We worden graag onder de noemer EBM gezet, maar beseffen dat we een buitenbeetje zijn. Ik zou niet anders willen.
Euforic Existence mag op onze 21ste Dark Entries Night openen voor Mildreda. Euforic Existence is het project van Koen Van Dappernest - ook bekend van KnK -, live bijgestaan door Bart Peeters. Het project bestaat al 17 jaar, maar na een lange stilte tussen 2003 en 2013 zijn het vooral de laatste jaren die het project - dat een typisch EBM-geluid combineert met structuren uit metal en industrial - de moeite waard maken. En de energieke optredens zijn daar niet vreemd aan. Koen mocht het voor ons trouwens allemaal uit de doeken doen in dit interview.
Jullie laatste cd ‘MMXVI - IIIIII00000 - 2016’ werd op zijn zachts gezegd heel goed ontvangen op Dark Entries. Collega Peter De Koning schreef zelfs dat jullie nog nooit zo goed geklonken hebben. Denken jullie er ook zo over?
Het is uiteraard de bedoeling elke keer een beetje te verbeteren, maar we hebben dat zelf pas door als anderen het zeggen, haha. We lezen wel de recensies en nemen elk puntje van opbouwende kritiek mee. Het is de kritiek van diezelfde Peter De Koning die ons heeft bewogen bepaalde knopjes iets anders te gaan gebruiken tegenover vorige releases. En vanzelfsprekend zorgt ervaring meestal voor evolutie in positieve zin.
EBM klinkt voor velen als een retro-genre uit de jaren 80 in de oren, maar jullie slagen erin om het geluid te actualiseren door invloeden uit industrial en vooral metal toe te voegen, evenwel zonder een beroep te doen op gitaren. Is dit de weg die EBM moet inslaan om relevant te blijven?
EBM is voor sommigen - waaronder mezelf - zeer breed interpreteerbaar, voor anderen dan weer zeer beperkt. Ik discussieer daar niet over en heb ook geen mening over wat de meesten moeten of zouden moeten doen. Ik ben zelf een muziekfanaat met een zeer brede blik tussen de verschillende genres en ben dan ook met zeer veel invloeden opgegroeid. En alles wat er bij mij inkomt, komt er ook weer uit in mijn eigen versie. Ons geluidenspectrum is strictly EBM, maar de structuur van de nummers gaat eigenlijk alle kanten op. We maken gewoon niet graag 2x hetzelfde nummer.
We worden graag onder de noemer EBM gezet, maar beseffen dat we een buitenbeetje zijn. Ik ben altijd al een rebel geweest, dus ik zou niet anders willen, haha.
Een vraag die ik me steeds stel bij EBM, en die op jullie zeker van toepassing is: de muziek is bedoeld om dansbaar te zijn, dus leuk, maar de teksten zijn hopeloos uitzichtloos. Is dat geen contradictie?
Ik denk al heel mijn leven teveel na, en enkel door die teksten te schrijven kan ik de hopeloosheid, de wereldlijke en filosofische teleurstellingen in mijn hoofd op gestructureerde wijze een plaats geven en leren aanvaarden. Zie het als een soort therapie. 90% van de teksten gaan ook over zeer persoonlijke ervaringen, wereld/heelalbeschouwingen en haat/liefdegevoelens (sommige traumatisch, andere dan weer minder erg). Alles wat mij bezighoudt kruipt in mijn teksten. Ik vind het geweldig als collega’s schrijven over bier of een vetfabriek, maar ik ga dat niet nadoen.
De meeste EBM klinkt ook best leuk, maar bij ons is alles wel degelijk in mineur geschreven. Een gewoonte die ik nog niet heb afgeleerd vanuit mijn experimenten met mijn Doom Metal project Cold Bleak Irrelevance.
Koen, je bent ook de man achter Fear The Light, de Antwerpse organisatie die EBM promoot. Jullie zijn al sinds de jaren 90 bezig en hebben een grote evolutie doorgemaakt, van vele bands tot enkel de nucleus: Euforic Existence, KnK (waar jij ook actief in bent) en Slave Separation (het project van KnK-zanger Koenraad Vercammen). Hoe is dat gegaan?
Allereerst is de naam “Fear the Light” bedacht geweest op de afterparty van het eerste optreden van Euforic Existence in 2000 (niet de jaren 90 dus), waar Slave Separation ook had opgetreden. We hebben toen met enkele aanwezige artiesten het plan gevat om onder die naam enkele mini-festivals te gaan organiseren. Na een kleine tegenslag en door gebrek aan samenhang is dit na een tijdje gestopt en hebben Koenraad Vercammen (K1) en ikzelf (K2) besloten om de website op te richten waarmee we dan contractloze duistere muzikanten zouden gaan promoten (het ging veel verder dan enkel EBM). We hebben dan met sponsorgeld en giften enkele samplers uitgebracht en verdeeld (waarvan de derde gratis bij een Dark Entries magzine zat in het papieren tijdperk). Door tijdsdruk vanuit mijn professionele leven en de gigantische uitbouw van mijn gezin is dit op een bepaald moment volledig op de achtergrond verdwenen. De site werd in 2010 gereduceerd tot promotie van eigen muziekprojecten van K1 en mezelf, enkel wegens tijdsgebrek.
Op dit moment doet "Fear the Light Underground productions" op zich niet veel meer dan een merk zijn. Het merk staat symbool voor de vriendschap en muzikale samenwerking tussen Koenraad Vercammen (K1) en mezelf (K2) sinds 17 jaar, waaruit begin 2015 ook KnK geboren werd.
