Feest! De dertigste editie was niet meer of niet minder dan feest, ook al was er wat gemor dat er geen ‘speciaalkes’, zoals het gratis pretparkbezoek naar aanleiding van de 25ste verjaardag, op het programma stonden voor deze dertigste editie. Zagen doet men altijd. Maar wie objectief naar dit unieke festival durft kijken, weet dat er wereldwijd geen gelijke is en allicht nooit zal zijn van het Wave Gotik Treffen (kortweg WGT) dat na de vorige editie weer op meer belangstelling kon rekenen en zo om en bij de 20.000 internationale bezoekers met goede smaak naar Leipzig wist te lokken. Goth en aanverwanten mogen bij ons dan zowat uit het straatbeeld zijn verdwenen, Vlaanderen is dan ook platte conservatieve kak met veel grijze muizen, in Leipzig wordt de stad er traditiegetrouw door overrompeld zo rond Pinksteren. Dark Entries was erbij, of wat dacht u, en dit is mijn subjectieve relaas van eerder 5 dan 4 dagen muziekminnend feesten met kameraden muziekliefhebbers voor het leven. In het zwart natuurlijk.

Dag 1: Donderdag 25 mei. Thuiskomen.

De goede lezer zal misschien opmerken dat het festival eigenlijk pas aanvangt op vrijdag 26 mei en niet op de 25ste, maar dat klopt eigenlijk niet. Op donderdagavond schieten de verwelkomings- en openingsparties als paddenstoelen uit de grond en is er, weer geheel volgens de traditie, de EBM Warm-Up Party in de Felsenkeller, een locatie die ik ondertussen al blindelings weet te vinden dankzij tramlijn 3. De reis was zeer voorspoedig verlopen, mede door het vroege vertrekuur van 04u00 in de ochtend, want het blijft hoe dan ook een verplaatsing die kan tellen. Rond 14u00 stonden de kameraden en ik met de Jupiler in de hand reeds voor ons gehuurde basiskamp. Dat gaf me voldoende tijd om rustig naar het Hauptbahnhof te trammen en in de ‘slange’ (rij) aan te schuiven voor het inwisselen van het ticket (altijd een kunstwerkje) voor het magische WGT-bandje en het uitvouwbare plan van alles wat er de komende  5 dagen in de stad zoal te doen is. Sedert een paar jaar hoort u het boek Pfingstbode erbij te kopen voor €20 als u dat wenst.  

Uiteraard zijn er de concerten, maar ook veel feestjes, lezingen, tentoonstellingen en musea, marktjes, theater en film ...  noem maar op. WGT is ook kindvriendelijk  want er is ook een Kindergarten en je kunt zelfs naald en draad hanteren om je eigen gothic kledij te assembleren op de Stricknachmittag für Schwarzromantiker. Maar op donderdag ging het na een flinke spaghetti bodem naar de EBM Warm-Up Party, waar eenieder als het ware weer thuiskomt. Hier knetterden de ‘beats’. Ik kon nog net de laatste nummers van Ben Bloody Graves’ project Transhuman Rebirth meepikken (klik hier voor de review van die schijf). Te weinig om een echt oordeel te vellen maar het zette me wel meteen in de ‘mood’, een ‘mood’ voor wat nog komen ging en wat weer veel te snel voorbij zou zijn. ‘As always.’ 

De Amerikanen van Chrome Corps waren niet mijn ding, iets te veel gang rap stijl doorheen de ebm om mij mee te hebben, dus was het een keertje richting de industrial zaal waar de ritmische noise, ik vermoed van Der Warst, me voorheen totaal onbekend, mijn ledematen begroette. Geen compromissen hier, maar ik was toch vooral voor onze Belgische Skemer gekomen, die misschien een beetje vreemd stond op een EBM affiche, want ze zijn veel meer dan dat. Wave ontmoet EBM met een minimal sausje en de sensuele stem op ranke benen van Kim Peers. Het heeft iets dreigend, maar ook sensueel en sprookjesachtig, en hoewel er wat miserie was met het geluid op het podium kon dit me meer dan bekoren. Zachtjes meewiegend op de deining van de dreiging en met het hoofd steevast ja knikkend. Alsof de hel een beetje de hemel is en Skemer de soundtrack bij de rit er naartoe. Onze huisfotograaf Luc dacht er door zijn grote lens hetzelfde van.  

