Net zoals Pairi Daeza komen we voor deze recensie meteen ter zake.
Klokslag 20u30 stond de mannelijke helft van Pairi Daeza op het podium te dansen en te hoppen, intussen schijnbaar achteloos geluiden uit z'n samplebox toverend. En het werd alleen maar interessanter wanneer de vrouwelijke helft hem vervoegt met trompet in de hand ... Uitgerekte klanken versus speelse chaos ... Statische houding versus beweeglijkheid ... Haar compaan weeft er riedels op een elektronische sax doorheen op een bedje van gaandeweg door elkaar rollende ritmes. Het nummer wordt afgesloten met een duet tussen gesampelde fluiten en de klanken van een duimpiano. Geslaagd!! Dit is de muziek die Don Cherry samen met Kelan Phil Cohran zou maken mochten beide heren nog in leven zijn ... Pairi Daeza is niet voor één gat te vangen. Gedurende de set waan je jezelf soms in (de avantgardistische soundtrack voor een natuurdocumentaire over) het Amazonewoud. Een andere keer gaat een in laagjes gesampelde stem het duel aan met draaiorgelklanken en -ritmes, en voor je gehoor het kan onderscheiden is de stem naadloos overgegaan in de klank van de elektronische sax ... De samplers zitten tsjokvol klanken van percussie-instrumenten en ik denk dat er niet één onbenut bleef ...
In de verte zien we hoofdact Colleen / Cécile Scott op de voorste rij zitten, zichtbaar genietend van haar voorprogramma dat inderdaad soms echo's oproept van haar eerste albums ... Kreten van teleurstelling vullen de Rotonde wanneer het laatste nummer aangekondigd wordt, want de keuze voor Pairi Daeza als voorprogramma was een schot in de roos! De set eindigt als een party in de feestzaal van Toy Town met Noddy als DJ... :-)
Wanneer Pairi Daeza hun materiaal weer opbergen komt Colleen met interesse hun apparatuur bekijken, een praatje maken en complimenten uitdelen aan een zichtbaar glunderende Pairi Daeza ... En terecht! Tijdens die ene set werden we meegenomen naar de klankenwereld zoals die van Múm, Amiina, Colleen, Jon Hassel, David Sylvian & Holger Czuckay, Don Cherry en Kelan Phil Cohran sámen. Pairi Daeza heeft nog geen materiaal uit 'in the wild', maar mikt hiervoor op einde dit jaar. Ik acht ze ook zeer geschikt om een album toe te voegen aan de Made To Measure serie van het Crammed Discs label ... Hallo ...? Crammed Discs ...? Ze hebben nog niet in pakweg Antwerpen opgetreden, maar kennen wel de gelijkgezinden van Het Bos. Ze zouden het prima doen in zo'n omgeving ... Hallo ...? Het Bos ...? Met z'n tweetjes zouden ze ook garant kunnen staan voor een geslaagd avondje uit naar de Gentse Kinky Star ... Hallo ...? Kinky Star ...?
Het was nu wachten op wat Colleen zou brengen, t.t.z. : we weten wel al wàt ... Colleen komt immers haar dubbelalbum Le Jour Et La Nuit Du Réel (Thrill Jockey, 2023) voorstellen ... ... en wanneer ik zeg wachten dan is het ook wàchten ... Helemaal niet erg, want tussen de wachtmuziekjes zat er ook nog een Jewel van Cranes, dewelke de avond ervoor even verderop concerteerden in de Orangerie van de Botanique. Wanneer we al een tijdje minimalistische achtergrondmuziek geserveerd krijgen, kan Colleen het podium op komen, stralend van motivatie ... De dame wist me achteraf te zeggen dat ze graag meteen aan haar set was begonnen, maar dat ze van Les Nuits een intermissie van een half uur tussen haar act en die van het voorprogramma opgelegd kreeg... Geen kwartier, geen 20 minuten... een half uur... Dit om mensen de kans te geven om naar het toilet of naar de bar te gaan... Begrijpelijk naar de bezoekers toe (hoewel: moet het écht een half uur?)... zeer frustrerend voor de artiest, die dan al dan niet in staat is om de volledig voorbereidde set te brengen en/of geen toegiften kan spelen... Misschien logistiek denkwerk voor de organisatoren van Les Nuits...?