Ik droom soms wel eens om nog grootse dingen op te zetten onder die naam, maar ik heb nog altijd mijn drukke job, 6 kinderen en 2 muziekacts. Het wordt stilaan genoeg.
Euforic Existence zag - als ik goed geïnformeerd ben - het levenslicht in 2000, maar kreeg een doorstart in 2013. Wat is de reden daarvoor en wat is het verschil tussen Euforic Existence in 2000 en na 2013?
Tussen 2000 en 2003 was ik zeer actief met een 5 tal muziekprojecten, maar zoals zonet aangegeven, heb ik tussen 2003 en 2013 voorrang moeten geven aan carrière en gezin. Euforic Existence heeft eigenlijk tussen 2003 en 2013 nauwelijks bestaan. In 2013 was ik aanwezig op WGT Leipzig bij een optreden van Orange Sector toen mijn beste vriend kwam vragen of ik aub ook weer zo’n muziek zou gaan maken. Ik vertelde hem dat ik daar geen tijd meer voor kon vrijmaken, dus hij ging praten met mijn vrouw. Die heeft me op haar beurt laten merken dat ik dat beter kon doen om wat frustraties (en die waren er!) kwijt te geraken. 6 maanden later was de CD ‘MMXIII - IIIIIOIIIOI - 2013” een feit. Ik had dus gewoon een duwtje nodig van mijn twee grote steunpilaren. Het verschil tussen EE 2000 en EE 2013 is inderdaad zeer groot: in 2000 ben ik zonder ervaring met electronica gewoon beginnen experimenteren, in 2013 wist ik al grotendeels hoe alles werkte. In 2000 was ik amper 21 jaar en snel tevreden met elk geluidje dat ik voorbracht, in 2013 draaide ik elk nummer wekenlang om tot het volledig naar mijn zin was. De zelfzekerheid van een gemiddelde dertiger is ook heel wat sterker dan die van een 21-jarige, en dat vertaalt zich in de sterkere vocalen tegenover vroeger.
Wat de teksten betreft: in 2000 was ik een vrolijk piepjong ventje zonder verantwoordelijkheden en in 2013 had ik een drukke gejaagde job, 6 kinderen en was ik recentelijk hersteld van een pijnlijke gezinsbreuk (2010).
17 jaar is lang. Jullie hebben de scene zien evolueren in de 17 jaar dat jullie bezig zijn. Welke gedachten hebben jullie daarbij?
Begin jaren 2000 viel het me heel hard op dat de scene werd gedomineerd door techno invloeden, waar ik absoluut niet in mee kon en wilde draaien. We hebben ons toen geprofileerd als “Old school” en Fear the Light werd kreeg de ondertitel “Underground stubborn”. We pasten bijna in geen enkel plaatje, en moesten het doen met hier en daar een sympathisant.
Het klinkt misschien wat vreemd, maar tussen 2003 en 2013 ben ik persoonlijk zelfs bijna niet aanwezig geweest in de scene. Mijn betrokkenheid was helemaal weg en geabsorbeerd door mijn carrière. De gezinsbreuk die ik in 2010 opliep heeft mij daar wat van losgewerkt, en in 2013 ben ik pas echt terug beginnen buitenkomen in de EBM scene. Ik zag vele bekende oude gezichten terug en wat me heel hard opviel was dat die techno-dominantie bijna volledig verdwenen was. Alles leek terug echter. De zeer jonge mensen zitten nu een beetje op aparte evenementen (“cybergoth” en andere nieuwe termen) en de anciens lijken zich te groeperen in een onvervalste old school scene. Enerzijds vind ik dat wel goed, anderzijds vrees ik dat dit geen 20 jaar meer kan duren… Ik zie het verschil tussen vroeger en nu, maar heb het helaas niet zien evolueren.
Koen, op cd doe je alles zelf. In 2017 lijkt het bijna een behoefte om alles zelf te doen als je niet in een commercieel genre zit. Ben je blij met die werkwijze?
Ik zou niet weten hoe ik het anders moest doen. Ik heb een diploma autisme en kan heel moeilijk samenwerken met anderen. Ik ben blij dat ik alles al doende wat geleerd heb, en ben me er van bewust dat ik nog heel veel meer kan bijleren. Dat is het grote voordeel van alles zelf doen, dan leer je ook alles!
Jullie optredens staan bekend als zeer donker en zeer intens. Wat proberen jullie te verwezenlijken tijdens jullie optredens?
De betrokkenheid met mijn teksten is zeer intens. Elk woord komt uit de diepste krochten van mijn ziel. We willen op een podium vooral brengen wat er heerst op hetzelfde moment wanneer een nummer hier gecreëerd wordt. Als je een song bekijkt als een soort doosje, dan steken we daar alles in tijdens het schrijfproces. Wanneer een CD wordt afgespeeld, gaat dat doosje wel gedeeltelijk open, maar spijtig genoeg komt nooit alles eruit. Op het podium proberen we de doos volledig open te scheuren voor een zo compleet mogelijke beleving van de inhoud. Emoties geven ook mimiek en die is niet gespeeld.
Barts rol hierin is ook heel belangrijk. Hoewel ik thuis in de studio alles wel voor elkaar krijg, was ik in 2013 nog steeds een leek qua geluid live, podiummateriaal en technische kennis; studio en podium zijn immers twee totaal verschillende werelden. Bart heeft al veel van zijn kennis met me gedeeld en is een zeer belangrijke rots waar de live performance op leunt.
En ja, wat is de grootste bedoeling van optredens? Een leuke avond beleven en dit delen met zoveel mogelijk mensen, wat dan weer zorgt voor meer optredens. Onvergetelijke feestjes bouwen en fantastische mensen leren kennen; fans krijgen en deze tot vrienden maken.
Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
