Op zaterdag 17 september trokken we richting Luik voor het jaarlijkse Liège New Wave Festival, waarvan de eerste editie in 2020 plaatsvond, en dat uitzonderlijk ook tijdens de pandemie kon plaatsvinden, met de nodige veiligheidsmaatregelen, uiteraard. Of beter gezegd: we trokken naar Engis, een dorpje een klein beetje ten oosten van Luik, waar het festival doorging in het plaatselijke cultureel centrum. Best een leuke plek, met een ruim podium, en een zaal die zelfs iets te ruim was voor het aanwezige publiek, dat helaas niet zo talrijk aanwezig was voor deze toch wel mooie affiche.

De West-Vlamingen van We Are Ooh People – soms afgekort tot WAOP – mogen de festiviteiten openen. Zij hebben in 2020 een krachtige plaat vol dansbare electro uitgebracht. Tijdens het openingsnummer ‘Secrets’ staan zanger en zangeres rug aan rug, en beginnen de microfoonkabels op te lichten als ze zingen. Een mooi visueel begin, en het is wat spijtig dat iedereen de rest van het optreden mooi op zijn vierkante meter blijft staan. Muzikaal barst We Are Ooh People van de eighties-nostalgie, al klinkt het ook best eigentijds. Met pompende baslijnen, dansbare beats en melodische gitaren, geven ze een topoptreden.

Give Up To Failure is een prachtige groepsnaam. Het vijftal komt zowaar helemaal uit Polen, en ik ben blij dat ze de reis ondernomen hebben want hun muziek klinkt echt apart. De basis is postpunk met gitaar, synth, bas en drums, maar toch weten ze er een extra duister tintje aan te geven. Soms klinken ze met hun trage maar zware gitaren als sludge, en bij momenten doen de beklemmende toetsen en tribale drums denken aan The Cure ten tijde van ‘Disintegration’. Er zit zeker ook een shoegaze-dimensie aan die wat doet denken aan The Curve of My Bloody Valentine. De kleurrijke broek van de zanger was wellicht een vergissing, maar muzikaal was dit een zeer aanbevelenswaardige ervaring.

Terwijl ik even wegkeek is WÜLF7 van een duo naar een trio geëvolueerd. Blondwolf blijft zingen, net zoals CyrbVII de synths blijft manipuleren, maar er is nu ook Benoit op percussie bijgekomen. Hij maakt de shows van deze EBM/dark electro-formatie nog gewelddadiger. Het is toevallig ook Benoits verjaardag, en de man geeft stevig van jetje. WÜLF7 doet wat het goed doet, en overdondert ons vanaf de eerste seconde met dodelijke, krachtige beats. Iedereen mag wel eens aan de micro plaatsnemen, en dat werkt fantastisch, zeker als Blondwolf en CyrbVII samen zingen op een wijze die wat doet denken aan Front 242. Ze spelen nummers uit hun debuut ‘Dark Hate’ uit 2020, maar uiteraard ook het titelnummer van hun recente ep ‘I Don’t Want (Anymore)’. Wie kwam om te dansen, heeft hier de gelegenheid gehad om uit de bol te gaan.

Varsovie is de enige groep die niet in het Engels zingt, maar in hun Franse moedertaal. Zoals vaker bij groepen die in hun eigen moedertaal zingen, stijgen hun teksten hoog boven de middelmaat uit, bulken ze van de culturele en historische verwijzingen, en bevatten ze heel wat alliteraties en rijmen. Dat blijkt al uit hun naam, Varsovie, dat het Franse woord is voor Warschau, een stad met een tragisch verleden. De teksten worden geschreven door drummer Arnault Destal, die in het verleden al hetzelfde deed in de sublieme black metalgroep Forbidden Site. De muziek komt van de hand van gitarist Grégory Cathérina, maar is helaas wat voorspelbaar. De nummers blijven vaak rond twee akkoorden hangen en de structuren zijn repetitief. Desalniettemin brengen ze een energieke en intrigerende show.

De afsluiter is Ground Nero, en dat is ook de groep die de doorslag gaf om me naar dit festival te begeven. Ze hebben zich sinds hun debuut in 2016 opgewerkt tot één van de belangrijkste gothic rockgroepen in België. Misschien weet u ook dat ze sinds 2020 een nieuwe zanger hebben. Het intrigeerde me dan ook om te zien hoe Mark Sayle – die de lastige taak op zich neemt om de flamboyante Gwijde de Eerste te vervangen – het zou doen. Ik kan alvast beginnen met op te merken dat Sayle – in tegenstelling tot Gwijde, die zijn nummers steeds met grandioze gebaren vertolkte – eerder iemand is die statisch achter zijn micro blijft staan. En toch moet je onvermijdelijk sympathie hebben voor deze outsider, met zijn leren jekker, zonnebril, half afgeschoren haar en zwarte nagellak. Sayle zingt zijn teksten – ook deze die destijds nog door Gwijde werden geschreven – met veel passie.

Verder mogen we de eigen stijl van gitarist Nomad niet onvermeld laten, die akkoorden en melodieën constant weet af te wisselen, net zomin als de stuwende baslijnen van Pi. De groep speelt heel wat uit hun meesterwerk ‘Divergence’ uit 2019, maar het accent ligt toch wel stevig op nieuw werk. Niet minder dan negen nieuwe nummers tellen we vanavond, al rekenen we daar wel nummers als ‘In The Blood’, ‘Promise’ en ‘The Furnace’ bij, die eerder al wereldkundig werden gemaakt. Sayle laat bij het nummer ‘Divergence’ niet na om te benadrukken dat Gwijde een fantastische zanger was. Als de groep afsluit, blijft het publiek schreeuwen om meer. Sayle zegt dat er geen ‘meer’ is, maar op suggestie van Nomad spelen ze ‘The Furnace’ een tweede keer. Dit optreden doet me alvast hunkeren naar een nieuwe plaat van Ground Nero, en ik vermoed dat die ook niet meer zo lang op zich zal laten wachten.

Setlist Ground Nero: Intro: They Knew / A Void / Heaven sent / Vendetta / The Risen / Litany / Mad House / At Dawn / Promise / The Furnace / Dark Descent / Dead World / Divergence / In The Blood /// The Furnace