Boem! Uitverkocht en dat al enige tijd op voorhand. Het kan de organisatie van dit feestje alleen maar deugd doen, of nog, de aanhouder wint want het ondergrondse wave festival, Waveteef, programmeert eerder obscure minimal synth tot aan jaren 80 schatplichtige new wave en electro pop. En deze genres lijken nu op weg om de fakkel van het post punk genre dat het afgelopen decennium met de eer van meest populaire niche binnen de zwartjassen scene ging lopen over te nemen. Tenminste, het is een vaststelling op deze drie dagen feestplezier in het leuke zaaltje dat De Wommel heet, onderdeel van het Fort van Wommelgem, gebouwd tussen 1860 en 1864. Een zaaltje dat het Waveteef Festival nu al enige jaren welkom heet.
Vrijdag 29 maart, de aftrap!
Op vrijdag, elke avond stonden 3 groepen geprogrammeerd gevolgd door een fuif, mocht Schicksal, die op het Bimfest vorig jaar hun wedergeboorte mochten beleven, de debatten openen. Schicksal is het project van Rudi Huybrechts die zich in de jaren 80 met zijn 'bodybeat' (laat het me gemakshalve een mix van ebm en proto new beat noemen) op de kaart zette. Naast de vertrouwde nummers als “24 Hours”, “Crash On The Street”, “Body Beat”, “Friends And Ennemies”, Decieved”, ... liet Rudyi Huybrechts ook een nieuw nummer horen, en werd het publiek zelfs getracteerd op de DAF cover “Sata Sato” (met aan het einde op de achtergrond een beeltenis van de te vroeg overleden Gabi Delgado) en “Join In The Chant” van ebm pioniers Nitzer Ebb. Dat heet weten voor wie je speelt. Een ideale opwarming en meteen toonde Rudi Huybrechts ons ook waar hij de mosterd haalde. Inderdaad, de prille electro punk en ebm van de jaren ‘80. Die jaren ‘80 zouden doorheen dit festival meermaals terugkeren, immers Waveteef is retro en hip tegelijkertijd. En wat meer is, op Waveteef maak je ook kennis met groepen die nog nooit op Belgische bodem hebben gestaan en derhalve een ontdekking zijn.
Dit was het geval voor het soloproject Cosey Müller die in haar punky synth wave perfect de minimalistische maar zeer gedreven geest van de beginjaren 80 weet te verpakken met een flinke scheut fetisjisme en aan bdsm gerelateerde gimmick. Tot hiertoe bij ons een goed bewaard geheim gebleven. Meer dan aangename kennismaking die me naar de merchandising deed hollen om een vinyl van deze dame onder de arm mee naar huis te nemen en bij het schrijven van deze review op de achtergrond op me in te laten inwerken. Het betreft het album “Irrational Habbits” waarvan onder meer “Constructed”, “Parallel Gekreutz”, “Innen Ohne” en “Jetz Oder Später” live werden gebracht. Maar ook songs als “Antisozial”, “Zum Verlieben Keine Zeit” of “Exposed”, afkomstig uit de eerdere release “Interior Escapes” dompelden me onder in dat heerlijke bad van de premature jaren 80 energie. Een krachtige set met een vrouwelijke sensuele touch, ook anno 2024 valt er nog heel wat te beleven.
