Toen de COVID-19-pandemie afnam, besloten mijn partner en ik om naar het Hellsinki Industrial Festival 2022 te gaan, slechts drie weken voordat het zou beginnen.

Er is een goede jeugdherberg dicht bij de locatie, maar we besloten dat als we het geld zouden uitgeven voor een last-minute vliegticket, we ook konden betalen voor wat meer luxe, zoals een eigen badkamer.

We vlogen heen op 2 november, een dag voordat het festival begon, zodat we nog wat tijd hadden om Helsinki te verkennen. De laatste keer dat we daar waren, was in 1995 om naar Waltari's 'Yeah Yeah Die Die'-death metalsymfonie te kijken in de opera. F*ck, is het zo lang geleden?

DAG 1 - donderdag

Het Helsinki Industrial Festival 2022 begon met wat de organisatie een ‘pre-club’ noemt, in de gezellige muziekclub Kuudes Linja met een capaciteit van 300 personen, op een fixe wandelingsafstand van ons hotel, om 20.00 uur in de avond van 3 november. Met drie heel verschillende bands op de agenda had het alle ingrediënten voor een zeer interessante avond.

Bij de ingang van deze club, en de grotere zaal voor de komende 2 dagen, is een garderobe. Finnen zijn gewend hun jassen in een garderobe achter te laten. In de winter, de vorige keer, zagen we dat ze zelfs een apart paar schoenen meebrachten. De vergoeding van 3,50 EUR voor de garderobe en de vergoeding van 2 EUR als je iets uit je spullen in de garderobe moet halen – nou ja, zo werd gecommuniceerd, ik weet niet of dat echt werd nageleefd – is volkomen aanvaard in Finland . De garderobe is verplicht, heb ik begrepen. Wij hebben ze genomen. Op vertoon van onze tickets kregen we mooie, professionele stoffen polsbandjes voor het hele festival.

We kwamen net op tijd aan om getuige te zijn van Jacques Saphs in Helsinki gevestigde darkwave/punk-soloproject Carnal Machinery dat de avond aftrapte; het publiek in een goed humeur brengend.

Ik kende Jessi Frey niet voordat ik haar en haar band zag. Op de een of andere manier heb ik Velcra, haar vorige band, ook gemist in al die jaren ... Shame on me.

De set van Jessi Frey was erg divers, mede doordat ze ook nogal wat Velcra-nummers speelden. ‘My Law’ is een woeste cracker! En ‘Can't Stop Fighting’ en ‘Test Animals’ zijn hele goede oorwurmen. Ik heb ze maar één keer live gehoord, en ik weet zeker dat deze in de set zaten, toen ik Velcra achteraf heb opgezocht. En er waren er nog andere.

Dit is een band die ik heel graag nog een keer wil zien nadat ik eerst hun muziek en de discografie van Velcra heb leren kennen. De geweldige metalcover van Skold vs KFMDM's ‘Bloodsport’ – ook te horen op hun laatste album – was een referentiepunt voor mij, maar luister naar een nummer als ‘Future Hackers’ van haar nieuwe band die haar eigen naam draagt en je begrijpt waarom Ik – en jij – deze band eens zouden moeten checken.

Helaas besloot de geluidstechnicus om de vooraf opgenomen ondersteunende vocale tracks harder te mixen dan Jessi's live vocalen. Dit vernietigde een deel van de live-sfeer en de kracht van haar optreden.

Naar mijn smaak zouden sommige nummers wel hier en daar een gitaar-solo kunnen gebruiken. De gitarist speelde wel een korte geïmproviseerde solo tijdens het optreden, waarmee hij liet zien dat hij de vaardigheden heeft. De gustibus desputandum, denk ik. Jessi is het waarschijnlijk niet met me eens.

De derde band was de tweede eenmansband van de avond: Jamie Blacker's Electronic Substance Abuse uit de UK, alias ESA. Eerlijk gezegd hou ik niet van de afkorting ESA, want voor mij betekent ESA European Space Agency. Hij kreeg de hele club aan het dansen op zijn hard elektronisch gestomp. Zijn optreden en de bijbehorende visuals maakten grote indruk op mij. Het is alsof je met een moker wordt gehamerd om je aan het ritme te onderwerpen. En je vind het nog leuk ook, ook al is het onderwerp van zijn liedjes niet altijd een reden om dat te doen!

