De reacties op mijn aankondiging om Porta Nigra te bezoeken, liepen nogal uiteen. Mensen vinden het blijkbaar ongewoon om naar Trier te rijden om daar een stadspoort uit de Romeinse tijd te gaan bekijken en diezelfde dag nog terug te keren naar huis. Dit voor zij die niet beter weten. Wie enigszins bekend is met het reilen en zeilen in de undergroundcultuur in België, zal echter beseffen dat ik mij gisteren niet in Duitsland, maar in Aarschot bevond. Daar vond immers de meest recente editie van het tweedaagse festival Porta Nigra plaats. Op vrijdag 1 maart werd de Stadsfeestzaal opgevrolijkt met muziek van Mirexxx, The Juggernauts, Nitzer Ebb en Front 242. De EBM liefhebber kon deze avond dus met een gerust hart afzakken naar Vlaams-Brabant en doorgaan tot in de late uurtjes op de tonen van dj Borg. Dit had voor Dark Entries een fijn verslag kunnen opleveren, maar gezien niemand van onze redactie die avond aanwezig kon zijn, blijven deze optredens helaas onbesproken. 

Toen ik op zaterdag 2 maart de zaal betrad, was er van de restanten van The ObsCURE geen spoor meer te bekennen. Muzikaal gezien dan, want gezien ik pas om 17.45u voet aan wal zette, miste ik de set van deze The Cure coverband. Beter nieuws was dat de eerste tonen van ‘Tangled Stones’ weerklonken en de vier heren van The Arch het podium betraden. Een tweetal weken geleden waren zij nog te bewonderen in Waregem waar zij mochten aantreden als voorprogramma van Goethes Erben (klik hier om deze review (nogmaals) te lezen). Ditmaal werden de heren uit Breendonk op het podium vergezeld door een projectie op de achtergrond. Zo werd tijdens het nummer ‘Devil’s Breed’ de prachtige videoclip getoond, waarin het hoofd van zanger Gerd Van Geel te zien is dat zich vanonder het water een weg lijkt te banen naar de oppervlakte. Ook ‘Joan’s in Prison’ werd bijgestaan door de bijhorende videoclip. De cover van hun nieuwste album, ‘Sanctuary Rat', dat vorig jaar in september verscheen (klik hier voor de review), mocht gedurende één nummer de zaal verlichten. Toetsenist Ian Lambert keek vanop zijn verhoog toe hoe collega’s Pieter De Clercq en Ivan Moons de gitaren keer op keer beroerden tijdens de nummers ‘Clear Fields’, ‘9,81’, Babsi ist Tot’, ‘Sanctuary Rat’ en ‘Stay Lay’ en hoe de frontman tijdens het nummer ‘Ribdancer’ dartel ging kennismaken met het publiek. Op de laatste tonen van ‘Eyes Wide Open’ verlieten de heren het podium. De setlist verschilde niet veel van deze in Waregem en ook de charismatische manier waarop de band de aanwezigen inpakte en veroverde, was nagenoeg dezelfde. 

Na een meer dan geslaagd optreden van The Arch zorgde dj The Black Widow voor het muzikale intermezzo waardoor het wachten op de volgende act zonder enig saai moment verliep. 19u, tijd voor Kosheen. Wie dit moge wezen, zal hopelijk komend uur duidelijk worden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nagenoeg geen enkele kennis heb van de muziek van deze band en hen enkel van naam ken. Via het internet kwam ik te weten dat de muziek van deze Britten gelabeld wordt als triphop, drum-and-bass en rock. De band is afkomstig uit Bristol en is dit jaar 25 jaar actief, zo bleek uit de tussentekst die zangeres Sian Evans ons meegaf na het eerste nummer. Toen al juichte het publiek het trio gretig toe. Menig dansbeen werd losgelaten, de aanwezigen reageerden enthousiast, ook op de teksten van de leading lady tussen de nummers door. De interactie zat goed en het publiek werd steeds losser. Om 19.45u meende ik plots een nummer te herkennen en was dan ook verwonderd dat ik het bij het rechte eind had toen het in 2000 uitgebrachte lied ‘Hide U’ door de geluidsboxen knalde. Helaas had ik kort daarvoor besloten om de innerlijke mens te spijzen waardoor ik enige hinder ondervond om aan het dansen te gaan. De elegantie om met een hamburger in de hand mee te swingen, ontging me even. Twee nummers later beleefde mijn geheugen nog een opflakkering toen ik plots de song ‘Catch’ herkende. Tegen die tijd was het publiek helemaal losgegaan, waardoor we toch wel van een bijzonder geslaagde passage van deze Britten mogen spreken. Dankzij onze huisfotograaf Luc Luyten kreeg ik de setlist te pakken en deel deze graag met jullie: 'Damage', 'All In My Head', 'UP2U', 'Pride', 'Slip And Slide', 'Empty Skies', 'Dependency', 'Hide U', 'Louder' en 'Catch'. 

Om 20.28u werden de zaallichten voor de laatste maal gedoofd. Spots aan voor VNV Nation. Al van bij de eerste tonen van de song ‘Before The Rain’ worden Ronan Harris en de zijnen warm onthaald. De Iers- Britse futurepopband deed vorig jaar België nog aan tijdens de tournee van hun laatste album, ‘Electric Sun’ (klik hier voor de review van de plaat). De optredens van VNV (wat staat voor ‘Victory Not Vengeance’) staan bekend als één brok energie waarbij de frontman al 34 jaar lustig over het podium huppelt. Dat was gisteravond niet anders en song nummer 2, 'Sentinel', zette de zaal definitief in beweging. Wie reeds een aantal optredens van de band overleefde, zal weten dat er steevast een soort ‘Best Of’ wordt voorgeschoteld. Hits als 'Farthest Star’, ‘Nemesis’, ‘Space and Time’, ‘Chrome’, ‘Control’, ‘Resolution’, ‘Standing’ en ‘Solitary’ vonden ook in Aarschot hun weg naar de setlist. Uit het nieuwe album werden de nummers ‘Immersed’, ‘Invictus’ en mijn favoriet ‘Prophet’ in onze gehoorgangen gepropt. Het optreden zette het tempo van opzwepende beats in een snelvaart verder waardoor we pas bij song nummer 15 even ruimte kregen om op adem te komen. Hoewel dit relatief lijkt want de tekst van ‘Illusion’ werd luidkeels meegebruld. Een paar nummers later bracht ook het prachtige ‘Nova’ de nodige rust met zich mee. Als afsluiter voor deze avond werd gekozen voor ‘All Of Our Sins’, waarbij de Stadsfeestzaal nog een laatste keer tot een laserworld werd omgetoverd. De epische eindtonen zetten ons weer met beide voetjes op de grond. VNV Nation beloofde om volgend jaar opnieuw langs te komen met een eigen show. Ze kunnen zich maar beter aan hun woord houden. I’m gonna catch them if I can.