Deaf Devils is een jonge band uit Valencia, Spanje, een regio die onlangs in het nieuws kwam door verschrikkelijke overstromingen. De groep wist ook sensatie te scheppen door zowaar door de veiligheidsdiensten buitengezet te worden op het Rebellion Festival, het grootste punkfestival ter wereld. Wat ze exact hebben misdaan blijft een goedbewaard geheim, en het is een raadsel of hetzelfde ook zal gebeuren als ze op zaterdag 19 april op het podium staan van Breaking Barriers, het Belgische festival dat ons er jaarlijks aan herinnert dat punk niet dood is. Breaking Barriersorganisator Malcolm Nix ging toch even peilen bij de groep naar vooruitzichten.
Helaas is jullie thuisstad nog niet zo lang geleden zwaar getroffen door overstromingen. Hoe is de huidige situatie? In hoeverre heeft de schade het leven in de stad beïnvloed?
Gelukkig bereikte het water het stadscentrum niet, maar in de getroffen gebieden wordt nog steeds modder opgebaggerd. De mensen buiten Valencia lijken vergeten te zijn wat er is gebeurd, maar alles is nog steeds hetzelfde als drie maanden geleden.
Die dag waren we op weg naar een repetitie en toen we aankwamen, was er een ongelooflijke verkeersopstopping. We zagen water van de andere kant van de weg stromen. In eerste instantie begrepen we er niets van, omdat niemand ons had gewaarschuwd. Toen we ongeveer 250 meter van de repetitieruimte waren, begon er steeds meer water binnen te stromen. De weg, die drie rijstroken had, veranderde in een eenbaansweg.
Op een gegeven moment begon er water in onze auto te komen, maar op de een of andere manier wisten we te versnellen en te overleven. We zaten daar 17 uur vast. We moesten de auto achterlaten en naar de kant van de weg springen waar geen water was. De volgende ochtend kwamen er wat vrachtwagens om de mensen op te halen die daar gestrand waren.
Gelukkig hebben we niets verloren in onze repetitieruimte, maar dat geldt niet voor veel van onze vrienden. Sommige mensen zijn alles kwijt. Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moet zijn ...
Overigens – als we het even hebben over degenen die misbruik maken van de situatie – zijn er repetitieruimtes die helemaal niet zijn getroffen, maar die wel hun prijzen hebben verhoogd. De meeste repetitieruimtes liggen aan de rand van de stad – dat waren de zwaarst getroffen gebieden – en veel van hen zijn helaas alles kwijtgeraakt.
Gelukkig is er nog steeds muziek in deze donkere tijden. Als je Deaf Devils op het podium ziet, zie je dat alle bandleden erg gepassioneerd zijn over de nummers en de manier waarop ze live worden uitgevoerd. Waar komt deze passie vandaan? Zijn jullie allemaal al vanaf jonge leeftijd bezig met muziek of heeft een specifieke gebeurtenis jullie leven veranderd en jullie tot muzikant gemaakt?
We zijn allemaal kinderen van punkrockers, dus onze hersenen zijn al sinds onze kindertijd gelobotomiseerd, haha. Het is altijd iets geweest waar we gepassioneerd over zijn geweest, we spelen al sinds we heel jong waren, en om eindelijk eens wat keet te kunnen schoppen is gek.
De meeste nummers in de liveset zijn van jullie. Waar halen jullie jullie muzikale inspiratie vandaan en wat zijn de typische onderwerpen die jullie in jullie teksten behandelen?
Meestal zingen we over dingen die ons dagelijks overkomen, vooral dingen die ons irriteren, want we zitten vol haat. We nemen ook veel ideeën over van nummers die we leuk vinden en die we ons eigen perspectief willen geven, dus we lenen het gewoon. We hopen dat de mensen die ons hebben beïnvloed onze nummers als een eerbetoon beschouwen en ons niet veroordelen vanwege alle overeenkomsten die de nummers hebben.
De liveset bevat altijd twee of soms drie covers. Ik wil niet klinken als een oude grootvader die het heeft over toen hij jong was, maar je was nog niet eens geboren toen de originele versies van die nummers uitkwamen. Hoe ben je bekend geraakt met deze oude klassiekers?
We luisteren al naar die nummers sinds we geboren zijn en het is echt de muziek waar we van houden. We zijn grootouders die opgesloten zitten in de lichamen van jonge mensen.
In een punkgroep zitten brengt altijd bepaalde uitdagingen met zich mee, maar een daarvan is dat je muziek niet past bij de meest recente trends, wat betekent dat het vrij onwaarschijnlijk is dat je binnenkort bovenaan de hitlijsten komt. Heb je ooit andere muziekgenres overwogen of was het vanaf het begin al duidelijk dat dit een no-nonsense/compromisloze punkband zou worden?
