Factheory

"Poëzie en romantiek vormen een schutting tegen de huidige situatie."

Door Xavier Kruth

12 januari 2025

De uitgave van ‘Serenity in Chaos’, het volwaardige debuut van Factheory, ging niet onopgemerkt voorbij. Collega Kurt Ingels schreef: “De muziek van Factheory is zeer intimistische postpunk, ietwat poëtisch ook, introvert veeleer dan bijtend, her en der aangestuurd met wat cold wave en zelfs ietwat folk invloeden in de semi akoestische nummers.” Bovenal leken de Brusselse postpunkers tot volwassenheid te komen, na eerder al een aantal boeiende singles en ep’s te hebben uitgegeven. Wij nodigden Factheory dan ook uit om te spelen op de volgende Dark Entries Night op zaterdag 18 januari 2024, en hadden in de aanloop hiernaar ook een gesprek met zanger Bruno Uyttersprot.

2024 was een belangrijk jaar voor jullie. Het was hoe dan ook het jaar dat ‘Serenity in Chaos’ uitkwam, jullie officiële debuut na verschillende singles en ep’s. Hoe beoordelen jullie het succes van dit album?

‘Serenity in Chaos’ is inderdaad ons eerste volledige album. Het was het resultaat van onze mentaliteit na de pandemie. De lockdown was een bijzondere periode, die veel perspectief en afstand met zich meebracht. De sfeer van de liedjes weerspiegelt die tijd. De volgende ep verschijnt in februari en heet ‘Post Modern Life’. Er verschijnt een nieuwe clip waarin deze observatie verder wordt uitgewerkt: Ineenstorting is overal en gaat hand in hand met het misprijzen van de elites die ons domineren. Het album was een groot succes en we kregen over het algemeen positieve recensies. Het hielp ook om onze fanbase te consolideren. Maar laten we eerlijk en bescheiden zijn: dit blijft allemaal vertrouwelijk en beperkt.

In jullie biografie schrijven jullie dat de naam Factheory afkomstig is van het legendarische label Factory Records, dat onder andere platen van Joy Division uitbracht. Welke invloed hadden dit label en deze groep op jullie muziek?

Joy Division heeft mijn leven veranderd. Ik kan niet namens Dominique (de bassist en toetsenist) en Stefan (de tweede gitarist) spreken, maar ik denk wel dat zij ook fans zijn. Het waren zowel hun muziek als de rauwe gevoeligheid van de zanger die mij ertoe aanzetten om muziek te maken en songteksten te schrijven. Als tiener, begin jaren 80, kon ik mij identificeren met Ian Curtis, en de muziek van Joy Division heeft mij jarenlang geboeid. Andere producties van Factory Records, zoals A Certain Ratio en Section 25, waren in dezelfde geest gemaakt. Onder druk van het neoliberalisme van Thatcher en Reagan vond een ineenstorting plaats. Tegenwoordig is het nog duidelijker: het neoliberalisme vernietigt de planeet. De muziek die we tegenwoordig produceren, weerspiegelt deze constatering.

Je speelde onlangs met The Names, de legendarische Belgische band die verbonden is aan Factory Records. Hoe verliep dat optreden?

Het was erg leuk. Michel Sordinia, de zanger, is een oude vriend en medeplichtige. Ik ben altijd al een groot fan van de band geweest. Ik herinner hem er graag aan dat ik waarschijnlijk een van de eersten was die het album ‘Swimming’ kocht, geproduceerd door Martin Hannet en uitgebracht op het label Disques du crépuscule. Op de dag dat de plaat uitkwam, stond ik voor de platenzaak – Caroline Music – te wachten om hem te kopen. Michel schreef ook het voorwoord voor een van mijn boeken over New Wave-muziek: ‘Chroniques New Wave’ 1 en 2, uitgegeven door K1L Editions in Jodoigne en verkrijgbaar in de boekhandel, helaas alleen in het Frans.

Ook al is jullie muziek in essentie postpunk, jullie aarzelen niet om andere invloeden te integreren, zoals dub of folk. Jullie beschrijven jullie muziek als ‘romantische melodieuze postpunk’. Ik hou wel van die stempel, maar hoe ben je er eigenlijk opgekomen?

Romantisch, omdat ik deze gemoedstoestand ervaar. Poëzie en romantiek vormen een schutting tegen de huidige situatie. Mijn teksten zijn in de eerste plaats gedichten die we op muziek zetten. Sinds enkele maanden levert Dominique ook songteksten aan, die gebruikt zullen worden voor het tweede album, ‘WhentheWorld’. Dat zal in het najaar uitkomen, en we zullen daarna toeren door de hoofdsteden van Centraal-Europa: Praag, Bratislava, Boedapest ... het is ook postpunk omdat we een generatie zijn die punk en zijn Do It Yourself-mentaliteit heeft overgenomen. En een verlangen om onafhankelijk te blijven, zonder compromissen te maken in onze aanpak. We gebruiken dat label ook omdat we geen muzikale opleiding hebben genoten, maar alles in de praktijk hebben geleerd.

Het is moeilijk om informatie te vinden over het ontstaan van de factheory. Ik denk dat jullie rond 2016 zijn opgericht door leden van oude bands als Dirty Time, Petit Futur, Amazing Games en Unsaid, waarvan sommige zelfs teruggaan tot de jaren 80. Kun je ons meer vertellen over de oprichting van Factheory?

