3 augustus 2024. Hell Diest, Het is de avond van het laatste concert van de Brave Nu World Tour. Op het programma staan Sin Soto en Piston Fist uit Australië, Kaosis uit Nieuw-Zeeland en twee tribute bands: de eerste van Slipknot, de ander van The Prodigy.

Ze hadden me overtuigd met de komst van Kaosis. Het is niet elke dag dat je de kans krijgt om een eersteklas industrial metalband van Down Under te zien.

Sin Soto’s zangeres Lex vertelde me dat ze het eigenlijk leuk vindt om te openen, om het publiek op te warmen, om de sfeer te creëren waarin de volgende bands kunnen floreren. Ze straalt dat uit in haar levendige optreden op blote voeten, dat vrij uniek en veelzijdig is, net als Sin Soto’s muziek, die een eclectische mix is van metal, hiphop, rock, met hier en daar een vleugje elektronica.

Piston Fist was trouw aan zijn naam en bracht krachtige – wat ze noemen – petrol rock. De nummers zijn allemaal behoorlijk, en goed gestructureerd. Er zit een beetje Pantera in deze band. Ik weet zeker dat er een groot publiek is voor dit soort in-your-face metal, zeker als ze wat veelzijdiger te werk gaan, in ieder geval in de vocalen. De boodschap was duidelijk: neem geen bullshit aan van wie dan ook.

En toen was er Kaosis. Hun gevarieerde industrialmetalset verlichtte de hel letterlijk – met lasers – en figuurlijk. Ook al had hun drummer een verstuikte enkel en kon hij de set niet live spelen, de beats leden er niet merkbaar onder. De twee gitaristen zetten hun beste beentje voor, inclusief wat harmonische intro’s en blazende leads.

Rappen, zingen, schreeuwen, ... het ging allemaal goed met frontman XEN die het publiek liet meedoen met een aantal bewegingen van de twee ondersteunende lasers, en met vleugels zwaaiende dansers aan het einde. Dit is een band die niet alleen aan zijn muziek werkt, maar ook aan zijn show en totale visuele ervaring. Een kleine club als Hell is echter geen veilige plek voor een vuurwerkshow, dus moesten ze het bij lasers houden.

Daarna werden beide tributes erg goed uitgevoerd. Ja, de Slipknot-editie van The Feeders bevatte maskers, en had de originele zanger van Slipknot moeten bevatten. Hij heeft het echter uiteindelijk niet gehaald. En de The Prodigy tribute Firestarters bracht ook wat beweging in het publiek teweeg.

Persoonlijk ben ik geen fan van het tributebandconcept. Deze werden bemand door muzikanten van de drie non-tributebands. Hen toevoegen aan de affiche was onderdeel van het plan om een zestienkoppige karavaan te kunnen ondersteunen op een Europese tour om het publiek extra waar voor hun geld te geven.

In Hell was dit publiek helaas maar dertig man. De karavaan toerde midden in het festivalseizoen, helaas niet het beste moment om een behoorlijk groot publiek te trekken. De bands lieten zich hierdoor echter niet van hun enthousiasme afbrengen.

Het kan niet makkelijk zijn geweest om deze tour zelf op te zetten vanaf de andere kant van de wereld. Deze mensen verdienen daarvoor respect. Er is één specifieke beslissing die er voor mij uitsprong. Ze reisden met een Roland TD-50KV2 V-Drum elektronische drum. Dat ding klonk enorm in Hell. Akoestische drums zijn meestal moeilijk goed te mixen in kleinere clubs, maar het geluid van deze V-drum en de mogelijkheid om kits te kiezen en het op precies het juiste niveau te mixen, zorgde ervoor dat alle bands erg goed klonken. Ik zou zeggen, als Hell ooit een investeringsbudget van 7k euro heeft, zou ik dit zeker op de kandidatenlijst zetten. En nee, ik word niet gesponsord door Roland om dit te zeggen.

Ik ben zo blij dat ik die avond naar Hell ben gegaan. Slechts 15 euro voor deze line-up was, nou ja, belachelijk.

Foto: Peter Vangelder (vind meer foto's op zijn Facebook-pagina)