Keith Levene (officiële naam Julian Keith Levene) werd geboren in Londen op 18 juli 1957. Zijn vader was joods. Heel grappig is dat hij in zijn vroege jaren progrockfan was en zelfs roadie voor de door de punks zo gehate progrockband Yes op hun Close To The Edge Tour in 1972-1973. Hij was toen nog maar 15 jaar.

Zijn eerste band was The Flowers Of Romance, een band die opgericht werd midden 1976, nooit iets uitbracht en zelfs nooit optrad maar die wel bekend werd als kweekschool voor leden van later bekende punk en postpunkgroepen. Naast Keith Levene zelf waren dat niemand minder dan de latere Sex Pistol Sid Vicious op zang en op saxofoon (!) en de latere Slits gitariste Viv Albertine. De controversiële song “Belsen Was A Gas” over het nazi concentratiekamp Bergen-Belsen, werd geschreven voor The Flowers Of Romance door Vicious en Levene en werd later live gebracht door The Sex Pistols, PiL en Sid Vicious solo. De song heeft een shockerende tekst maar is uiteindelijk wel 'politiek correct'. Eerst worden de massagraven en de moorden beschreven en op het einde van de song worden de nazibeulen opgeroepen om zelfmoord te plegen. Of de joodse afkomst van Levene iets met deze song te maken heeft weten we niet, maar het lijkt niet onaannemelijk. De song "Belsen Was A Gas" zou verschijnen op het album "The Great Rock 'n' Roll Swindle" dat uitkwam in 1979 na de split van de Sex Pistols. De bandnaam Flowers Of Romance voor Levenes eerste band werd gesuggereerd door Johnny Rotten en zou later ook de titel worden voor het derde album van PiL en diens titelsong.  

Na zijn passage bij The Flowers Of Romance formeerde Keith Levene mee The Clash met gitarist Mick Jones en bassist Paul Simonon. Hij was toen nog maar 18 jaar. Het was Levene, samen met bandmanager Bernard Rhodes, die zanger-gitarist Joe Strummer, toen frontman van de rockabilly pubrockband The 101ers, overtuigde om bij The Clash te komen. Gelukkig voor The Clash had Joe Strummer juist The Sex Pistols zien spelen in Londen en was hij ervan overtuigd geraakt dat punk dé toekomst was.  

Lang hield Keith Levene het niet uit bij The Clash. Hij vertrok alweer voor de release van het eerste album waar hij aan één nummer meeschreef ("What's My Name"). Hij werd de deur gewezen wegens zijn excessief speed en heroïnegebruik in die tijd. Hij stond wel op het podium bij vroege optredens van The Clash.

Nog een leuke anekdote uit die vroege periode is dat het Keith Levene was die de dames van de all female punk en later postpunk band The Slits heeft leren gitaar spelen en zijn materiaal uitleende tijdens hun eerste optredens.

Na zijn vertrek uit The Clash richtte Keith Levene mee PiL op (voluit Public Image Ltd, op de eerste plaat nog Public Image) samen met bassist Jah Wobble (verantwoordelijk voor de dub elementen) en zanger John Lydon (Johnny Rotten, ex-Sex Pistols). Het vierde lid van PiL werd de Canadese drummer Jim Walker.  

De eerste plaat onder de naam Public Image (ondertitel “First Issue”) verscheen op 8 december 1978 en werd een waar monument en een toonaangevende plaat die het postpunk genre mee definieerde. Vooral ook het gitaarspel van Keith Levene diende veel postpunkartiesten tot inspiratie en men zegt wel dat hij één van de architecten was van de postpunk sound. Volgens sommige muziekjournalisten was “Public Image (First Issue)” zelfs de eerste postpunk plaat, maar dat is wel heel erg kort door de bocht. We kunnen immers zo twee postpunk albums opnoemen die vroeger verschenen. Ten eerste is dat “The Scream” van Siouxsie & The Banshees dat een maand eerder verscheen op 13 november 1978. Nu moeten we daarbij wel vermelden dat de single uit het eerste PiL album, het geweldige “Public Image”, nog een maand vroeger verscheen, namelijk op 13 oktober 1978. Maar goed, de andere postpunkplaat die echt wel aanzienlijk vroeger verscheen is het debuut van Wire, “Pink Flag”, dat reeds in december 1977 het daglicht zag.

Andere hoogtepunten van “Public Image (First Issue)” waren de indrukwekkende openingstrack “Theme” en de song “Annalisa” naar het waargebeurde verhaal van een 15-jarig meisje dat volgens haar ouders bezeten was en door hen werd uitgehongerd tot de dood. Wetenswaardig is het feit dat Nirvana de song later schaamteloos pikte, voorzien van andere lyrics weliswaar maar voor de rest met weinig adaptaties, voor op hun “In Utero” album (1993) waarop de gestolen song prijkt onder de naam “Radio Friendly Unit Shifter”.  

Ook het volgende PiL album, “Metal Box” werd een mijlpaal in het postpunk genre. Het album kwam uit in 1979 in een metalen box met daarin drie 12" 45rpm platen. Bekendste song op het album is “Swan Lake”, dat in een licht gewijzigde versie als single verscheen onder de naam “Death Disco”. Naar het nummer werd onder meer een compilatiereeks genoemd met als eerste track op het eerste volume de PiL song, die later ook gecoverd werd door onder meer Arbeid Adelt! Het nummer gaat over de moeder van Johnny Rotten die op sterven lag (kanker) en die aan haar zoon vroeg om een song te schrijven voor haar begrafenis. Dat werd dus “Death Disco”. Hij kon haar deze song nog laten horen een paar dagen voor haar dood, tot haar grote tevredenheid. Het nummer bevat ook daadwerkelijk een gitaarsekwentie uit “Het Zwanenmeer” (“Swan Lake”) van Tschaikovski. Op het nummer is Keith Levene te horen op gitaar en synthesizer.

 In 2012 stond “Metal Box” op nummer 461 van de lijst van “The 500 Greatest Albums Of All Time” volgens Rolling Stone magazine. Zowel het debuutalbum “Public Image” als “Metal Box” staan ook vermeld in het boek “1001 Albums You Must Hear Before You Die” met de 1001 meest toonaangevende muziekalbums uit de pop- en rockgeschiedenis.

Het derde PiL album “Flowers Of Romance” gaat veel meer de synthesizer toer op ten nadele van de gitaar. Keith Levene zijn interesse was duidelijk verschoven naar dit instrument. “Flowers Of Romance” werd tevens het laatste album met Keith Levene in de gelederen. Geen dub grooves op deze plaat want Jah Wobble was voor de opname van het derde album uit de groep gezet omdat hij PiL backingtracks had gepikt voor zijn soloplaat. Persoonlijk vind ik dat dit derde album wat in de richting gaat van The Residents.

Keith Levene verliet op zijn beurt PiL temidden van ruzie en artistieke meningsverschillen rond wat het vierde album “This Is What You Want...This Is What You Get” zou worden. Het resultaat, zonder het talent van Keith Levene, was een zwak album maar het bevatte wel de grote hit “This Is Not A Love Song”.

Na zijn vertrek uit PiL maakte Keith Levene nog een aantal solo albums en werkte hij samen met onder meer The Red Hot Chili Peppers en de industrial rock band Pigface. Hij ging ook weer samenwerken met zijn oude PiL bandmaat Jah Wobble en samen brachten ze in 2012 het album “Yin And Yang” uit.

Keith Levene streed al twee jaar tegen leverkanker. Toch kwam zijn dood op 11 november 2022 nog vrij onverwacht. Hij stierf in zijn huis in Norfolk en werd 65 jaar.