DAG 2 - vrijdag

We bezochten de Mall Of Tripla, aangeprezen als het grootste winkelcentrum van Scandinavië, dat ook dienst doet als station van Pasila, niet ver van ons hotel, waar we een mooie handgemaakte muts kochten van de laatste Finse hoedenmaker, en liepen rond in de omgeving tussen het hotel en het winkelcentrum. Niet een deel van Helsinki dat de meeste toeristen zouden bezoeken.

Wat ons opviel was het grote aantal goedkope lunchrestaurants – een all-you-can-eat buffet voor 11,5 EUR! – met gratis kraanwater en thee/koffie. Omdat we om 9.00 uur een uitgebreid ontbijt hadden gehad, zijn we niet voor een van hen gegaan, maar het is goed om te weten dat er veel van deze goedkope lunchrestaurants zijn – sommige openen al om 10.00 uur maar sluiten ook heel vroeg in de namiddag – met heerlijk gezond eten. Of het ziet er geweldig uit, in ieder geval.

Dag 2 en 3 van het festival werden gehouden in het eveneens nabijgelegen Ääniwalli, een industrieel complex met een capaciteit van 1000 personen op een heuvel in de wijk Vallila in Helsinki. Ääniwalli is verdeeld in twee concertruimtes en een buitentuin/terras (fleece dekens zijn beschikbaar). Dit betekent dat er twee podia zijn: een kleinere Club Stage en de grotere Main Stage, beide in een aparte zaal en beide met een eigen bar. Niet alle aanwezigen passen dus in de Club Stage , maar het was er nooit te druk. Het is ook de enige ruimte waar je kan zitten, afgezien van een paar zitplaatsen buiten, net naast de Club, die voornamelijk werden gebruikt door rokers.

Een heel positief punt van dit festival is dat je alle bands in hun geheel kunt zien. Er is geen overlap. Het optreden op het clubpodium begint wanneer het optreden op het hoofdpodium stopt en vice versa.

Er was een gemeenschappelijke merchandise stand voor alle bands in de grote zaal. Daarvoor waren tafels voor getimede meet-and-greets met de bands. Elke band had een meet & greet-slot. Geen uitzonderingen. Velen van hen stonden echter gewoon in het publiek.

Aftrap op de Club Stage met een andere eenmansband: Div Mod uit Oostenrijk, die 8-bit elektronische dansbeats met gameboygeluiden brengt; live bestuurd via... een gameboy. Muzikaal gezien niet echt mijn ding, maar dan wel weer professioneel, geek die ik ben. Het is wel een cool idee. Het werkte wel als opwarmer.

De Grieken van Siva Six stonden als eerste op het hoofdpodium. Ze speelden een behoorlijk optreden, maar de zang was wat zwakker dan ik had verwacht. Ik had gehoopt dat Siva Six een band zou zijn die tijdens het festival zou groeien voor mij. Helaas gebeurde dat niet.

Terug naar het clubpodium voor King Satan uit Tampere (FI). Ik vond hun album 'I Want You To Worship Satan' niet goed, en helaas versterkte dit live optreden mijn overtuiging dat King Satan een band is die ik ga vermijden. Ik kan echt niet genieten van  wat ik, en mijn partner is het daarmee eens, ervaar als kiddy metal met vreselijke synthlijnen die identiek lopen (waarom?) naast ongeïnspireerde gitaarriffs. En het feit dat de mix ook al niet echt goed was, hielp me niet om iets positiefs over hen te zeggen. Misschien hun uiterlijk op het podium. Dat geef ik ze. Sorry, King Satan, maar je vond geen fan in mij. Ik heb geprobeerd. Ik heb het echt geprobeerd.

De volgende op het hoofdpodium was Freakangel uit Estland. Freakangel was een van de belangrijkste redenen waarom ik besloot om naar het festival te gaan. Ze bleken alles te zijn wat ik ervan verwachtte. Wauw, wat een indrukwekkende band! In 2018 stonden ze al op het Hellsinki Industrial Festival. Frontman Dmitry Darling zag er erg cool uit in zijn jurk en spiegelzonnebril. Ik wil ze echt heel graag nog een keer zien. Ik ben het eens met Juha Virtanen, de organisator van de HIF, dat Freakangel een zwaar onderschatte band is die te weinig aandacht krijgt. En ze hebben een nieuwe hardcore fan in mijn partner.

