Feest in de catacomben van de muzikale onderwereld...

Ja, wij horen bij de mensen die vol vreugde uitkijken naar De dag des oordeels. En als De dag des oordeels een feestje houdt, Judgement Fest, dan willen we er graag bij zijn. De dag des oordeels, dat is natuurlijk het radioprogramma van Danny Quetin op Radio VRD, het donkerste programma op Limburgs leukste, elke maandagavond om 22u rechtstreeks vanuit de catacomben van de muzikale onderwereld.

Judgement Fest is de gelegenheid om de verjaardag van het programma te vieren, en dat mag dit jaar reeds vier kaarsjes uitblazen. Voor de gelegenheid is het feestje uitgeweken naar Landgraaf in Nederlands Limburg, maar het publiek bestaat toch voornamelijk uit Belgen. Danny zorgde voor een mooie selectie Belgische en Nederlandse acts in het wave genre, acts die hij ons ook regelmatig in de ether voorschotelt.

‘We try to make atomic music, which seems to be a bad idea.’ Xtort reageert met humor als de stroom na een kwartier van hun optreden uitvalt. Maar misschien is het wel een meevaller voor deze Nederlanders die van de atoom- en oorlogdreiging hun onderwerp bij uitstek maken. Na de stroompanne komen ze immers met alarmgeluiden en een veel agressiever geluid terug. De tekstuele referenties aan DAF maken het duidelijk waar de heren de mosterd halen, maar ik moet ook meermaals aan The Eternal Afflict denken.

Wie De dag des oordeels zegt, zegt natuurlijk ook postpunk, het geluid van de grootstedelijke vervreemding, van de collectieve vereenzaming… Roza Parks is één van de vele - ontelbaar vele - groepen die zich aan het genre wagen. Ze zijn wel een beetje een vreemd verschijnsel. Met hun sportsloefen, kortgeknipt haar, grijze t-shirts en blauwe jeansbroeken lijken ze wel van een andere planeet te komen. Vraag is of ze zich kunnen onderscheiden van de middenmoot in postpunkland, en daar ben ik na dit optreden nog niet van overtuigd.

En nu waren we die nucleaire dreiging weer helemaal vergeten… Enzo Kreft smeert ons die, met zijn minimal wave, weer breed uit in het gezicht. Zelfs een nummer als ‘It’s a party’ - één van zijn nummers uit de vroege jaren 80 - gaat over nucleaire rampen. We durven hopen dat ‘Erotic Fantaseesz’ - eveneens uit de jaren 80 - over iets anders gaat, maar als Kreft zijn recentere werk aansnijdt is het toch wel duidelijk dat onze wereld volledig doordraait met machtsbeluste politici, sociale ongelijkheid en uiteraard… de nucleaire dreiging.

Hoe teleurstellend toch dat Ono Scream op een dag van het optreden moest afzeggen. Het zelfgetitelde debuut was immers een schot in de roos en menigeen keek er naar uit om de nummers eens live te horen. Bart Willems zal zich vast schuldig gevoeld hebben, en riep in allerijl zijn makkers van Apparaat bijeen, zijn synthpop-wave-groep. Ook die makkers voelden dat er iets goed te maken viel en ze speelden letterlijk de pannen van het dak. Een energiek en overtuigend optreden dat ons helemaal deed vergeten dat er oorspronkelijk een andere groep op de affiche stond.

Toen ik O Veux een paar weken geleden in Leuven zag optreden was ik erg teleurgesteld. Was dit de grote legende uit de jaren 80? Menigeen wist me evenwel te vertellen dat hun reünieoptreden in Hasselt wel degelijk fantastisch was, en uiteraard besloot ik om de groep een tweede kans te gunnen. Dat er in de intro een knappe buikdanseres op het podium klom was al een goed teken. Maar ook daarna bleek het dag en nacht verschil met hun performance in Leuven. Dat een deel van het publiek speciaal voor O Veux was afgezakt, zal er misschien toe bijgedragen hebben dat de vonk van waanzin - we geloven nog steeds dat de zanger af en toe een dagje vrij krijgt uit het asiel om op te treden - deze keer wel oversloeg.

Struggler zijn oudstrijders die de wapens opnieuw opgenomen hebben met een ruiger geluid, maar nog steeds met die opake duisternis, die onontkoombare wanhoop, die uitzichtloze uitzichtloosheid. Het optreden verloopt somber en mistroostig, tot plots…. Ja, daar is hij! Alain, de zoon van zanger-gitarist Rene Hulsbosch. Hij neemt de gitaar over van zijn vader, en man wat kan hij spelen! Er gaat een zweem van opluchting door het publiek, die weer vakkundig de grond wordt ingeboord met nummers als ‘Schrapnel’ en ‘The Past Won’t Burn’. Nu goed, als de groep afsluit met de geniale doordrammer ‘Don’t Care’ en daarna nog zijn grootste hit ‘Night Fever’ speelt, kan niemand nog zijn glimlach onderdrukken. Het is feest en Struggler is een geweldige afsluiter gebleken.

Nu ja, afsluiter. Op het programma staat nog een act: VV303. Deze brave man verzorgt immers de after-party met zijn electro-remixen van bekende hits. Heerlijk, en ondanks het weinige volk dat nog overblijft werkt VV303 wel degelijk op de dansspieren. Eigenlijk zou ik er nog langer van willen genieten, maar het late uur en de lange terugweg nopen me ertoe om huiswaarts te keren. Een gelukkige verjaardag nog, Dag des oordeels. We wensen je nog vele dagen en jaren toe.

Foto's: Luc Luyten (van boven naar onder: Struggler, O Veux, Apparaat, Enzo Kreft en Xtort)