Het is reeds de derde keer dat we de rit naar het cultureel centrum van Engis maken, in de buurt van Luik, om er een festival mee te maken van Liège New Wave Events. De twee vorige keren was dat voor het Liège New Wave Festival, dat steeds in het najaar plaatsvindt. Nu komen we voor het eerst naar het Black Spring Liège Festival, dat in het voorjaar plaatsvindt. Het concept is nagenoeg hetzelfde, maar met een affiche vol met aantrekkelijke postpunk en gothic rock – Ghost Dance en Götterdämmerung, maar ook wat nobele onbekenden – kan men ons gemakkelijk verleiden om de taalgrens over te steken.

Het festival start met Azylum, een lokale groep uit Soignies, en waarvan we de zangeres Roxane herkennen van A Week In Doggerland, dat eerder dit jaar speelde in het La Ruche Verrière als voorprogramma van Das Ich en The Breath Of Life. Achteraf leren we dat ze zelfs een verleden heeft bij De Volanges en The Dawn Visitors. Azylum blijkt een familiezaak van Roxane, die haar buur, haar zoon, haar schoonzoon, de peter van haar zoon, en de beste vriend van haar zoon in haar groep telt. Wat men ook moge denken van Franstalige groepen die in het Engels zingen, ze snijden wel pertinente onderwerpen aan als armoede en psychisch lijden, en dat in combinatie met puike postpunk doet me wel uitkijken naar het debuut waar de groep momenteel de laatste hand aan legt.

We krijgen nog meer postpunk – deze keer met een Cure-achtig geluid dat aan ‘Seventeen Seconds’ of ‘Faith’ doet denken – met Jesus Lives In Vegas. Het podium is minder druk, met enkel een zanger-gitarist met een klagerige stem en melodisch getokkel, en een bassist die de nummers meer volume moet geven. De rest is voorgeprogrammeerd. De twee heren komen uit het Franse Nancy, en het is de eerste keer dat ze de Belgische bodem betreden, en dus ook de eerste keer dat ze hier te lande spelen. Op hun actief hebben ze een single en een maxi-single, maar ook zij werken naarstig aan een eerste volledige plaat. Sommigen vonden het optreden wat repetitief, maar ik sloot me aan bij de veel grotere groep die zich welwillend liet meevoeren op huiveringwekkende golven van melancholie.

Het optreden van Götterdämmerung – en dat is zeker een van de groepen die ons overhaald hebben om vandaag te komen – begint met een professionele atmosferische intro. De groep zag het levenslicht in 1991 in Nederland en wist vrij snel furore te maken met gothic rock die het theatrale van Bauhaus combineerde met de kilheid van The Sisters Of Mercy, en met een extreem imago inclusief deathhawks. Vandaag blijft van de originele bezetting enkel zanger Almar David over, die al een tijdje vanuit Berlijn opereert. De oorspronkelijke bassist Marc Bijl volgde David wel naar Berlijn, maakte er faam als visueel kunstenaar, en heeft nog meegewerkt aan de laatste plaat ‘Intensity Zone’ uit 2021. Dat was de eerste plaat in vijftien jaar, die terecht geprezen werd als een relevante hedendaagse deathrockplaat. Voor de optredens heeft David zich met nieuwe muzikanten omringd, die er nog steeds geweldig uitzien. Live spelen ze vooral nieuwer werk, met tussendoor af en toe een oudere song, en het klinkt prachtig.

Velen vroegen zich af hoe een covergroep zo hoog op de affiche kon prijken. Goed, niet eender welke covergroep, maar The Mistress Of Jersey, een uitstekende kopie van … The Sisters Of Mercy. Niet eender welke Sisters Of Mercy, maar uitsluitend het werk van de groep tussen 1980 en 1985, waarin scherpe gitaren gemengd werden met een genadeloze drummachine. De beste periode van de Sisters, zeg maar. De reden wordt vrij snel verklaard: er is een link met de hoofdgroep van vandaag. Ghost Dance is immers de groep die Gary Marx – de componist van vele Sistersklassiekers – oprichtte na zijn vertrek bij de gothicrockpionieren in 1985. Het lijkt wel of de groep speciaal veel nummers van Marx in hun set hebben gestopt vanavond. Iedereen is het erover eens dat The Mistress Of Jersey live beter zijn dan huidige optredens van de echte Sisters. Enige minpunt: ik zou zo graag zien dat de groep ook zwarte hoeden, jassen en zonnebrillen zouden dragen. Nu staan ze daar in een versleten jeansbroek en sportsloefen, wat ze gelukkig proberen te verbergen door excessief veel rook op het podium te spuiten, zoals de grootmeesters het tot voor kort ook deden.