Levende legende The Invincible Spirit mocht daarna uitpakken met een ‘greatest hits’, een feestje zowaar, en sloot qua mijn eerdere beleving perfect aan bij de rit die Skemer had uitgestippeld met “Devils Dance’” al begon het nog met “Love Is A Kind Of Mystery” waarna de ene na de andere aanstekelijke EBM-hit volgde, “Provoke You”, gevolgd door het hoogtepunt, de in bepaalde kringen wereldhit “’Push”. Voor dit concert had het mij voorheen onbekende Mvtant me nog aangenaam weten te verrassen met hun mix van EBM badend in een industrieel ‘endzeit’ sausje. Zo zie je maar: op WGT ontdek je altijd nieuwe, interessante groepen. Op het industrial podium pikte ik op advies van vrienden Thorofon mee en ook hier was ik aangenaam verrast: een eigentijdse, meer industriële en nog scherpere versie van onze The Klinik. IJzig en compromisloos. Toen het brandalarm af ging dacht ik, evenals veel omstaanders, meen ik, dat een nieuw nummer van Thorofon was ingezet. Niet dus. De massa droop af en verzamelde buiten de Felsenkeller waar de brandweer kwam aangerukt. Vals alarm uiteraard, maar gezien het al ver gevorderde uur besloten we nog enkel terug naar binnen te gaan om onze ‘Pfand’-bekers om te zetten in valuta en weer huiswaarts te keren, niet zonder onze eerste nachtbus te missen door aan de verkeerde halte te gaan staan. Onze eerste keer in Leipzig weet u wel (not)!

(c) foto Luc Luyten/Who Cares, Skemer

Op naar dag 2, vrijdag 26 mei, eigenlijk de eerste officiële festivaldag.

Uitrekken, opstaan, douchen en ontbijten, in die volgorde, en vooral keuzes maken, want het Wave Gotik Treffen is ook altijd een beetje verliezen, noodgedwongen bands die op jouw ‘wishlist’ staan laten vallen. Dat is voor mij, met pijn in het hart, het geval voor het Franse Corpus Delicti. Ik zag ze wel jaren geleden in hun oorspronkelijke gedaante, maar mijn kloppende hart voor gothic rock moet rationeel blijven. Ik weet immers uit ervaring dat van her naar der tsjollen alleen maar zuur opbreekt. Je bent behoorlijk lang onderweg, riskeert niet meer binnen te kunnen in de zaal en vooral het is - zeker op mijn leeftijd - behoorlijk vemoeiend. Dus wordt het op vrijdag Stadtbad, het oude, statige zwembad van Leipzig dat is omgebouwd tot een prachtige fuif- en concertzaal. Kunnen we bij ons nog iets van leren.  