Net als Pairi Daeza komt ze meteen terzake en gooit zich meteen in een wervelend instrumentaal stuk, hoogstwaarschijnlijk geplukt uit haar nieuwste album. Langzaam werkt ze af naar een absolute en magische stilte ... Colleen vertrouwt ons toe dat haar eerste buitenlandse concert -bijna 20 jaar geleden- in België was en dat ze verheugd is om een paar Belgische vrienden van toen nu ook in het publiek te zien. Het tweede stuk neigt meer naar Kosmische Musik, wat in een zaal als de Rotonde volledig tot z'n recht komt ... Het klettert zachtjes bijgeluiden telkens Colleen af en toe kabels van plaats verandert, maar deze semi-organische toevalligheden storen absoluut niet. Het is immers live, niet ...?
Colleen last even een interlude in om heen en weer te overleggen met de geluidstechnieker. Vervolgens excuseert ze zich bij het publiek voor de -onverlijdelijke- bijgeluiden, verheugd dat het blijkbaar niemand stoort. Hieruit blijkt wel het perfectionisme van de artieste ...
Voor het volgende uur neemt Colleen ons mee op een wandeling doorheen een selectie uit haar laatste album. Geen oude nummers (volgens mij toch), hoewel ik me op een gegeven moment binnenin een muziekdoos waande, een gedachte die refereert naar haar album Colleen & Les Boîtes À Musique (uit 2006 alweer). Geen oude nummers, dus ook geen Viola da Gamba, dulcimer, glockenspiel, etc. ... Een magisch moment is het wanneer een trage wals van haar mini-Moog het gezelschap krijgt van verkwikkende en tinkelende hoge tonen, die als gensters naar boven lijken te zweven, richting nok van de Rotonde. Zelfs de spiegelbol wiegt tevreden langzaam mee in de maat ... Voor het podium zijn intussen verschillende mensen op de planken gaan liggen om zich helemaal onder te dompelen in dit klankenbad ... Een andere keer lijkt de muziek op een schaduwpoppenspel binnenin ons hoofd, waarbij ons netvlies fungeert als canvas voor onze dromen. Tussen de noten door kan je een speld horen vallen ... De muziek put grotendeels uit eenzelfde klankenpalet en vreemd genoeg wordt je dat niet moe. De dame heeft er dan ook een volledig dubbelalbum mee gevuld en weet perfect wat ze doet. Om ook op het podium te weten wat ze doet, bedient Colleen zichzelf van een mapje waarin elk nummer technisch uitgetekend staat. Perfectioniste die ze is volgt ze het minutieus op. Colleen legt uit dat dit een van de eerste optredens is om het nieuwe album te promoten en dat ze zich geen vrijheden veroorlooft, zodat ze netjes de gegeven tijd maximaal kan benutten ... Dit vertaalt zich absoluut niet in een starre attitude van een artieste die haar bubbel niet uitkomt. Integendeel : we ervaren Colleen als een ietwat introverte maar sprankelende dame die het contact niet schuwt en die zichtbaar opgetogen is met haar receptieve publiek ... Ook haar interludes tussen stukken door storen niet. Haar muziek is van die aard dat je terstond weer in de juiste zone getrokken wordt ...
Uiteindelijk worden we nog vergast op de laatste mini-suite van Le Jour Et La Nuit Du Réel, zijnde Night Loopings - Mouvements I, II & III. Met het uitwaaieren van Mouvement III komt er een einde aan een magisch concert en ondergetekende is meer dan tevreden dat hij hier als lid van de officieuze Weird redactie bij kon zijn ...
Colleen bewijst met haar huidige stijl dat ze bij het Thrill Jockey label helemaal thuisgekomen is. Dat hier nog veel albums en concerten uit mogen voortvloeien ...!!