Van Freakangel ging het verder naar Mechanical Vein (VK) met hun furieuze mix van drum-'n-bass, dubstep, industrial en metalriffs. Het meest in het oog springend was de midi-controller die was ingebouwd in, en dus vermomd was als, een basgitaar met glow-in-the-dark snaren. Samenwerkingen op het podium met Biomechanimal, ESA en Moris Blak brachten wat extra pit in de set. Er was wat beweging in het publiek, maar minder dan ik had verwacht gezien de inspanning die de band in hun optreden stopte.

Daarna was het de beurt aan Faderhead om het publiek in de Main Stage zaal in beweging te krijgen. En precies dat deed het Duitse duo uit Hamburg. Ondergetekende stond uiteraard op rij twee. De keuze van liedjes uit het repertoire was perfect voor mij. Mijn favoriete Faderhead-nummer 'Houston' was het voorlaatste nummer van de set en ik ging er op los, zelfs met mijn meer dan een kg per voet wegende New Rocks! Dat ik nu ook weet waar het over gaat is een bijkomend voordeel.

De laatste band voor de avond in de Club was System Noire, een dark electronic band uit Hannover, Duitsland. Deze samensmelting van uptempo elektronische beats, vervormde zang en hoge synthesizers wordt voor mij na een tijdje vermoeiend,  ook al zijn de nummers degelijk en met overtuiging gebracht. Oké. Maar niet wauw.

De band die de tweede dag van het festival afsloot was de Belgische EBM-band Suicide Commando die thans op wereldtournee is. Meer elektronische beats en vervormde zang. Johan Van Roy en zijn twee kameraden staken het huis in brand en kiitos-ten het publiek uitvoerig.

Na de live optredens barstte deClub Infektio  afterparty los, maar we waren te moe om te blijven. Volgende keer moeten we eraan denken om de dagen voor het festival minder te wandelen.

DAG 3 - Zaterdag

Nadat we vrij laat wakker waren geworden en net op tijd hadden ontbeten, besloten we om gewoon in het hotel te blijven, te relaxen en te lezen tot we moesten gaan eten en dan verder op weg naar het festival gingen. De 20k+ stappen – inclusief het rondspringen  – van de 2 voorgaande dagen eisten hun tol. En het was tenslotte vakantie, toch?

Opener op zaterdag was Matt Hart. Stompende industriële beats, norse distorted grinding zang en gelijkaardige live gitaren. Een zeer goede opener van de 3^de festivaldag.

Een andere grote reden voor mij om naar Helsinki te komen, was Ruoska. En te oordelen naar de meet & greet-lijn na het concert, was ik niet de enige die voor hen kwam. Hun laatste volledige album ‘Rabies’ dateert van 2008. In 2021 en 2022 brachten ze elk jaar één nummer uit. De opening met ‘Veriura’ bracht het publiek meteen in de juiste stemming! Ze speelden een goede, maar ietwat korte set, waarbij ze zelfs afweken van wat ze van plan waren voor een heel snel nummer, als ik de essentie van wat er gebeurde goed begreep (mijn Fins is onbestaande, weet je nog). De set voelde ook veel te kort, want tussen de nummers door nam Ruoska ruim de tijd om ineengedoken rond hun drummer te zitten en god weet wat te bespreken ... Die momenten deden me denken aan hoe Rammstein tussen de nummers enkele minuten nodig heeft om verschillende vuurwerkuitrustingen aan te trekken. Met minder van dat had het concert veel meer impact gehad. Een ander vreemd ding was dat Ruoska’ s zanger een masker aanhield tijdens de meet & greet-foto’s. Ik had het kunnen zijn in die outfit, die zich als het ware voordeed als Ruoska's zanger. Vreemd. Ik had en heb absoluut honger naar meer.

Jan Laustroer, ook bekend als Antibody, is een rijzende ster in het genre: duistere onheilspellende elektronische gothic dansmuziek zonder zang behalve op een samenwerking met Matt Hart als gastvocalist op ‘I Don’t Understand’, ook live. Hij speelde zijn allereerste show op Resistanz 2022 – hij zal ook op de affiche van 2023 staan ​​– en later in november 2022 zal hij te zien zijn op Dark Dance Treffen. Hij ondersteunt Nachtmahr tegenwoordig hier en daar bij hun shows. Wederom een ​​eenmansband, wat inderdaad het budget van HIF in toom houdt. Jan had het erg naar zijn zin tijdens zijn set. Zijn glimlach kon niet groter zijn. En ook het publiek vond het geweldig. Een pluim voor Jan voor het dragen van een wit overhemd in een volledig zwarte zaal, en voor het feit dat hij zowel een actieve festivalganger als een artiest is.