Dat Gary Marx mee aan de wieg van Ghost Dance stond, hebt u reeds gelezen. Misschien weet u ook dat dat toen een verbond was met Anne-Marie Hurst, die op haar beurt als zangeres de cultgroep Skeletal Family verliet. Ze hadden elkaar met name ontmoet tijdens de tournee voor ‘First And Last And Always’, waarbij Skeletal Family mocht openen, en waren beiden ontevreden over de gang van zaken in hun groep. De verwachtingen rond de nieuwe groep waren hooggespannen, maar werden eigenlijk nooit echt waargemaakt. Ghost Dance bracht één plaat en één compilatie van singles, maar haalde nooit het succes van Skeletal Family, laat staan van The Sisters Of Mercy. In 1989 hield Ghost Dance het dan ook voor bekeken.

Hurst houdt zich oorspronkelijk met haar gezin bezig, maar in 2009 keert ze terug naar de muziekwereld. Ze zal dan nog vele watertjes doorzwemmen. Ze waagt zich in 2011 aan een solocarrière, waarbij ze live ook nummers van Skeletal Family en Ghost Dance speelt. In 2012 wordt ze opnieuw zangeres van Skeletal Family, een groep die in de tussentijd al verschillende andere zangeressen had uitgeprobeerd, en die dat ook na haar vertrek in 2018 zou blijven doen. In 2019 probeert ze het met Killing Eve samen met Andy Cousin van All About Eve en The Mission. Ook in 2019 besluit ze om Ghost Dance terug op te richten, samen met vier muzikanten die regelmatig het podium hadden gedeeld met Ghost Dance in de jaren 80. Gary Marx is er niet meer bij, maar op de cd die in 2023 uitkomt – ‘The Silent Shout’ – staan wel nog twee composities van Marx.

Dat brengt ons tot het optreden van vanavond. Even bekruipt ons de gedachte dat Hurst dit allemaal voor het geld zou kunnen doen, maar die overweging doen we al gauw af als absurd, al was het maar omdat je hier onmogelijk rijk van kunt worden. Hurst ziet er – op haar ongetwijfeld gezegende leeftijd – nog steeds erg cool uit, met roodgeverfd haar en een kleed met groene en rode motieven. En haar stem heeft ze ook nog steeds, om niet te zeggen dat ze zelfs een vorm van jeugdig enthousiasme uitstraalt. Neen, als je dit op deze leeftijd nog doet, dan doe je het voor de muziek. De set is mooi afgewogen met voldoende oude nummers, maar toch ook heel wat nummers uit de nieuwe cd. Belangrijk: het vormt één geheel, die met momenten stevig rockt, maar ook wat zweverig en hippieachtig is, zeker als de folkgitaren bovengehaald worden op ‘It Rains’. De bisnummers afsluiten met de Skeletal Familyklassieker ‘Promised Land’ was trouwens ook een mooie zet, die erg geapprecieerd werd door het publiek.

Ik meen te mogen zeggen dat Ghost Dance een prima afsluiter was van een zeer interessant festival dat ons weet aan te trekken met wat bekende namen, maar die elke keer ook wat ontdekkingen voor ons in petto heeft. Dat het Franse The Doctors op het laatste nippertje moest afzeggen, is spijtig, maar werd ruimschoots goedgemaakt door de vijf uitstekende optredens van vandaag. Bovendien is het cultureel centrum van Engis een mooie locatie voor dit soort kleinschalige optredens, die iets hebben van een intieme samenkomst onder gelijkgezinde, onvermijdelijk ouder wordende goths.

Setlists:

Götterdämmerung: Intro / Your Truth Denied / Sink Into Fragrance / Echoes Of Despair / Film Noir / Common Existence / Exteriors / Left Hand Rapture / Interbellum / Circus Of The Flying Tools / Trading Senses / Never After / At Status

The Mistress Of Jersey: First And Last And Always / Body And Soul / Marian / Heartland / Possesion / No Time To Cry / Lights / Gimme Shelter / Amphetamine Logic / Temple Of Love / Train / Walk Away / Floorshow / Alice / Body Electric // Fix / 1969

Ghost Dance: I Will Wait / River Of No Return / Falling Down / When I Call / Down To The Wire / Spin The Wheel / Goodbye / A Deeper Blue / It Rains / A Town Called Sympathy / Yesterday Again / Jessamine / Last Train // Walk In My Shadow / Promised Land