommigen hebben ons bekritiseerd omdat we dit hebben gedaan. Ik kan het begrijpen, aangezien ik zelf een heilige afschuw heb van deze hele verschrikkelijke golf van cover- en tributebands. Maar ik denk dat een eenmalige cover iets anders is, en dat je het als een eerbetoon moet zien. De voorbeelden zijn legio, ook in de donkere scene. Denk bijvoorbeeld aan de cover van ‘Ziggy Stardust’ van Bauhaus … Dit is ook het geval voor onze versie van ‘Lovesong’ van The Cure, dat een van mijn favoriete nummers is. Ik weet dat hardcore fans er minder van houden, en dat zelfs Robert Smith er neerbuigend over doet. Dit is een van de titels die we met veel plezier coverden tijdens onze eerste repetities in 2021. We hebben er een vertraagde, verfijnde, donkerdere versie van gemaakt. Toen Séba ons vroeg om mee te werken aan de compilatie ‘A Strange Play. 2’, was de cover klaar. We hebben het opgenomen en spelen het nog regelmatig.
Voor ‘Hell’s Bells’ ligt het iets anders. Ik ben niet echt een fan van AC/DC, maar op een dag werd ik omvergeblazen toen ik dit nummer op de radio hoorde. Ik zag plotseling alle duisternis en schoonheid van de song. Ik ontleedde het en stak het weer in elkaar tot iets dat ik anders had dat respectvol was. Over het algemeen is dit een nummer dat de meeste mensen leuk vinden. In Engeland was de ontvangst bijvoorbeeld erg enthousiast.
Je staat ook bekend als organisator van Fantastique.Nights in Brussels, een reeks concerten waar ik altijd erg van heb genoten. Je kondigde aan dat je zou stoppen met je activiteiten als organisator toen The Ultimate Dreamers veel concerten gingen geven. Ik zie echter dat je af en toe concerten blijft organiseren. Hoe ben je van plan deze twee activiteiten in de toekomst te combineren?
Meer dan 20 jaar stopte ik al mijn passie in deze evenementen. Ik dacht er ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds over na. Het was bijna obsessief en verslavend, maar de COVID-pandemie bevrijdde mij. Concerten organiseren is een spannende maar ook zeer ondankbare bezigheid. Ik heb daar veel plezier aan gehad en veel leuke mensen ontmoet, maar ik ben opgelucht dat ik (bijna) gestopt ben. Tegenwoordig organiseer ik nog steeds een of twee evenementen per jaar, meestal om vrienden te plezieren, maar ik ben niet van plan terug te keren naar het ritme van de jaren 2015-2020.
Ik ben er zeker van dat jouw activiteiten als organisator ook deuren hebben geopend om concerten te bemachtigen. Als ik je concertschema zie, zit die altijd goed vol. Hoe ga je hiervoor te werk?
Veel mensen denken dat, maar het is niet echt waar. Met mijn activiteiten als organisator heb ik zeker een goed gevuld adresboek opgebouwd en een paar mensen hebben in het begin zelfs de gunst teruggegeven, maar er zijn er nog veel meer die een heel kort geheugen hebben ... Deze activiteiten gaven mij echter een goed begrip van hoe dingen werken. Ik begrijp de behoeften van de organisatoren, waardoor ik daadwerkelijk afspraken kan maken. De rest is vooral veel werk, e-mails en telefoontjes. Zonder inspanning bereik je niet veel. Dit geldt op alle gebieden.
Tot slot wil ik het hele Dark Entries-team bedanken voor hun steun aan de Belgische undergroundscene en ons project in het bijzonder. Jullie werk en passie zijn erg belangrijk. Bedankt, echt waar.
Graag gedaan.
The Ultimate Dreamers: website / bandcamp / facebook
Foto: Luc Luyten
Delen op
