De beste ideeën ontstaan uit de wildste fantasieën en worden uitgevoerd met een begeesterde naïviteit. Zo moet het toch ongeveer gegaan zijn toen Stien Meersman en Evelien Alexiou elkaars kop zo zot maakten dat ze een minifestival in elkaar begonnen te boksen dat dans en elektronische muziek zou combineren. Het kind kreeg de naam Ssstormkop! (naar Stormkop, de Antwerpse alternatieve evenementenlocatie aan de rand van de haven) en een paar maanden voor het evenement plaats zou vinden werd een open call gelanceerd om de affiche te vullen… Naïef of gedurfd…?? Beide… en gelukkig maar dat mensen zich nog ergens in gooien zonder te weten wat de uitkomst zal zijn…
Een van de eerste namen die zich aanmeldde voor de affiche was die van Joeri Dobbeleir, componist en muzikant (gitaar en keyboards) bij Motor!k. U weet intussen wel : het neo- (of is het dark-) Krautrock trio waarmee hij samen met Dries D’Hollander en Dirk Ivens binnenkort een 4de album uit brengt. De muzikale affiche werd vervolledigd met de Chinese ambient-artiest Liu Yi-Wei, Jochem Baelus (Slumberland, wat mij betreft met een ! erbij) en Stien Meersman’s eigen electronische duo (samen met Danielle Negri) STND. Over het dans-gedeelte van de affiche kan ik weinig kwijt, maar dit was naar het schijnt een opeenvolging van performances in hedendaagse, experimentele en ook Butoh traditie…
Zoals gezegd: niks van de dansperformances gezien, wat geheel te wijten was aan weer eens een reeks nachtdiensten, waarvan een mens best effe bekomt. Voordeel was wel dat we zo fris als een hoentje waren voor het eerste optreden van het muzikale luik…
De uit Shanghai afkomstige Lin Yi-Wei mocht de spits afbijten. Voorzichtig maar nauwgezet zette de man een soundtrack op poten die men aanvankelijk best kon omschrijven als Ritmic Ambient. Er waren projecties voorzien (tijdens het gehele muzikale luik) en die kwamen eerst niet geslaagd over, zijnde niet zo aanvullend. Dit euvel duurde gelukkig niet lang, zodat ik mijn woorden nu al terug mag trekken. Prima zo… Gaandeweg kreeg de set een donkerder ondertoon, meer Ritual en hier en daar zelfs richting vroeger werk van Hybryds… Hopelijk mocht dit de danstroep inspireren, die verder naast het podium een demonstratie gaven van met Butoh elementen doordrongen experimentele en minimale dans (of is het omgekeerd?). Soit, ik hou wel van Butoh, maar door het volk dat rond de danstroep stond kon ik er niet echt een oordeel over vellen. Intussen ging de set trager in z’n ritme, het welke van Vasilisk (het donkere gedeelte) deed wegdromen naar Bill Laswell’s City of Light (fans van Coil plegen deze wel eens in huis te hebben). Mr. Yi-Wei aims to please, dus maakte hij op een clevere manier een overstap naar meer toegankelijke dansbare ritmes, wat best welkom was in een evenementenruimte die in een vroeger leven een havenloods was. De kou zou in de loop van de avond onverbiddelijk worden. Als recensent zoek je graag een plekje op waar er genoeg licht is, en was deze avond naast DJ Pieter Van Nieuwenhove… die me aangenaam wist te verrassen: Nurse With Wound (The Sexual Self Sufficiënt Shoe)…!! 23 Skidoo (hun eerste uitstapjes richting Urban Gamelan op The Culling Is Coming)…!! Toe maar…
De soundcheck van Joeri Dobbeleir belooft alvast enige Motor!k-geluidjes en dat vinden we echt niet erg. Na een knappe ritmische opbouw bevond Dobbeleir zich na een aantal minuten reeds in the Zone en hij zou daar blijven tot de laatste noot gespeeld was. Hij bewees dat deze groove zonder de drums en de gitaren van Motor!k ook… euh… ‘goeie seks’ oplevert op het podium… Ook Dobbeleir dook even downtempo met zijn set om deze gaandeweg weer op een tempo te brengen waarmee hij links en rechts dansers op de hand kreeg. Door gebruik van een heavier sound werd zijn reikwijdte richting dansvloer groter, waardoor er meer en meer mensen overtuigd werden om hun benen in de strijd te gooien. Persoonlijk had ik verwacht dat Dobbeleir’s set meer richting Kosmische Musik zou gaan, maar de keuze voor een net iets steviger sound beviel ten zeerste. Intussen gooide de DJ er een liveversie van Alan Vega’s Jukebox Babe tegenaan, gevolgd door o.m. Nur Noch Einer van D.A.F. …!! Toe maar…