Volgende: Agonoize, aggrotech uit de hoofdstad van Duitsland. Beats, vervormde zang en repetitieve melodieuze synthlijnen. Niet slecht om een paar nummers in het publiek dicht bij het podium mee te pikken, maar na een tijdje was het tijd voor een biertje en in de bar zitten wachten op ...

Het Finse Nestruction. Ze spelen pixel metal: metalversies van soundtracks van retro videogames. Dus geen zang, maar beats, gitaren en synthesizers. Ik hoef je niet te vertellen welke begeleidende beelden ze gebruiken op hun LED-scherm, of wel? Nestruction waren misschien wel de meest virtuoze muzikanten die HIF 2022 speelden, maar hun pixel metal wordt na een tijdje één constante gitaar/keyboard-lead. Dit kan wat veel worden, vooral als je niet bekend bent of was met de daadwerkelijke retro-games. Ik vond de grap over het (niet) kapotte LED-scherm wel leuk. Dat was mooi gedaan.

Gothminister moesten vanwege COVID zonder hun bassist spelen. We hadden Gothminister al twee keer eerder gezien, een keer in België en een keer in Duitsland. Deze keer was weer goed, maar de mix gaf weer de voorkeur aan de ‘ondersteunende’ tracks (zelfs voor de drums) met veel lage frequenties, wat het ‘live’-gevoel voor mij wegnam. Ze speelden flink wat nieuwe nummers van hun pas verschenen album ‘Pandemonium’. Met ‘Demons’ had Gothminister op dat moment een nummer 1 in de Duitse Alternative Charts. Achteraf gezien had ik beter naar het album moeten luisteren voordat ik ze live zag. Ach, er zitten maar 24 uur in een dag.

Moris Blak uit Boston (MA, USA ) was toen aan de beurt, compleet met de hoody en het zwarte masker met het rode logo. Hij brengt stevige industriële bastechno. Voor mij is het soms een beetje te veel clubtechno. Er waren mensen die speciaal voor zijn set kwamen, en ze vonden het geweldig. Hij is een referentie in het genre.

En, de headliner van dag drie en afsluiting van het festival was Centhron : harde electro/EBM uit Duitsland. Ze waren behoorlijk energiek op het podium en hun muziek en vervormde zang klonken als een pletwals. We waren al helemaal afgepeigerd voordat ze hun laatste nummer speelden. Ook deze avond zouden we de Club Infektio afterparty niet halen, dat was duidelijk.

Op dag drie leek het alsof ongeveer 40% van het publiek andere mensen waren dan de dag ervoor. Het publiek neigde wat meer naar metal. Begrijpelijk, met Ruoska en Gothminister op de affiche.

ZONDAG

We waren net op tijd om alsnog te ontbijten in The Folks Hotel Konepaja. Dit is het hotel dat het dichtst bij de locatie ligt, op slechts een paar 100 meter lopen. We hebben daar een heel goede deal gekregen door te boeken via hun eigen website. Het is zoals gezegd duurder dan de jeugdherberg – en biedt meer luxe en privacy – maar we waren niet de enige festivalgangers die in het hotel logeerden.

Daarna gingen we naar de Hakaniemi-zondagsmarkt met veel lokale producten, en we maakten een wandeling door de haven en het kathedraalgebied voordat we onze bagage ophaalden en naar het vliegveld gingen om Helsinki uit te vliegen, en om middernacht weer thuis te zijn. .

ALGEMEEN - logistiek

Onze hotelkeuze beviel ons heel goed. Het was heel dicht bij de locatie, wat goed is als je ‘s avonds laat moe terug moet komen. Er is ook een geweldig restaurant in Finse stijl, Weeruska genaamd, op minder dan 200 meter afstand, waardoor we naar het restaurant konden lopen en vervolgens naar de locatie konden gaan zonder al te veel tijd te verliezen aan transport. Op vrijdag en zaterdag zijn we naar Weeruska geweest. Beide keren hebben we erg lekker gegeten.

