Neen, ik heb nooit overwogen om te stoppen met muziek maken, noch om lekkere speciale bieren te proeven.

The Breath Of Life blaast dit jaar 35 kaarsjes uit. En ze brengen een nieuwe cd uit. ‘Sparks Around Us’ bevat alweer 11 pareltjes, en we kunnen stellen dat deze tiende cd zich in het vervolg bevindt van de vorige platen, waaronder we geen enkele uitschuiver of zwakkere plaat tellen. Wel komt hij op een verrassend moment uit, namelijk in volle lockdown. Het hield ons niet tegen om met The Breath Of Life te gaan praten over hun loopbaan en over hun laatste telg.

The Breath Of Life bestaat intussen al 35 jaar. Wat heeft die lange levensduur mogelijk gemaakt?

Phil (gitaar): We ontmoeten elkaar wekelijks op repetities sinds zovele jaren dat het een onmisbaar deel van ons leven is. Alles is momenteel natuurlijk wat in de war geraakt, maar we hopen er binnenkort terug aan te kunnen beginnen. En zolang het publiek onze platen lijkt te waarderen, is het een teken dat we nog niet uitgespeeld zijn. Ik geloof ook dat het feit dat we onszelf niet trachten te herhalen van plaat tot plaat ons de mogelijkheid biedt om het vuur en de motivatie te behouden om nieuwe nummers te maken.

Hebben jullie er gedurende die lange jaren nooit aan gedacht om te stoppen?

Phil: Ik heb persoonlijk wel een pauze van enkele jaren gemaakt en ben teruggekomen voor de vorige plaat ‘Under The Falling Stars’. Ik heb aan twee van de tien platen niet deelgenomen. Na 15 jaar in de groep had ik enerzijds mogelijkheden om met mijn werk mooie uitdagingen aan te gaan in het buitenland en anderzijds een gevoel van niet goed meer te weten in welke richting de groep verder moest gaan op dat moment, in 2000. Maar toen ik gehoord heb dat Isabelle lekkere bieren begon lief te hebben, kon ik er niet aan weerstaan om terug te keren om ze samen met haar te proeven en te delen. Mijn terugkeer was voor zowel mezelf als voor de groep een hele uitdaging, en ik durf denken dat het ons finaal een nieuwe drijfkracht gegeven heeft. We spelen vandaag nog steeds met drie van de vier originele groepsleden.

Isabelle (zang): Elke week repeteren is voor mij een stukje vlucht, een onderbreking dat me energie geeft en me de gelegenheid geeft om mezelf te verbinden met verschillende emoties. Ik heb niet het gevoel dat ik het einde van de reis bereikt heb, en zolang ik blijf genieten van het zingen en het componeren, blijf ik van deze gelukkige momenten profiteren. Neen, ik heb nooit overwogen om te stoppen met muziek maken. Noch om lekkere speciale bieren te proeven.

The Breath Of Life is één van die groepen met een constante kwaliteit. Jullie hebben nooit een slechte cd gemaakt. Zijn jullie erg bewust van de noodzaak van kwaliteit als jullie aan een nieuwe plaat werken?

Phil: Dank u, dank u. Men zou dit aan de hele wereld moeten laten weten! Het belangrijkste voor ons is om platen te maken die geen copy/paste zijn van de vorige plaat of platen. Afgezien daarvan gebeurt alles vrij natuurlijk en hanteren we dezelfde werkwijze sinds de begindagen. Eén van de muzikanten komt met een basisidee waar we allemaal samen aan werken tijdens onze repetities. Zo maken we een grove structuur van de nummers. Als de mayonaise pakt maak ik thuis arrangementen met de computer, en testen we het de daaropvolgende repetitie uit. We brengen eventueel van repetitie op repetitie veranderingen aan. Voor de uiteindelijke opname gaan we zelf alles opnemen en brengt Gilles Martin zijn bijdrage bij het mixen en de mastering. Dat geeft dan wat jullie uiteindelijk horen.

‘Sparks Around Us’ bevat inderdaad enkele verblindende vonkjes. De titel is goed gekozen. Hoe zijn jullie tot deze titel gekomen?

Isabelle: ‘Sparks Around Us’ stelt een veelheid aan glinsteringen voor die ons, volgens mij, kunnen genezen van onze kwellingen, welzijn kunnen brengen, energie, verandering… Kleine dingen die ons in staat stellen om voort te gaan.

Isabelle, ik heb gemerkt dat de personages in je teksten altijd vrouwelijk zijn. Is dat een voorbedachte keuze, een bewust statement in een rockwereld die nog steeds overwegend mannelijk is, of is dat eerder een toeval?

