Over de vrijdag en zaterdag kan ik hier dus helaas niets kwijt, maar ik twijfel er niet aan dat anderen dat zeker even literair in mijn plaats zullen doen. Laat deze korte review dan ook veeleer een impressie zijn dan een festivalverslag of nog de beleving van één dag. Gelukkig heb ik voor de wintereditie, onder het aloude motto; nooit te oud om te leren wel geanticipeerd en zo ligt er in de buurt van Diest zelfs al een bed vast. Maar goed, eerst naar Oostende nu waar het strand werd ingeruild voor en wel zeer mooi park. Toplocatie wat mij betreft en enigszins verwijderd van niet tolerante buren die zowat overal in Vlaanderen lijken uit te zwermen. Gezellig ook, niet te klein maar vooral niet te groot, alles voorhanden, genoeg te eten en te drinken, te zitten en te staan in zon of schaduw en een degelijke danstent (The Batcave) ditmaal, met deuntjes van commerciële new wave tot onbekende en daardoor helaas vaak onbeminde maar daarom niet minder goede dansbare duisternis.
Ik bedacht toen ik “Atmopshere” van Wegsfeer (of was het Joy Division) door de boksen hoorde waaien onderweg naar de ingang, waar ik en passant begroet werd door drie eenden, gelukkig is er nog moed en lef in de wereld om een professioneel festival voor een niche publiek als het onze op poten te zetten. Wegsfeer toonde me de weg en de sfeer zat er meteen goed. Het zonnetje brandde galant over het festivalterrein met een mildheid die ook dit typische festivalpubliek eigen is. Sfeervol en gemoedelijk, een babbeltje hier en een babbeltje daar. Tussen de new wave klassiekers door die Wegsfeer met veel brio over het festival terrein wist uit te strooien. The Sound, Grauzone, Joy Division, Killing Joke, Fad Gadget, The Sisters Of Mercy, ... ze waren er allemaal, tenminste in mijn altijd grote verbeelding toch, al was het gewoon Wegsfeer.
Dive, ditmaal als duo met Oostendenaar Jan De Wulf (Your Life On Hold, Mildreda,...) in een thuismatch achter de knopjes stond vroeg geprogrammeerd terwijl je dit moet ervaren in een donkere, in strobo’s badende krocht of aftandse industriële ruïne. En toch deed het deugd de machinerie nog eens zijn gal, zijn wanhoop en angst over me te laten spuwen. Dive is met de jaren iets minder rudimentair geworden en net daardoor geloofwaardiger. Het zwarte hemdje van Dirk was evenwel goed voor de vuilbak na dit potje electrotherapie. Straffe stoten zo kort na de middag.Er kropen zowaar een paar donkere wolken voor de zon (helaas zou Aroma Di Amore er diezelfde nacht geen stenen naar moeten gooien, het was immers al donker) .
Red Zebra, geen onbekende en als muzikale diersoort nog altijd niet gedomesticeerd, mocht in laatste instantie opdraven ter vervanging van een door een andere beest, corona, verslagen The Danse Society. Op Slabbynck en de zijnen kun je altijd rekenen, zelfs met een telraampje. Humor is nooit ver weg, maar hun nummers hebben op de één of andere manier de tand des tijds moeiteloos overwonnen en dan heb ik het over meer dan de monsterhit “I Can’t Live In A Living Room”.
Monsters brengt ons bijna vlekkeloos bij Nosferatu (de gesel der mensheid), je kent hem wel de oer vampier uit Max Shreck’s Nosferatu eine Symphony Des Grauens (1922) die het kwade laat overwinnen (de vraag is maar wat is het kwade en wat is het goede), maar Nosferatu is evenzeer de naam van een Britse oer goth band. Al enige jaren geleden dat ik hen nog eens te zien en live te horen kreeg en het moet gezegd na een wat schuchter begin, de vampier eigen, kwam het geluid van weleer helemaal terug en waande ik me 20 jaar terug in de tijd, toen het gothic rock genre zijn tweede of was het al derde jeugd beleefde.
Een herbeleving zonder trauma’s zou ook het geval zijn bij Merciful Nuns, het occulte gothic rock gezelschap van Artaud Seth, dat met een afgewerkte show uitpakte, boordevol symboliek, drama en mysterie. Zeker omdat op dat moment net de nacht viel over Oostende. De nachtdieren worden dan pas echt wakker. Even dacht ik ja, ‘The bats have left de belltower ‘ toen ik mijn ogen opsloeg naar de, ik vermoed watertoren, achter het festivalterrein. De heer Slabbynck van Red Zebra had er eerder op de dag bij vol daglicht nog een groot phallus symbool in gezien (het is maar wat het hart begeert)...
Goed ondertussen waren ook nog The Stranglers gepasseerd die mij meer dan aangenaam wisten te verrassen met een inspirerende, strakke en opzwepende set die best nog wat langer had mogen duren. Het mag dan al lang niet meer de originele bezetting zijn, de band klonk coherent en overtuigend en gezien de reacties van het publiek was ik niet de enige die er zo over dacht. Even dook sport weekend terug op in mijn herinneringen (iets over perziken op het strand) maar ook hun hit “Always The Sun” en de meer punky nummers als “No More Heroes” of de wereldhit “Golden Brown” het klonk allemaal tijdloos. De groep had er zichtbaar plezier in en dat werkte nog zo aanstekelijk.
De vermoeidheid maakte met crossover acts als Stabbing Westward en Aesthetic Perfection geen kans, de eerste waren voor het eerst sinds eeuwen terug in België en waren zichtbaar verwonderd dat een aantal discipelen op de eerste rij hun nummers woord voor woord stonden mee te brullen, eentje had zelfs een Stabbing Westward tattoo in zijn nek. Ook Aesthetic Perfection was verre van een zacht gekookt eitje. Het trio had er overduidelijk zin en eens ze het publiek in hun sound gevangen hadden werd het een feestje waarbij het voor de die hards, verwonderlijk vooral dames, onmogelijk was om stil te blijven staan. Ik checkte het even maar neen, de drank zat er nergens voor tussen. Zo zie je maar.
Aroma Di Amore had de eer en het genoegen drie dagen zondigen af te sluiten en zouden nog voor een allerlaatste keer hun ja woord geven aan een optreden. De groep is een Nederlandstalige new wave legende en het was dan ook sneu dat een politiebevel vroegtijdig een einde maakte aan hun set waardoor hun grote hit “Voor De Dood” niet meer aan bod kon komen. Er waren natuurlijk wel “Sporen van Lisa”, “Zij is Blij”, “Nv Verdriet”, “De Aarzel”, “Het Gesticht” en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Een afscheid van drie dagen zondigen maar ook van Aroma Di Amore die er nu definitief mee ophouden.
Tussendoor kon ik ook de beentjes strekken in de danskeet die op Sinner’s Day tot The Batcave is omgedoopt en waar een reeks dj’s ten dans speelden tot groot jolijt van de dangsgrage meute. Klokslag 00u30 kapte Aroma Di Amore ermee of beter ze moesten ermee kappen. Politiebevel. De tijd van schijt aan autoriteit lijkt ver heen, ook dat is een vaststelling. Sinner’s Day deed op zondag en ik mocht vernemen van bevoorrechte getuigen ook de twee dagen voordien wat het moest en moet doen. Het verleden hernemen om de toekomst voor te bereiden. Zonder al te veel poeha, maar op een feestelijke en voortreffelijk georganiseerde manier, ook dat mag gezegd worden. Op naar de wintereditie met Halloween. Klik hier voor meer informatie over dat feestje!
