In de eerste plaats is het de bedoeling om bands uit de underground óók een podium te bieden.
Sinds 1997 bestaat in Gent een bruine kroeg die open staat voor alles wat alternatief is. Op de plek kan u terecht voor hopen gratis optredens, intussen meer dan 300 per jaar. Ook van lokale goth- en wavegroepen, in samenwerking met Dark Entries. We hebben het uiteraard over de Kinky Star. Toen de Kinky Star in 2017 twintig kaarsjes mocht uitblazen, was dat de aanleiding voor uitgebreide festiviteiten. Maar dat volstond niet. Koen Caemaert - ook bekend als dj The Craze - nam de taak van archivaris op zich en publiceerde een boek over de woelige geschiedenis van het rovershol, met de uitgebreide chronologie van het bestaan van de club, een overzicht van alle artiesten die er ooit gespeeld hebben en tal van anekdotes.
Dag Koen. Het eerste dat opvalt als je het boek ’20 jaar Kinky Star - Alles wat u zich (niet meer) herinnert’ openslaat, is hoe mooi het geïllustreerd is met tal van krantenknipsels, foto’s, affiches, flyers, tekeningen… Hoe heb je al die dingen toch kunnen verzamelen?
Hier is al een eerste dankwoord aan de orde, aan de stagiairs, vrijwilligers en medewerkers die doorheen de jaren massa’s materiaal hebben bijgehouden. Doorheen diezelfde jaren zijn er bij verhuizen en dergelijke veel van die zaken zo vaak herstapeld, dat het overzicht behoorlijk zoek was. Mijn eerste taak was dus die schat aan informatie ordenen en in kaart brengen. De eerste aanzet voor het boek was hiermee gegeven.
Verder heb ik heel veel mensen aangesproken en aangeschreven, waarbij het enthousiasme steeds zo groot was dat men graag naar materiaal ging graven in persoonlijke archieven. En dan is er die onuitputtelijke bron die men het internet noemt ook hé. Daar kon ik tussen het archiveren door ook nog verderspeuren.
Het muziekcentrum Kinky Star was aanvankelijk eigenlijk een aanvulling op het Kinky Star-platenlabel van Luc Waegeman. Doorheen de geschiedenis zijn het label en de club verbonden gebleven, al is de relatie wel erg geëvolueerd. Hoe is dat verlopen?
Heel organisch. Aanvankelijk was er inderdaad de focus op het label, met ook concerten in de club. Maar door de problemen met geluidsoverlast was het een periode stiller in de club. Net toen boomde het label met diverse succesvolle releases, dus bleef de focus sterk op het promoten van die bands buiten de club.
In de loop der jaren is er dan een stelselmatige groei te zien in het aantal concerten, en werd ondertussen voor het label de keuze gemaakt om enkel nog in te staan voor digitale releases, waardoor de weegschaal ging overhellen naar een grotere focus op de concerten. Of dat was/is althans toch de perceptie van de buitenwereld.
Eigenlijk is heel het boek-project ontstaan met je wil om eens alle optredens die in de Kinky Star hadden plaatsgevonden op te lijsten. Het zijn er indrukwekkend veel, en het valt op dat de lijsten elk jaar langer worden. Oorspronkelijk vonden er twee optredens per week plaats, nu bijna dagelijks. Hoe slagen jullie erin om zoveel te organiseren, en bovendien helemaal gratis?
Hier is een tweede dankwoord aan de orde. Ik beperk me voor alle gemak tot het omschrijven van de huidige werking. Die is enorm geëvolueerd doorheen de jaren, waarbij de steun steeds meer op de schouders van de vrijwilligers kwam te liggen. De bal gaat aan het rollen bij de muziekredactie onder de deskundige leiding van Pieter-Jan De Coen; het productieteam verzamelt en verschaft alle nodige info; techniekers en barmensen zorgen voor een geslaagde avond; het kuisteam laat de club weer glinsteren voor de volgende dag. En ondertussen zitten de vaste medewerkers daartussen verweven om iedere glitsch in het systeem op te vangen. En dan hebben we het nog niet over projecten zoals JonGeduld, K met de Kunst van Kinky, het nieuwe project rond ondernemerschap…
Uiteraard heeft Kinky Star in de loop van die jaren ook heel wat moeilijke momenten gekend: problemen met geluidsoverlast, brandveiligheid, wegvallen van subsidies… Wanneer heeft de toekomst van de club echt aan een zijden draadje gehangen?