Isabelle: De heldinnen in mijn teksten zijn voornamelijk vrouwelijk omdat ik hen zo het beste ken. Het is natuurlijker en gemakkelijker voor mij om te spreken over de gevoelens van vrouwen en over de wereld waarin zij leven.

Tijdens ons laatste onderhoud vertelde je ons dat het nummer ‘Black Out’ op jullie vorige cd ‘Under The Falling Stars’ refereerde naar Malala Yousufzai, het Afghaanse meisje dat een aanslag van de Taliban overleefde. Staan er nog dergelijke referenties op de nieuwe plaat?

Isabelle: Voor het nummer ‘My Run Away Call’ werd ik geïnspireerd door het aandoenlijke verhaal van Sheikha Latifa, de princes uit de Verenigde Arabische Emiraten die onvindbaar is sinds ze haar land wilde ontvluchten voor mishandeling en van haar vrijheid beroofd werd. Ik heb het nummer geschreven nadat ik haar video gezien had waarin ze haar vlucht aankondigde.

De cd komt in volle coronalockdown uit. Er zijn geen concerten gepland, en dat betekent ook dat er minder platen verkocht worden… Waarom hebben jullie toch besloten om de plaat nu uit te brengen?

Phil: Het is inderdaad niet zo’n gemakkelijke periode, maar je kan je ook indenken dat als alles weer normaal gaat worden, er tal van platen zullen uitkomen en dat je zal verdrinken in de massa. De nummers waren klaar en we hebben besloten dat zelfs covid ons niet zou tegenhouden. Uiteraard zullen we dat voelen in de verkoopcijfers, want we verkopen heel wat tijdens concerten. En nu hebben we niets op onze agenda tot de Gibus in Parijs in juli 2021. We hopen dat het publiek begrip heeft hiervoor en de plaat zal bestellen via Wool-E Discs voor de fysieke versie, en via bandcamp voor de digitale versie. Ik spreek liever niet over Spotify, dat belangrijk is om beluisterd te worden, maar dat de zaken op financieel vlak erg erg moeilijk maakt voor onafhankelijke groepen, omdat ze deze groepen niet uit de kosten helpen. Ik denk dat ik het zo mag zeggen.

Daarentegen hebben jullie de lockdown gebruikt om enkele opmerkelijke covers uit te brengen van onder meer David Bowie en The Sound. En jullie hebben ook een online concert gegeven in de lockdown. Hoe evalueren jullie deze ervaringen?

Phil: Het was erg bijzonder want voor de covers hebben we alles moeten doen zonder elkaar te ontmoeten. Het ging via e-mail en digitale transfers tussen ons. We zijn heel blij met het resultaat. Het concert werd ons voorgesteld door een lokale dj. We waren aanvankelijk wat aarzelend want spelen zonder publiek leek ons eerder vreemd, maar we hebben toch ingestemd. Er waren wat moeilijkheden met de organisatie, maar we hebben plezier beleefd aan het samen kunnen spelen in levenden lijve.

Ik ben een grote fan van Lacrimosa. Jullie hebben een paar jaar lang jullie platen uitgebracht op hun label Hall Of Sermon. Hoe zijn de contacten met Tilo Wolff en Anne Nurmi van Lacrimosa geweest?

Phil: Ik geloof dat, voor zover ik weet, het label niet meer zo actief is. Ik heb alvast al jaren geen contact meer met hen gehad.

Isabelle: Ik geloof dat het een grote boost is geweest inzake zichtbaarheid voor de groep, want we hebben de kans gekregen om eerst en vooral in mooie zalen en op grote festivals in Duitsland te spelen, en nadien ook in Europa. Over het algemeen is de samenwerking goed verlopen. Maar het was en is voor ons steeds belangrijk om zelf de controle te behouden over onze muziek en ons imago.

De goth scene in België is er niet in geslaagd om zich te verjongen. Ze produceert wel nog hopen goede muziek, maar het publiek moet je in de hogere leeftijdscategorieën zoeken. Is dit een probleem voor jullie?

Phil: Ik ben het helemaal met je eens. Ik ben bijvoorbeeld voor het hele covid gebeuren naar Whispering Sons gaan kijken in Charleroi. En hoewel de groep behoorlijk jong is, stonden er enkel mensen van onze leeftijd in het publiek. Het is inderdaad een klein probleempje want als oudere mensen wel nog steeds platen kopen, gaan ze daarentegen minder naar concerten, zeker in clubs of kleinere zalen. Ik kan het hen niet verwijten, ik ga zelf ook minder uit dan toen ik 25 was. Gelukkig maar voor mijn fysieke gezondheid.

The Breath Of Life: website / bandcamp

Foto's: Luc 'Who Cares' Luyten @ W-fest