De heropstanding van Linear Movement bijvoorbeeld, want ook daar slaagt het Waveteef festival in, jaren 80 bands na vele jaren nonactiviteit een podium geven. Linear Movement was het project van Peter Bonne (alias Chrismar Chayel) die u misschien kent van cultprojecten Twilight Ritual en Autumn of van het meer populaire A Split Second. In hun levensjaren tussen 1982 en 1984 zowat werd nooit een album uitgebracht al waren er heel wat compilatiebijdragen die pas vele jaren later hun weg vonden op “Linear Movement” releases. Electro pop uit de begin jaren 80 waarbij ik me meermaals afvroeg hoe kan dit nooit meer populair zijn geworden in die jaren terwijl buitenlandse acts als Heaven 17 of Scritti Politti dat bij ons wel waren. Nummers die in hun stijl knap zijn opgebouwd en twee stemmen, want Peter Bonne werd bijgestaan door originele zangeres Lieve Ven Steerteghem, die geen spat verval vertonen. Meer nog, Peter Bonne beroerde de toetsen live en dat is een zeldzaamheid tegenwoordig. Het publiek lustte er pap van en hoewel ik een paar nummers misschien net iets te veel vond neigen naar een commerciële italo disco feel (een genre dat overigens wel weer in de lift zit) at ik ook voor het eerst sedert lang weer pap. Want nummers als “The Game” (dat in de tweede bisronde nogmaals werd gespeeld), “A Night In June”, “Don’t Try To Trick Me”, “Due To You”, “To Another Soul”,... klonken, ook al zijn sommige songs dan 40 jaar of ouder, aanstekelijk en vooral zoals synth pop begin jaren 80 klonk. De publieke respons van dansende ledematen deed Linear Movement ziende deugd. Zoveel jaren later stonden een heer en dame zichtbaar ‘te blinken” op een podium, ze hadden het 40 jaar geleden allicht nooit durven denken. De eerste avond wegspoelen met een danspas en wat gerstenat op de niet doordeweekse muziekjes die door boxen knalden. Goed begonnen is half gewonnen.
Op zaterdag mocht ik na een woelige nacht weerom gaan ‘wave teven’, het zou zomaar een nieuw werkwoord kunnen worden, en dan wel met volgende groepen: het Franse Hammershiø, het Zwitserse Karl Kave & Durian en de uitsmijters de jaren 80 wave poppers Turquoise Days. Het Franse duo Hammershøi mocht openen en wie zijn concerten een beetje voorbereid wist meteen dat dit synth punk ensemble de stevigste brok muziek van de avond ging zijn en die wetenschap, wel, die werd bevestigd. Anne en Ben, hun namen zijn even kort en krachtig als de muziek, en hun machines mochten dan wel een eerder gotisch aandoende opening hebben voorzien, na een tweetal minuten vlogen de hamerende beats je voor één uur om de oren. Er werd uiteraard geput uit hun meest recente album “Cathédrale” (Swiss Dark Nights, 2021) en ik kon me niet van de indruk ontdoen dat er ook nieuw materiaal voor de dansvoeten van de ‘wave tevers” werd gegooid. Achter de zwarte outfit (invloeden uit ebm, minimal synth) zit ook glitter en glam, zo gingen de bovenstukjes vlot uit en braakten de machines minimale, soms ietwat schreeuwerige, synth punk, droog en doortastend , alsof De Wommel aan het infuus van de machines van Hammershøi werd gelegd. Alvast een puike opener op zaterdag, die meteen resulteerde in geschreeuw om een ‘toegave’. Een prestatie toch voor een opener.
Daarna kropen Karl Cave & Durian het podium op, alleen, zo leerden we tijdens de set, diende Karl Kave verstek te geven omdat een dringende rugoperatie zich had opgedrongen. Durian werd dus alleen voor de lieve ‘Wommelse leeuwen’ gegooid en opende op een ietwat stoïcijnse manier die mij aan soort softe elektronische neofolk deed denken qua sfeer. Dat verwacht je niet, maar na een drietal nummers werd het tempo in de nummers gezet en hoewel dit project pretendeert een soortement analoge en moderne versie van eurodance neer te zetten deed het mij meermaals denken aan pioniers als DAF, die hadden tussen hun meer stevige en allicht meest bekende materiaal, ook wel wat elektronische, minimale ‘spielereien’ en net dat komt bij deze Durian vaak bovendrijven. Ergens tussen electro minimalisme, synth wave en een scheut eurodance en daar hebben we het weer: italo disco.