Een ’stil’ café, of een brandende toorts als stamkroeg zijn uiteraard geen ideaal scenario, maar daar werden steeds passende mouwen voor voorzien. Het was echter rond 2014 duidelijk dat er een dringende koerswijziging nodig was om financieel het hoofd boven water te kunnen houden. Toen konden we het zwaard van Damocles toch al behoorlijk dichtbij voelen zwaaien.
Veel denkwerk en nog meer bloed, zweet en tranen later kunnen we gelukkig stellen dat Kinky Star opnieuw een pak gezonder is. Laat hieruit niet verstaan worden dat we het nu breed hebben, integendeel. Maar we hebben nu wel riemen om mee te roeien.
Een grote verdienste van Kinky Star is natuurlijk de steun aan beginnende groepen. In de loop van de geschiedenis zijn er initiatieven geweest met het aanbieden van repetitieruimtes en muziekcursussen, al waren die niet duurzaam. Wel duurzaam is het initiatief JonGeduld, dat jonge mensen begeleidt bij hun eerste stappen in de muziekwereld.
Klopt! JonGeduld is het meest uitgesproken project waarin onze voorliefde voor jonge, beginnende bands naar boven komt. Begonnen als een stageproject, en door de jaren heen tot een sterk uithangbord van onze werking gegroeid. Sanne Werkers werkte JonGeduld de voorbije vier jaar, op de basis waar al enkele jaren aan gesleuteld werd, verder uit tot een mooi jaartraject dat bands begeleidt op artistiek, maar ook op een ruimer vlak. Optredens strikken, profilering, opnames maken en muziek uitbrengen… Het zijn maar enkele voorbeelden van waar dit project de bands mee verderhelpt.
Een andere verdienste is natuurlijk dat jullie een podium bieden aan muziekgenres die soms moeilijker aan bod komen: metal, hip hop, noise, garagerock en zelfs gothic met de Dark Entries Nights. Zo’n verscheidenheid kan een sterkte zijn, maar ook een zwakte. Ik lees in het boek verschillende verhalen over geweldige optredens waar niet eens de spreekwoordelijke vijf man en een paardenkop aanwezig zijn. Hoe kijken jullie daarop?
In de eerste plaats is het de bedoeling om bands uit de underground óók een podium te bieden. Dus wanneer daar weinig volk op afkomt, vinden we dat feit op zich niet erg. Uiteraard willen we zo’n band ook een publiek geven, maar daarvoor kunnen we slechts mensen informeren en aansporen. We kunnen ze niet bij de hand naar hier leiden. Dat er achteraf vaak gesakkerd wordt dat men één van die optredens had willen zien (wanneer de bekendheid van de band toeneemt), kan hopelijk mensen openstellen naar toekomstige optredens van ongekend talent.
Bedankt trouwens om twee bladzijden te besteden aan de Dark Entries Nights. We zijn heel blij dat we de kans krijgen om driemaandelijks ons ding te doen in de Kinky Star. Al vraag ik me soms af hoe het voor de club is om zo om de drie maanden een groep zwartzakken naar de Kinky Star te zien afzakken? Worden de avonden als een succes gezien?
Laat mij eerst en vooral dankbaar zijn voor het ter beschikking stellen voor de zalige affiches, die jullie doorheen de jaren steeds met heel veel liefde voor het genre samengesteld hebben. Het feit dat ik zelf een liefhebber van het brede new wave genre ben, zorgt er uiteraard voor dat ik zelf grote fan ben van de Dark Entries Nights. Los van die persoonlijke interesse strookt de programmatie ook helemaal met de filosofie die Kinky Star zelf hanteert. Dat, gecombineerd met het feit dat we vaak spreken over topavonden met goede muziek en veel volk, zorgt er voor dat zowel de muzikanten als het publiek een fijne avond beleven. En dan kan je enkel hopen dat het nog lang mag blijven duren.
Tijdens het schrijven van het boek heb je ook tal van geweldige anekdotes verzameld die aantonen dat er best wat lol getrapt wordt in en rond de Kinky Star. Welk verhaal blijft jou het meeste bij?
De anekdotes en verhalen in het boek zijn elk op zich heel bijzonder. Wat echter voor mezelf het meeste bijblijft, zijn de momenten dat ik me in de muziek kan verliezen. Wanneer ik eventjes helemaal meegezogen word in wat er op het podium gebeurt. Iedere muziek heeft eigen kwaliteiten. Maar telkens wanneer ik mezelf echt kan verliezen, kom ik mezelf weer tegen in een nieuw verhaal.
Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
