Wij verlangen naar wat verborgen is en zijn op zoek naar wat verloren is. Dit was en is de drijfveer van onze inspiratie.

Het Griekse Opened Paradise bracht in 2016 zijn derde cd ‘Buried In Rain’ uit, vol met illusieloze gothic rock en occulte toespelingen. De cd is een pareltje, in het verlengde van hun vorige cd’s. Wij vroegen aan gitarist-componist Babis en zanger-tekstschrijver Periklis om meer uitleg te geven bij de achtergronden en de drijfveren van de groep.

Jullie spelen gothic rock in Griekenland. Kunnen jullie ons meer vertellen over de gothic sien in Griekenland? Hoe is die tot stand gekomen?

Babis: We willen je allereerst bedanken voor dit interview en de interesse in onze muziek. De gothic rock sien is heel divers en soms gebeurt het ook dat groepen die thematisch of muzikaal weinig gemeen hebben onder dezelfde categorie vallen. Natuurlijk hebben we geen probleem met de term aangezien onze wortels liggen bij wat The Fields of the Nephilim of Garden of Delight in het verleden gedaan hebben, maar we zijn beïnvloed door een veel ruimer muzikaal scala. Dit zal wel duidelijk worden aan de hand van onze komende platen, voor zover het nu nog niet duidelijk is.

Fans en clubs voor gothic muziek zijn hier sinds de jaren 80 - toen de beweging opkwam - altijd al aanwezig geweest, maar het aantal groepen in het genre is nog steeds zeer klein. Ik weet niet of we over een Griekse gothic rock sien mogen spreken. Ik heb altijd gevonden dat er een voldoende aantal groepen met een te onderscheiden geluid moest zijn om dat te doen.

Natuurlijk hebben we geen probleem met de term gothic rock aangezien onze wortels liggen bij wat The Fields of the Nephilim of Garden of Delight in het verleden gedaan hebben, maar we zijn beïnvloed door een veel ruimer muzikaal scala.

Hoe is Opened Paradise tot stand gekomen?

Periklis: We hebben het zaad geplant in 2003. Het was niets meer dan 5 gasten die hun gedachten en gevoelens trachtten te uiten in muziek. Ik denk niet dat er één van ons dacht dat we hier 14 jaar later zouden staan, nog steeds actief, nog steeds op zoek naar nieuwe geluiden en nieuwe horizonten.

Ik merk dat jullie twee nummers hebben die ‘Opened Paradise’ heten. Het eerste is een eigen compositie op jullie debuut ‘Occult’, het tweede is een cover van het Garden of delight-nummer. Is dit waar de inspiratie voor de naam vandaan kwam.

Periklis: Je hebt gelijk. Het is een feit dat onze naam ontstaan is onder invloed van het nummer van Garden of Delight. Elias en ik waren destijds heel erg weg van hun muziek. De titel van het nummer werd door Elias op een bord geschreven tijdens een namiddaggesprek.

De dood is daar om je te laten weten dat alles goed gaat zolang je maar uit zijn klauwen wegblijft.

De teksten bevatten veel verwijzingen naar het occulte, naar Mayamythologie en anderen. Vanwaar jullie interesse in deze thema’s?

Periklis: Hetgeen onbekend is, of beter gezegd minder bekend, heeft me altijd weten aan te trekken. Kleine wijsheden met grote waarden zitten verstopt in mythes en legendes. Doorheen de mythes leer je verborgen en vergeten tradities uit onze beschaving kennen. Er zijn gevallen waarin religies, in een poging om de waarheid te verhullen, de mensen voedden met leugens, en boeken verboden of verbrandden. Wij verlangen naar wat verborgen is en zijn op zoek naar wat verloren is. Dit was en is de drijfveer van onze inspiratie.

Toen ik doorheen de teksten van jullie laatste cd ‘Buried In Rain’ ging, meende ik een overkoepelend thema te ontwaren: de afstand tussen wat iemand van zijn leven wil maken en de realiteit. Is er een concept achter de cd en kunnen jullie ons daar meer over vertellen?

Periklis: ‘Leaving Dreamland’ heeft daar mee te maken. Wat je verwacht van het leven, wat hebben ze je doen geloven... en het uiteindelijke besef dat mensen en het leven je teleurgesteld hebben.

In mijn ogen is ‘Buried In Rain’ hermetisch. Het spreekt iedereen aan in een andere taal, maar met hetzelfde doel. De zoektocht naar waarheid. Je angsten onder ogen komen, ze omarmen en een partner laten zijn in je leven. De dood is daar om je te laten weten dat alles goed gaat zolang je maar uit zijn klauwen wegblijft.

Jullie hebben van meet af aan gekozen om in het Engels te zingen. Waarom niet voor jullie moedertaal Grieks kiezen?

Babis: Daar hebben we eerlijk gezegd nooit over nagedacht. Het kwam op natuurlijke wijze, wellicht omdat de groepen waar we destijds naar luisterden Engels gebruikten. Ik heb persoonlijk veel respect voor de Griekse groepen die het anders gedaan hebben, en ik heb geen gedacht van hoe Opened Paradise zou klinken indien Periklis in het Grieks zou zingen. Het is intrigerend, en wie weet zou het nog occulter klinken voor sommige mensen.

Als je in Griekenland leeft zie je de crisis overal om je heen. Natuurlijk voelen we de impact ook in ons leven, maar wij hebben tenminste nog een uitweg door muziek.

Na 13 jaar spelen jullie nog steeds in de oorspronkelijke bezetting. Hoe komt het dat de groep zo lang standhoudt?

Babis: Ik denk dat een muzikant meestal een groep verlaat omdat hij de interesse verliest in wat de groep op dat gegeven moment aan het doen is. Het is algemeen bekend als ‘muzikale meningsverschillen’. Aangezien wij niet gebonden zijn aan strikte tijdschema’s en zware tourneen, hetgeen voor sommige groepen ook een probleem zou kunnen zijn, geloof ik dat we nog steeds dezelfde passie delen als in de begindagen. We hebben natuurlijk onze problemen gehad, die we trachtten te overwinnen en ook overwonnen hebben. Recent hebben we onze familie nog uitgebreid met de komst van Kiriakos als tweede gitarist en zesde permanent lid van de groep.

We zijn ons allemaal bewust van de crisis in Griekenland. Wat denken jullie daarover?

Periklis: Wel, de ‘crisis’ is hier. Als je in Griekenland leeft zie je het overal om je heen. Mensen hebben de wil om te lachen verloren. De armen worden armer, de rijken rijker en de middenklasse smelt langzaam weg. Natuurlijk voelen we de impact ook in ons leven, maar wij hebben tenminste nog een uitweg door muziek.

Opened Paradise: bandcamp / facebook