Geen idee wie opent. General Dynamics is de naam, en het blijkt het eerste live concert te zijn van de nieuwe groep van William Maybelline die we uiteraard wel kennen van Lebanon Hanover (die op zondag in de grote Agra spelen) en Qual. De muziek sluit eerder aan bij het meer industrieel elektronisch aandoende Qual en is wellicht het meest scherpe van alle dark wave en minimal synth die we die avond aangeboden krijgen. Vooral Minuit Machine, Kaelan Mikla en Buzz Kull trokken me over de streep om voor deze locatie te kiezen, alsook het feit dat ik het merendeel van de groepen nog nooit eerder live had gezien. Het Amerikaanse Milliken Chamber wist niet echt te overtuigen, niet dat het slecht was, de ‘sound’ is eerder typerend voor de actuele synth generatie maar ik miste wat bijtkracht. Gezien eten belangrijk is, hup naar buiten voor een wel zeer smakelijke en betaalbare veggie ‘bowl’. Maar plots bleek een zwarte meute Stadsbadt te omsingelen met een enorme wachtrij tot gevolg. Dan is het pienter zijn. Ik besloot met mijn gezelschap toch aan te schuiven om tegen Kaelan Mikla terug in de zaal te kunnen zijn. Minuit Machine uit Frankrijk ging dus jammer genoeg aan mij voorbij, maar het plannetje werkte wel. Nog voor de IJslandse heksjes van Kaelan Mikla hun acte de présence gaven, stond ik al vrolijk met een Hefen Weizen in de hand terug in de zaal.

Kaelan Mikla kinkt warm en koud, schreeuwt en zingt met een engelenstem. Maar alles werkt wonderwel; De sfeer is mystiek, ietwat bevreemdend, maar ook bijzonder mooi. Het publiek, inclusief mezelf, staat met open mond en vol bewondering te kijken. Stadtbad verdrinkt in Kaelan Mikla. De dametjes worden emotioneel en genieten zichtbaar van zo veel bijval. Aan het eind maken ze zelfs een vreugdedansje. Ik wist toen al dat dit het optreden van de avond was en ik was content met mijn keuze voor deze zaal. Temeer ik deze meiden nooit eerder zag en dat was ook het geval voor het Australische Buzz Kull, dat momenteel bijzonder populair is in Duitsland. Dit éénmansproject brengt dansbare synth wave, met her en der een EBM-ruggengraat en aanstekelijke eens donkere dan weer ijzige synths. Het publiek gaat uit de bol, danspasjes in het zwembad. Heerlijk. Persoonlijk vond ik Kaelan Mikla beter, maar ook deze Buzz Kull mocht er wezen. Even een sprintje trekken en het openbaar vervoer op want na de optredens hadden we afgesproken met andere mooie Belgen voor een fuifje in Täubchenthal. De ‘remember when we were young parties’, waar de nadruk op goth rock ligt, gaan er immers elke avond door, en van het staan krijg je stramme benen. Los dansen is dan een noodzaak. Noch ein Hefen Weizen bitte. Los geht's!

(c) foto; Luc Luyten / Who Cares, General Dynamics

Zaterdag, 27 mei. Het duivenkot.

De leeftijd weegt door. Vroeg uit de veren heeft weinig zin. Nu al begint het te wegen, maar ik geef niet op. Plannen maken, al was het de zaterdag al duidelijk dat ik richting Täubchenthal zou trekken voor wat mij die avond in zijn geheel de meest interessante affiche leek. Maar eerst het lijf terug op orde zetten. Vooraleer richting Taubchental te trekken bezoeken we de Dark Affair markt, een alternatieve markt door handelaren opgezet die de standprijs op de officiële festivalmarkt in de Agra veel te duur vinden. Je komt er in voor 5 euro, en bij aankoop kan je dit bedrag als ‘Gutschein’ gebruiken en zo je geld weer recupereren. De locatie is de Wilhelm Leuschner Platz, één van de vele stadspleinen dat gezellig is ingericht, met ook een podium en eetstandjes. Met deze temperaturen gaat een softijs er wel in. De markt is niet meteen spectaculair en zowat meer dan de helft wordt ingenomen door bdsm en fetisj gerelateerd materiaal. Ja, de goths zijn kinky. Toch in Duitsland. Zwepen, boeien, latex, maskers, dildo’s in alle formaten, buttplugs in alle formaten ... het staat er allemaal en de keuze is riant. Opvallend ook hoeveel dames met hun handpalm de trillingen van diverse vibrators monsteren vooraleer hun keuze te maken. Zonder gène. Want goths zijn nogal ‘open minded’.