Wees je bewust dat het openbaar vervoer in Helsinki zeer goed geregeld is. Volgende keer zal ik de HSL-app op mijn telefoon meer gebruiken. Deze keer gebruikte ik het om de beste route te vinden, maar nog niet om kaartjes te kopen.

Als je overweegt te gaan, boek dan je vluchten lang van tevoren. Het zal veel goedkoper zijn dan onze last-minute beslissing.

Er is geen eten op de locatie. Ik verwachtte een foodtruck of zo, maar die was er niet. Zorg ervoor dat je goed hebt gegeten voordat je naar binnen gaat. Dat hebben we gelukkig gedaan.

Het is Finland. Bier is duur. 9,5 EUR voor een fatsoenlijk biertje is wat je betaalt. Wat betekent dat ik evenveel geld uitgaf als in België, maar minder dan de helft dronk. Of mijn lever of mijn portemonnee waren blij, jij beslist.

Als buitenlander hou ik erg van de timing van het festival. De mogelijkheid om op zondag terug naar huis te reizen zonder haast of te vroeg wakker te worden, zorgde voor een echt vakantiegevoel.

ALGEMEEN – het festival zelf

Helaas, de twee bands waarvan ik een shirt wilde kopen – een man kan niet genoeg T-shirts hebben, toch? – hadden geen koopwaar meegenomen. Daar kon de organisatie natuurlijk niets aan doen. Maar ik was een beetje teleurgesteld.

Ga niet naar dit festival als je willekeurige nieuwe mensen wilt ontmoeten. Het bleek bijna onmogelijk om met iemand een gesprek aan te knopen. Ik wisselde slechts hier en daar een paar zinnen, voornamelijk over dat ik er wel uit zie als een viking, maar geen van de Finse taal machtig ben.

De belangrijkste opmerking is dat de mix van live stemmen en instrumenten een aandachtspunt is. Het geluidsniveau was ook vrij hoog. Misschien praten Finnen nog meer tijdens optredens dan Belgen? Ga nooit naar dit festival zonder goede gehoorbescherming. Je hebt goede oordopjes nodig als je wilt dat je oren de meedogenloze niet aflatende geluidsaanval overleven. Dat geldt eigenlijk voor alle festivals tegenwoordig, toch?

De zaal voelde nooit te vol. Of het uitverkocht was betwijfel ik, maar het moet er niet ver af zijn geweest.

Alle drie de gebruikte podia hadden goede video-backwalls en veel bands hadden visuals. Het hoofdpodium had wat extra aankleding. Simpel maar effectief.

Er werden al enkele bands voor HIF 2023 aangekondigd: Nachtmahr (AT), V2A (GB), Pretty Addicted (GB), Protectorate (FI) en Nano Infect (IT). Voor volgend jaar kon je al een ticket kopen aan 45 EUR.

De aankondiging was met alcoholstift geschreven op een stuk A4-papier dat op beide locaties op de tafel van de merchandise-stand was geplakt. Ik betwijfel echter of iedereen het heeft gezien.

Op dag 2 en 3 stonden er poi-acts met vuur en licht aan de start. Ik heb het gevoel dat ze niet hun weg vonden naar het grootste deel van het publiek.

Het publiek was zeer divers. Qua outfit waren er ultra-goths, mohawk-punks, gepiercte metalheads, schaars geklede clubbers, industriële rockers met spikes, gedreadlockte hippies, preppie-nerds met oude truien en niet-bijpassende broeken, en een vrij oude man met een grijze baard en lang blond haar in een paardenstaart. Hoe dan ook: iedereen was welkom en discriminatie werd niet getolereerd. Zo wil ik het!

LAATSTE WOORDEN

HIF 2022 was een goed georganiseerde, erg leuke ervaring, ook al heb ik niet echt nieuwe mensen ontmoet, afgezien van een paar korte gesprekken met Jan Laustroer (Antibody) en een heel kort gesprek met Juha Virtanen (de organisator) en een leuke meid bij de ingang. Het meest uitgesproken pluspunt aan dit festival is dat je alle bands kunt zien.

Ik zou serieus overwegen om volgend jaar of daarna terug te gaan als de affiche goed is!

Foto's:

Main Stage, Poi Act & Ruoska: Steven Redant

Matt Hart: Sandra DesOrmeaux/slither3808

Antibody: Jukka Kohonen

Alle andere foto's: Riku Forsman - Samael Creative