Als uitsmijter stond Turquoise Days gepland, een in beperkte kringen goed bewaard geheim als één van de betere wave pop / minimal wave acts uit de prille jaren 80 die toen nooit kregen wat ze verdienden, interesse van het grote publiek. Uiteindelijk zou enkel de singel “Grey Skies / Blurred” de nodige aandacht genieten maar dan wel een aandacht van die aard dat die bij de fans van het genre decennia lang bleef doorzinderen. In 2009 verscheen op Minimal Wave een titelloze compilatie vinyl, ik leerde hun speelse hitje kennen via deze compilatie “Playground Noises (11 Lost Gems For The Night People 1980 - 1991)” (2018, Geheimnis Records) . En hoewel zeer poppy, ontgoochelde dit trio me niet, Turquoise Days is tegenwoordig na zowat 4 decennia weer live actief en bewezen op Waveteef dat ze verdomd efficiënte wave pop wisten en weten te maken. Ik vergelijk het graag met een meer synth pop versie van een band als A Flock Of Seagulls die in de jaren 80 wel immens populair werd, een beetje diezelfde ietwat melancholische, romantische sfeer en composities die je meteen in een greep hebben. De groep mocht tot twee keer terugkomen, maar had ‘maar’ 12 nummers voorbereid, “Grey Skies” werd dus nog graag eens herhaald. Maar wat ik vooral leerde, Turquoise Days is veel meer dan “Grey Skies”... Speels en vrolijk met gevoel voor melancholie. Niet voor niets de uitsmijter dus. Mooi ook hoe de concerten, zoals gisteren, elkaar snel opvolgden, alles goed geregeld door een hard werkende equipe. Dat maakte dat er ook nu nog tijd overbleef voor een heerlijke danspas in de typerende Waveteef stijl, synth wave, minimal, pitttige dark wave, bijtende italo disco ... Op naar dag drie, met in de grote finale Absolute Body Control.
Zondag 31 maart, Waveteef urbi et orbi, maar welke zonden?
Wat doe je zoal op Pasen. Juist, concertjes meepikken natuurlijk! Op het paasmenu, dag drie van “Waveteef” met op het lijstje, Chaos International, Soft Riot en Absolute Body Control! De eerste band was mij en naar ik vermoed niet mij alleen onbekend. Op het Die Blinden Records van Waveteef bezieler en oprichter Mat Zwart bracht dit Poolse soloproject tijdens Waveteef de ep K7 “S/T EP” uit en deze werd zowat integraal op paaszondag door de boksen geknald. Minimal synth met een melodieus poprandje die aanzette tot een vroege danspas. Nummers als “Provo”, het pittige “Terms And Demands” of “Running” deden me meteen meewiegen op de deining van de actuele internationale chaos. Terwijl de synthlijn bij “White Walls” of “New Directions” me helemaal terugbracht naar gouden tijden. Mijn wonderjaren, de jaren 80, toen alles nog moest gebeuren en zie, hier sta ik nog steeds te ‘waven’. Een aangename kennismaking.
Soft Riot is dan al een meer gereputeerde naam, tenminste in bepaalde kringen, met deze in Schotland residerende Canadees maakte ik reeds live kennis op het Bimfest en dus wist ik ongeveer waaraan me te verwachten. Dat heeft zo zijn voor - en nadelen. Jack Duckworth, want zo heet deze brave man in het burgerlijke leven, is met zijn Soft Riot ondertussen 10 albums rijk wat meteen maakt dat er een massa materiaal is om uit te kiezen. Dat die keuze vooral viel op nummers uit het meest recente album “No.” (Wave Tension, 2023) is dan uiteraard vrij evident. ‘Linked Between Two Minds” is dan zo’n beetje de correcte samenvatting van deze performance, met één been in de jaren 80 ritmiek en het andere schuifelend in een meer eigentijdse dansbare electro stijl. Maar altijd enthousiast op een podium en dat straalt dan meteen af op het publiek natuurlijk, Soft Riot leeft voor muziek en Jack Duckworth, wel, hij ademt Soft Riot. Hoekige set, maar net dat hoekje af maakt het interessant toch?