Soit, ik reisde natuurlijk naar Duitsland voor de muziek en dus huppelde ik de tram op richting het duivenkot (Täubchenthal) waar 1919, Lucas Lanthier, Bloody Dead And Sexy, Frank The Baptist en The March Violets geprogrammeerd stonden. Voor 1919 was ik helaas te laat, maar Lucas Lanthier, de man achter de cult band Cinema Strange, kon ik zeer smaken. Alleen en kwetsbaar met gitaar en bijgestaan door een drummachine en synth sofware wist Lucas met zijn allure en stem een pracht van een concert neer te zetten dat het gothic rock genre ver oversteeg. De echo van Cinema Strange was evident. Maar dit was naakt en toch vol geluid en overgave. Dit was prachtig. En ik was niet de enige die dat vond, al zaten er ook velen ondertussen op het grote terras aan de zaal van het zonnetje te genieten.

Tegen dat Bloody Dead And Sexy hun death rock de zaal inbliezen zat de Täubchenthal weerom vol. De groep heeft recent een nieuw album uit (klik hier voor de review) en was enige jaren afwezig. Maar Bloody Dead And Sexy heeft nog niets van zijn kracht en charme verloren. Zo heb en hoor ik het graag. Ook Frank The Baptist is nog altijd onder ons. Gelukkig maar want zijn gothic rock, die veel meer is dan dat, doet het nog altijd, en live weet deze meneer als vanouds sfeer in de zaal te gooien. ‘The moon has a face’ en Frank The Baptist ook. De band werkt trouwens aan een nieuw album en de nummers die ze er uit brachten doet het beste verhopen. In de gaten houden dus. Over The March Violets had ik zo mijn twijfels, want de laatste keer dat ik ze live zag, was dat een teleurstelling. Even dacht ik niet te blijven en andere oorden op te zoeken, maar gezien ik toen stevig in de goth ‘mood’ zat en de concerten elkaar flux opvolgden, bleef ik. Gelukkig. Want wat zag ik? William Faith (goth en death rock cultfiguur van onder andere Christian Death, Mephisto Walz, Faith And The Muse en tegenwoordig The Bellwether Syndicate) plukt dezer dagen de bassnaren bij The March Violets, dat werd herleid tot een drietal. Het resulaat was een strakke set vol overgave, die wist te beklijven. En ook The March Violets werken aan een nieuw album. Na de concerten pakte ik op het terras met mijn gezelschap nog een potje bier en werd er nagepraat. Voor de fuif zouden we passen, want morgen wilden we vroeg uit de veren om voor de optredens de Agra Markt en het mooie Heidnisches Dorf te bezoeken. Ik hield me aan mijn woord. Om 02u00 in de veren. Moe en voldaan. Met een glimlach.

(c) foto uit de prive collectie van Balder Six. In het midden Lucas Lanthier

Dag 4 zondag 28 mei. Vroege vogels.

De kwiekeren onder ons waren voor hun bodem (het ontbijt) al vroeg uit de veren, want afspraak is afspraak. Zo trokken we rond de middag richting Agra en Heidnisches Dorf (die liggen een tramhalte van elkaar) onder een brandend zonnetje. Iets deed me vermoeden dat het Heidnisches Dorf druk bezocht ging zijn, want voor deze locatie kan de niet Wave Gotik Treffen bezoeker nog altijd een los ticket kopen. Eerst de Agra, kaler dan voorheen met ruimere gangen, maar voor een simpele Belg als ik toch nog altijd ruim en groot. Perperduur weliswaar, het nadeel van een niche markt, maar ook op die Dark Affair waren de prijzen gepeperd. Is het Wave Gotik Treffen te duur geworden? Als je een beetje uitkijkt niet, maar bij de foodtrucks was het eten, vooral aan de Agra, gewoon te duur. Punt.