De band begon in 2016, maar speelde alleen covers van Joy Division en The Sisters of Mercy. Maar al snel, na drie of vier maanden, kwamen we met eigen composities en stopten we met covers. De laatste cover van Joy Division speelden we in augustus 2022 als voorprogramma van Christian Death in Bilzen, een concert georganiseerd door wijlen Bart Doumen. Een kleine gedachte voor Bart ... Voordien hadden we allemaal al in alternatieve bands gezeten, en we kenden elkaar al sindsdien. Stefan is al sinds de middelbare school een vriend, en Dominique stond rond dezelfde tijd ook op het podium tijdens concerten in Brussel.

Jullie eerste EP dateert uit 2019 en heet ‘Stockholm’. In 2021 volgde ‘3Sand1D’ en in 2022 ‘Black My Heart’. Wat is voor jou het voordeel om je muziek uit te brengen in EP’s, in stukken van drie of vier nummers?

Om precies te zijn, brachten we eerst een mini-demoalbum uit – ‘Weekend au Black Studio’ – dat inmiddels een verzamelobject is geworden. Het was in 2018. Daarna kwamen inderdaad “Stockholm” en de anderen. Deze formule, waarbij titels in fysieke vorm worden uitgebracht, is belangrijk voor ons. Hiermee kunt u tijdens concerten via merchandising met het publiek communiceren. Het is een kans om met mensen te communiceren en weerstand te bieden aan een totale dematerialisatie van de muziek waarnaar we luisteren.

Vind je dat je muzikaal bent geëvolueerd tussen ‘Stockholm’ en ‘Serinity In Chaos’, en in welke richting?

We zijn duidelijk geëvolueerd. Ten eerste laat de groep meer ruimte voor een gezamenlijke aanpak en het initiatief van de drie leden om met voorstellen te komen. Laten we duidelijk zijn: tot 2019 was ik de hoofdcomponist, afgezien van een paar titels, waaronder ‘Stockholm’, gecomponeerd door Stefan. De andere muzikanten – tot 2021 waren we met z’n vijven – voegden hun bijdrage toe op basis van mijn compositie. Omdat ik voornamelijk op de akoestische gitaar schreef, waren het melodische raamwerk en de structuur al klaar voordat ik aan de arrangementen begon. Tegenwoordig komen Dominique en Stefan met hun eigen melodieën, en werken we samen aan de arrangementen. Ik kan zeggen dat we nu meer een groep zijn dan toen we begonnen.

Je hebt je eigen label K1L Records opgericht en als ik me niet vergis, zijn je album en de drie ep’s allemaal fysiek uitgebracht. Het is tegenwoordig niet eenvoudig om fysieke platen uit te geven. Wat is je motivatie om hiermee door te gaan?

Het label wordt gerund door mijn broer, die ook grafisch ontwerper, graveur en uitgever is. Mijn boeken worden ook door hem uitgegeven. Hij verzorgt de opmaak en het maken van de covers voor de groep. Het is eigenlijk een familiebedrijf. Zoals hierboven uitgelegd, zijn fysieke platen voor ons een vereiste. Het is ook een bescheiden financieel rendement voor de groep. Maar laten we duidelijk zijn: het kost meer dan het financieel oplevert. Maar het zijn prachtige voorwerpen en ze zullen een blijvende herinnering vormen op zolder voor onze kinderen en kleinkinderen!

Hoewel Factheory’s hoofdtaal Engels is, hebben jullie ook nummers in het Frans gemaakt en zelfs in het Nederlands gezongen. Wat vind je van het gebruik van talen in rockmuziek?

Dat Nederlands was een idee van Dominique, die trouwens een Vlaming is. Engels is een vanzelfsprekendheid, aangezien het bij uitstek de taal van de Angelsaksische muziek is. Frans is mijn moedertaal. Dit zijn dus logische keuzes.

Ik heb de indruk dat jullie veel ontzag hebben voor Nick Cave. Jullie hebben onlangs ‘Jubilee Street’ gecoverd, maar men hoort zijn invloed ook op veel andere nummers. Kun je me vertellen waarom je zoveel om Nick Cave geeft, en kun je me meer vertellen over de inspiratie voor de cover van ‘Jubilee Street’?

Nick Cave is de meest opwindende artiest van zijn generatie. Ik zag hem meerdere keren op het podium met zijn band The Birthday Party, tot een paar jaar geleden in de Arena in Antwerpen. Ik ben wel minder geïnteresseerd in wat hij sinds ‘The Skeleton Tree’ maakt. Het is heel donker en zijn woede is minder aanwezig. Ook zijn mystieke kant irriteert mij, maar hij heeft een bloeiend en buitengewoon oeuvre. Hij heeft ons beïnvloed en blijft ons beïnvloeden. De cover van ‘Jubilee Street’ is ons antwoord op een opdracht van het label Unknown Pleasures, een Frans label uit Avignon dat gespecialiseerd is in darkwave. Zij produceerden een reeks compilaties waarin ze hulde brachten aan kunstenaars als Bauhaus en Psychic TV. Het is een samenwerking die hopelijk ook anderen zal teweegbrengen ...

‘Jubilee Street’ was vooral veel werk van Dominique, die alle regelingen trof. Ik vind deze cover erg mooi, omdat het klinkt als een kruising tussen de vroege New Order en Nick Cave uit de jaren 80 en 90. Kortom, het beste van hun muziek en onze belangrijkste invloeden.

Factheory: bandcamp / Facebook

Factheory speelt op de Dark Entries Night van 18 januari 2024, samen met de Nederlandstalige wavegroep Kregel. Na de optredens zullen dj Drexl en dj Djuna Keen achter de draaitafels plaatsnemen. Afspraak in de Kinky Star, Vlasmarkt 9 in Gent, vanaf 20u.

Delen op

Over Xavier Kruth

Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.

Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971

© Dark Entries. Alle rechten voorbehouden. Ontwerp door We Cre8 It.