Post-punk is niet dood!

Was post-punk niet iets uit de jaren 80, of zelfs van eind jaren 70? Wel neen, sindsdien zijn er talrijke groepen die de vaandel hooghouden. Je zou zelfs kunnen zeggen dat er vandaag een overaanbod aan dergelijke groepen zijn, waarin uiteraard heel wat goede dingen te vinden zijn.

Om het kaf van het koren te scheiden helpt het om echte kenners te hebben die hun licht laten schijnen over het genre. Een van die kenners is Danny Quetin, presentator van het radioprogramma De dag des oordeels en tevens redacteur bij het webzine dat u momenteel leest, beiden in bijberoep en onvergoed.

De dag des oordeels kan je elke maandagavond beluisteren op radio VRD, en dit ondertussen drie jaar lang. Het is om de verjaardagen van het programma te vieren dat Judgement Fest in het leven geroepen werd, een festival dat intussen aan zijn tweede editie toe is. Het festival focust op donkere muziek die zich in het post-punk vaarwater bevindt. Een ruim vaarwater, en gelukkig maar.

Neem nu Korinthians. Hun geluid kan je als post-punk bestempelen, maar de referenties zijn hier manifest niet Joy Division of The Sound. Zoek die eerder bij Boytronic, waarvan ze ook een nummer spelen in hun set. Het geluid klinkt fris en intens, mede dankzij de elektronische toets die hun muziek krijgt, die samen met de onheilspellende stem van zanger Mattias De Backer ook wat aan het recentere werk van Kiss The Anus Of A Black Cat doet denken.

De hoogdagen van de post-punk waren natuurlijk ook de jaren van de koude oorlog, nucleaire dreiging, terrorisme en een waanzinnige en geldverslindende wapenwedloop. Non-Alignment Pact weet deze sfeer van angst te doen herrijzen, al is dat niet zo verwonderlijk in een tijd waar alle voornoemde fenomenen terugkomen. Ze brengen post-punk in de meest donkere traditie. Onze haren rijzen ten berge, maar als wavers vinden we dat fijn. Deze groep zou in de jaren 80 furore hebben gemaakt, en hoort dat nu in feite nog te doen.

We gaan helemaal de elektronische kant op met Mask. Sam Claeys en Chris ‘Hazy’ De Neve kennen we van Der Klinke, het net herboren Red Zebra en tal van andere groepen uit de erg incestueuze Brugse sien. Met hun aanstekelijke synthpop zijn ze ongetwijfeld de meest opgewekte groep van de avond, al doet iets me vermoeden dat de teksten minder vrolijk zijn dan de muziek doet uitschijnen. Eigen nummers worden aangevuld met covers van Ultravox, Simple Minds en Depeche Mode, wat zelfs de meest sombere zielen een glimlach op de mond toverde.

De zaal geraakt pas echt gevuld als het optreden van The Honeymoon Cowboys op beginnen staat. En terecht, want voor mij zijn nummers als ‘The Sky Paints Blue’ en ‘Sea Without Mercy’ reeds klassiekers geworden. ‘De bastaardzoon van The Doors en Nick Cave’, zei iemand me achteraf, en dat is niet eens zo ver van de waarheid. U weet ongewijfeld dat de groep een aantal ex-leden van Siglo XX telt, en als je daar de toetsen van Thomas François en de diepen bariton van Tom Van Troyen bij optelt krijg je dit resultaat. Afsluiten doen ze tot ieders vreugde trouwens nog steeds met een resem Siglo XX-nummers.

Doganov mocht de boel afronden, maar dat deden ze pas een eind na één uur en dus voor een half leeggelopen zaal. Maar laat dit geen groep zijn om rustig mee in te dommelen. Deze groep bevindt zich het verst van de post-punk die de rest van de affiche kenmerkte. Hun industrial metal grossiert in hevige, dansbare beats overgoten met scherpe en harde gitaren en de zielschreeuwen van Karl Cleeren. Ook al zat het geluid niet helemaal mee, de energie die de groep uitstraalde maakte veel goed.

Wij hebben alweer de dag des oordeels overleefd en wensen het radioprogramma nog vele duistere jaartjes toe.