Het Heidnisches Dorf is een fraaie locatie die je sowieso elk Wave Gotik Treffen gezien moet hebben. Er is een riante markt, net iets minder prijzig dan de Agra, en je kunt er met wat geluk zelfs een slagje slaan. Maar de sfeer is er fantastisch. Je waant je in de middeleeuwen. Er zijn bands die een moderne of traditionele versie van muziek laten horen die bij deze periode past. Er zijn spelen (vooral boogschieten bleek populair), middeleeuwse maaltijden en dranken, waarzeggers, maagden te koop en overal huppelende en dansende leuke mensen. Maar de zon die brandde, en het was me gezien de lange rij voor de poorten van dit dorp duidelijk dat het alleen nog maar drukker zou worden. Toen ik terugwandelde moet die rij zowat drie tot vier keer langer zijn geworden dan toen ik binnenging. Een succes dus, zeker bij dit fraaie weer.

Ik keerde terug richting stadscentrum om naar Stadtbad te sporen voor Poison Point, Paradox Obscur, Die Selektion, Blind Delon en Zanias, hoewel ik die laatste zou vervangen door Rosa Crux in het Schauspielhaus. Al twijfelde ik wel tussen dit en de nabije Agra, het hart van het Wave Gotik Treffen, waar Lebanon Hanover, Diary Of Dreams en vooral Deine Lakaien - met een Dark Star-special - aantraden. Doch de Agra is ver van het centrum, van waaruit je alle richtingen uitkunt. Eens in de Agra ben je veroordeeld er te  blijven. Dus toch richting Stadtbad. Poison Point was me ietwat te monotoon, en viel dus tegen, al had ik eerder via bandcamp wel betere dingen van hem gehoord. Live kwam dit soloproject niet meteen over. Jammer. Dan maar beter bij Paradox Obscur met hun ijzige maar melodieuze synth wave. En beter was het inderdaad. Het was zelfs prachtig wat mij betreft. Af en toe met wat meer ritmiek en dus dansbaar, en dan weer heerlijk dromerig. Zweven.

Richting een veggie bowl en weer naar binnen voor Die Selektion, die het opreden van de avond weggaven. Krachtig en sfeervol, sterker live dan op plaat en uniek met de combinatie van door EBM geïnspireerde electro en trompet. Goed, ik als Belg ken dit natuurlijk van bij The Klinik, maar hier was het allemaal net even anders. Opzwepend en dansbaar, dat ook. Het Franse Blind Delon was van hetzelfde laken een zwarte broek. Postpunk die live krachtiger en sterker klinkt dan op plaat. Voor mij een aangename kennismaking. Na Blind Delon had ik mijn zinnen gezet op Rosa Crux in het Schauspielhaus, de mooie theaterzaal, waar een knusse zachte stoel ongetwijfeld deugd zou doen. Helaas, wat ik weet werd weer 'bewaarheid'. Er stond een lange rij aan te schuiven toen ik er arriveerde. Een kwartier geduld kon ik opbrengen, maar al gauw werd duidelijk dat wachten zinloos zou zijn, temeer er geen of nauwelijks beweging in de rij kwam en er eens in het gebouw ook nog een indrukwekkende rij gegadigden bleek aan te schuiven. Rosa Crux is populairder dan ik had durven denken. Dan maar terug naar Stadtbad, waar ik nog een tweetal dromerige nummers van Zanias kon meepikken. Na ruggespraak had ik besloten me niet meer te verplaatsen, maar een keer de Dunkelromantischer Tanz te proberen. Onder het motto: probeer eens iets anders. De eerste drie nummers leken nog aardig, maar nadien werd het behoorlijk slaapverwekkend. Al zijn er ook liefhebbers voor deze deuntjes. De dansvloer liep aardig vol met nogal Victoriaans uitgedoste medemensen die zich zowat uit de naad moeten hebben gezweet in deze kledij. Vandaar misschien dat het dansen gezien de muziek eerder beperkt bleef tot wat kalme pasjes, heupwiegen en pirouettes (deze laatsten waren er enkel voor de gevorderden op de dansvloer). Plots realiseerde ik me dat morgen de laatste dag al aanbrak. De tijd vliegt, en in Leipzig nog een stukje sneller. Dan maar terug naar de uitvalsbasis.