Jochem Baelus dient u te kennen als de man die als Slumberland zijn zelfgemaakte machines in bedwang houdt, en indien u dat nog niet wist dan is het aan Dark Entries om daar binnenkort verandering in te brengen. Hou dus onze site in de gaten voor een recensie van Lightkeeper, het album dat Slumberland met Sainkho Namtchylak maakte. Inderdaad: de Sainkho Namtchylak die ooit eens omschreven werd als de Aziatische (of Tuvaanse) Diamanda Galás… Hier in Antwerpen was het enkel de man met zijn machines. Dat het instrumentale luik van Lightkeeper ook op zichzelf kan staan bewees Baelus al snel met opener Bullroarer, waarmee hij zijn set traag en mysterieus op gang trok. De DIY-machines van Baelus zien er heel organisch uit en de manier waarop hij er de geluiden aan ontlokt doen soms denken aan de live-experimenten van pakweg 23 Skidoo en ook wel Einstürzende Neubauten. Met effectenpedalen wordt het geluid tot zijn gewenste vorm gesmeed, vervolgens in zijn kadans gebracht en in een loop gevangen. Een brutalistisch en ritualistisch ballet dat bij de dansers zijn gegadigden vond… Met soms eenzelfde tempo als in de sets van Liu Yi-Wei en Joeri Dobbeleir… én The Sexual Self Sufficient Shoe, dat als bij toeval de verschillende acts van deze avond met elkaar verbond. Zoals gezegd materiaal van op Lightkeeper zónder Sainkho Namtchylak, maar evengoed ook nummers van op voorganger Sea, Sea, Sea, Drifter / See, See, See, Drifter zónder de drummers. Tijdens dat album werden de machines van Baelus immers bijgestaan door 2 drummers, waaronder ‘Zwitsers zakmes’ Alfredo Bravo van o.a. Flying Horseman en Blackie and the Oohoos. Tijdens bijvoorbeeld Lines haalde Baelus een ouderwetse microfoon boven om een Bricobilly gehalte aan zijn set toe te voegen (af en toe vind een muziek-journalist eens een woord uit)… Waarom een geslaagde act… En de DJ vergastte ons op een vroege ruwe versie van Human League’s Being Boiled, Absolute Körpercontrol van D.A.F en zelfs de Paganini-solo uit de film Crossroads… Toe maar…!!
Tenslotte was het de beurt aan STND, de welke marcheerden op een ander ritme, daar hun muzikale cocktail veel delicater van geluid was dan die van hun voorgangers. Of hoe verwoord je een intro refererend naar vallende ijspegeltjes gevolgd door een acapella stuk…? De insluipende beat zette het verder in gang om fragiele miniatuurtjes te maken waartegen voornamelijk Danielle Negri de spaarse maar zeer effectieve lyrics aan hangt die een gebroken of vertwijfeld hart haar ingefluisterd heeft… Wie houdt van Fever Ray, Gazelle Twin en/of Becky Becky zal hier wel pap van lusten. De keer dat Stien Meersman achter haar theremin plaatsnam werdt het minimalisme pur sang. Haar iets lagere stem (dan die van Danielle) liet zich vergezeld van een meer glaciale sound lenen tot een lichte huivering, iets waar pakweg MacGillivray ook goed in is. Komt hier een album van uit…? Ja toch…?? Toe maar…!!
Besluit: een behoorlijk geslaagde editie van dit eerste Ssstormkop! festival, waarvan de titel a Journey in between Silence & Chaos zo gek nog niet was… Dixit een van de organisatrices is men in ieder geval van plan om ermee door te gaan en gaat men zich ook bezig houden met kleinere evenementen door het jaar heen. Van mij mag dit alvast uitgroeien tot een vaste waarde…!