En dan, dan was het tijd voor allicht de meest bekende groep op deze driedaagse Waveteef affiche, ons eigen Belgische minimal synth project Absolute Boy Control. Het begon allemaal in 1980 en hun liedje loopt nog altijd, ik schrijf 2024. Het eerste project waarin het legendarische duo Dirk Ivens en Eric Van Wonterghem samen aan de knopjes draaiden en op Waveteef bewezen ze dat ze dit zovele jaren later nog altijd met evenveel plezier doen. Meer nog, als je als organisator deze Absolute Body Control (kortweg ABC) in huis haalt weet je dat het niet mis kan gaan. Het blijft opmerkelijk maar met ABC is het altijd raak en dat was op deze editie van Waveteef niet anders! Oud of nieuwer materiaal, het staat er: “The Earth Takes A Break”, “Is There An Exit" (de allereerste singel uit 1981!), “Figures”, “Love At First Sight”, “Into The Light”, “Warm Leatherette" (een cover uiteraard), noem ze maar op ... het is en blijft genieten. Zonder meer mijn hoogtepunt van deze Waveteef editie zonder dat ik daarmee afbreuk wil doen aan al het jonge en minder jonge 'geweld' dat tijdens het paasweekend op dit uiterst sympathieke fesitval aantrad. Een festival met een leuke affiche, in een leuke locatie met een uiterst sympathiek en internationaal publiek. De uitverkoop was dan ook terecht. De stap lijkt gezet naar een nieuwe editie volgend jaar en als je de polsslag wil voelen van de echte ondergrond, dan wees je er maar beter snel bij.
Mag ik eindigen met een aantal heel persoonlijke vaststelling. Nergens is de drank nog zo goedkoop, hier geen zotte festivalprijzen. € 2.5 voor een pintje, zeg nu zelf waar vind je dat nog? Juist op Waveteef. Je kon er zelfs pannenkoeken krijgen. Maar de organisatoren zijn geen pannenkoeken. De bezoekers werden verwend, taxi verbindingen werden werden opgezet, de bezoekers werd via facebook permanent geïnformeerd. Zo bleek op zondag tramlijn 24 meen ik niet te rijden. Kortom een festival met een familiaal karakter. De optredens volgden elkaar snel op waardoor er tijd genoeg overbleef voor een uitgebreide afterparty (geen overbodige luxe want 'wave tevers' zijn fuif beestjes). De zaal was overigens mooi aangekleed met versiersels en mooie kunstwerkjes van de sympathieke en talentrijke dame Inge Lopen, kunstwerkjes die overigens te koop zijn (klik hier naar haar facebook pagina). Opvallend ook, er komt meer kleur in de scene en daar zal de opgang van italo disco veel met te maken hebben, de afterparties stonden er bol van, en als ik zo om me heen keek dacht ik spontaan aan de beginjaren van de legendarische Engelse club The Batcave waar toen ook een allegaartje van bont en zwart door elkaar huppelde. Op naar 2025!
Tot slot mocht u over foto”s beschikken van bands of sfeerbeelden waarmee we dit artikel verder kunnen opsmukken, geef me een seintje via mijn facebook pagina! Dan doet u ook eens iets nuttig ;-)
Kurt Ingels, alias dj Kurt Darkdweller, is geen ééndagsvlieg. Oudstrijder in de scene en bij Dark Entries. Stortte zich, lang geleden, tijdens hogere studies in een lagere, duistere orde. Als new wave tiener opgegroeid maakte hij als twen Gent onveilig en ging er aan de slag met eigen fuiven (Weltschmerz Nacht), startte een dj carrière, schreef op een blauwe maandag het boek ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen, wave in België’, werd eeuwen geleden ingelijfd bij het papieren Dark Entries, zette mee het Belgian Independent Music festival op poten en weigert steevast ouder te worden. Trouwe soldaat, gepassioneerd door muziek en dan vooral die van de donkere soort. Op passie staat geen leeftijd.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