Nee, we waren altijd al heel zeker van de muziek die we wilden maken. We weten dat punk een moeilijk muziekgenre is, maar het is het genre dat we echt leuk vinden. We zouden het allemaal heel moeilijk vinden om iets te doen zonder dat het iets is dat we leuk vinden.
De afgelopen drie jaar heb je al veel buiten Spanje opgetreden, wat betekent dat je nu je eigen lokale scene kunt vergelijken met wat je onderweg hebt gezien. Is er iets speciaals of unieks aan de Spaanse punkscene dat je nergens anders ziet of hoort?
Ja! Dat rock'n roll dood is, maar omdat mensen het laten sterven. En niet alleen vanwege het kleine aantal jonge bands, maar ook omdat er geen ruimte is voor nieuwe bands. De overgrote meerderheid van de organisatoren is alleen in je geïnteresseerd als ze zien dat ze misbruik van je kunnen maken. Niemand wedt op je band als je niemand bent, maar ze zullen je ook niet helpen om iemand te worden. Daarom proberen we altijd de bands te steunen die echt hard werken, en we zijn steeds erg dankbaar voor iedereen die ons steunt, zelfs als we niemand zijn.
Vorig jaar heb je een paar keer in het Verenigd Koninkrijk gespeeld, waaronder op het Rebellion Festival, waar je door de beveiliging buiten werd gegooid. Heb je veel reacties gehad van fans of andere bands op deze onverwachte verbanning uit het gebouw? En wat was de reactie van de mensen die Rebellion runnen, die duidelijk geen controle hebben over de uitsmijters op hun eigen evenement?
Ja, we vonden het allemaal gek! Voor zover wij weten, begrepen de stagemanager en de algemene RIS Stagecrew ook niet wat er aan de hand was. Maar voor de beveiliging waren we net terroristen. Acht van hen hebben onze bassist in het nauw gedreven en onze polsbandjes direct doorgeknipt. Nog steeds heeft niemand contact met ons opgenomen om iets uit te leggen ... Dus we gingen er maar vanuit dat ze ons niet aardig vonden.
Dit jaar komen jullie terug naar België voor een paar concerten. De eerste is Breaking Barriers in Het Depot, Leuven. Zien jullie eigenlijk wel iets van de steden die jullie bezoeken, of hebben jullie altijd geen tijd om de omgeving van de locatie waar jullie spelen te bezoeken?
Wij hebben nooit tijd voor sightseeing, we slapen altijd heel lang uit en we zijn heel lui. Maar als er iets is dat ons echt interesseert, dan lukt het ons wel om te gaan. Nou ja, soms. Maar de waarheid is dat we over het algemeen niet echt fan zijn van toerisme.
Bij Het Depot deel je het podium met mensen als Charlie Harper of Steve Ignorant, die er al heel lang zijn. Heb je het gevoel dat er een echte connectie is tussen punks van jouw leeftijd en deze oudere veteranen, die heel andere levens hebben geleid in heel andere tijden?
We hebben Steve al ontmoet, maar het is ongelooflijk om te zeggen dat Charlie echt onze maat is. Voor ons zijn ze legendes en om ze te kunnen ontmoeten en met ze te kunnen praten is surrealistisch voor ons.
Veel mensen kennen Deaf Devils nog niet. Wat mogen ze verwachten van jullie komende Belgische concerten? Wordt het optreden net zo wild als altijd of heb je nog verrassingen in gedachten?
Er zal waanzin, rauwheid en natuurlijk vuur zijn, dat is alles wat we weten.
Over wilde optredens gesproken, we weten allemaal dat sommige bandleden het moeilijk vinden om op het podium te blijven en liever rondspringen in het midden van de menigte. Wat is de ergste blessure die je tot nu toe hebt opgelopen tijdens een concert?
Pipe sneed zijn borst open tijdens ons vierde concert. Hij heeft er nog steeds de littekens van. Lucy brak een paar maanden geleden haar vinger tijdens een optreden en na elke tournee eindigt ze als een wandelende blauwe plek. Uiteindelijk raken we allemaal gewond, zelfs het publiek als ze te dichtbij komen ...
Tot slot is er geen reden waarom dit interview alleen maar uit vragen over de geïnterviewde band zou moeten bestaan. Zijn er nog andere briljante Spaanse bands die het Belgische punkpubliek absoluut beter zou moeten leren kennen?
Natuurlijk! De waarheid is dat er niet veel gekke mensen zijn die rock-'n-roll doen in Spanje, maar er zijn wel veel goede bands die helemaal gek zijn, zoals wij. Er zijn klassieke bands zoals onze buren Wau y Los Arrrgs!!!, Ukelele Zombies of het uitgestorven Undersubs. En in de rest van het land zijn er actuele bands zoals Los Chicos, Eh, Mertxe! of Automatic Lovers.
Delen op