(c) foto Luc Luyten / Who Cares, Rosa Crux

De laatste dag, maandag 29 mei.

Ik voelde de dagen in mijn hoofd en in mijn lijf. Gelukkig was de matras waarop ik sliep uitstekend. Vandaag afgesproken in de Auerbachs Keller, ook een traditie van jaren, om gezellig te eten en daarna het Wave Gotik Treffen uit te wuiven met Forced To Mode, Eisfabrik maar vooral Frontline Assembly en The Mission. Vooral die laatste twee waren voor mij belangrijk. Voor de rest de ogen de kost geven op de ‘catwalk’ van de ingang van de Agra tot de zaal, groot jolijt bij de penis en vulva wafels die je er kon kopen, nog wat Hefen Weizen of andere alcohol hijsen (ik ben wijselijk van de absinth afgebleven) en dan de zaal induiken. Gevlucht voor Eisfabrik, dat wel, en met mate genoten van de Depeche Mode covers van Forced To Mode. Depeche Mode trad op vrijdag trouwens ook in Liepzig op, los van het WGT, en hun voorprogramma Cold Cave gaf op het Wave Gotik Treffen van vrijdag op zaterdag nog een ’special late night’ concert in de Agra.  

Front Line Assembly, die ik eerder had ontmoet bij een Hefen Weizen in de Moritzbastei (alweer zo een fraaie locatie), was het eerste hoogtepunt. Hun electro staat anno 2023 nog altijd als een huis met vele kamers van EBM tot sci-fi techno, zoiets, maar wel met een zeer sterke en dansbare set op het Wave Gotik Treffen. Leuk ze nog een keer gezien te hebben. The Mission tot slot, mijn orgelpunt van dit Wave Gotik Treffen. Wayne Hussey was jarig, dus zongen we eerst allemaal een ‘happy birthday’. En daarna kregen we een set waarvan, gelukkig, vooral de oude hits deel uitmaakten. Want ik geef toe dat meer recente nummers van The Mission mij niet meer weten te beroeren. Gelukkig waren er onder andere “Beyond The Pale”, “Butterfly On A Wheel”, “Deliverance”, “Wasteland”, “Tower Of Strength”, “Severina” ... Wayne weet heel goed dat het die klassiekers zijn die het publiek wil horen, en dus gaf hij het talrijke publiek ook waarvoor ze gekomen waren. Ik beklaag het mij niet.

Dit was het dan, het 'point final' van de dertigste editie van het Wave Gotik Treffen. Op maandag fuif ik niet, want op dinsdag wacht de lange terugrit en het fileleed richting België. Volgend jaar is er weer een Wave Gotik Treffen. Goedkoop is het niet meer, maar het is een festival dat nog altijd waar biedt voor zijn geld, en ondanks het wat ingekrompen programma, optredens beginnen later, nog altijd zeer aantrekkelijk oogt en bijzonder én uniek is. Kijk maar eens naar de prijzen die men voor andere minder spectaculaire festivals vraagt. Dan valt het WGT heus nog mee. Temeer je ook gratis met het openbaar vervoer van locatie naar locatie reist. Ik raakte niet tot op het Gothic Pogo Festival dat naast het Wave Gotik Treffen in de Werk 2 (ooit een stek van het Wave Gotik Treffen) wordt georganiseerd. Kiezen is altijd verliezen, maar ik hoorde verhalen over lang aanschuiven om alsnog niet binnen te raken. Dus ik denk er niets aan verloren te hebben. Het Wave Gotik Treffen was genieten, de blues erna is groot. Mocht u er aan twijfelen; de goth scene is nog altijd alive and kicking, net als ik!

(c) foto Luc Luyten / Who Cares, Cold Cave

Wave Gotik Treffen